Frjáls verslun - 01.08.1963, Blaðsíða 15

náðir frelsis. Þeir voru skotnir 1 bakið af leigu-
morðingjum Ulbrichts. Einn þeirra hét Peter
Feuchter. Þeir létu honum blæða út í marga
klukkutíma milli gaddavírsgirðinga og skrið-
drekavarna, áður en hann var fluttur brott.
Hvers konar fólk er bað sem hingað kemur,
sér þetta og lætur ekki sannfærast?
Við leggjum leið okkar að Checkpoint Charlie
og inn í A-Berlín. Alls staðar hermenn og byssu-
stingir. Þennan sama dag hafði Walter Ulbricht
gefið út nýja tilskipun: Vegna árásarfyrirætl-
ana heimsvaldasinna og kapítalista er 100 metra
svæoi frá Múrnum inn í Austur-Berlín lokað
af með gaddavír og skriðdrekavörnum. Innan
þessa svæðis er öllum verzlunum, kvikmynda-
húsum og veitingahúsum lokað. Fólkið, sem inn-
an þessa svæðis býr verður að bera sérstakan
passa til þess að komast heim til sín og heim-
an. Vegna árásarfyrirætlana heimsvaldasinna
og kapítalista.
A-þýzki landamæravörðurinn verður þungur á
brún, þegar hann sér vegabréfsáritun til Banda-
ríkjanna í passanum mínum. En tæplega verð-
ur hún þýzka Alþýðulýðveldinu að falli og við
göngum inn í A-Berlín. Neðanjarðarlest er ekki
hægt að taka, það er búið að múra upp í inn-
ganginn að þeim. Leigubílar sjást ekki og lítið
um aðra bíla. Þetta er eins og að koma inn í
dauðs manns gröf, engir bílar, ekkert fólk, ekk-
ert líf. En mikið af gömlum húsum og rústum
frá stríðsárunum.
Þegar nær dregur miðborginni sjáum við ný
hús í byggingu á stangli, en það er ekki unnið
Kongresshalle í Berlín
við þau og hefur ekki verið lengi, a. m. k. við
sum þeirra. Við spyrjum fremur illa klæddan
verkamann til vegar. Hann er greinilega ánægð-
ur með að tala við okkur og er hinn hjálpleg-
asti. Um leið og við þökkum honum aðstoðina
hvíslar hann að mér hvort ég eigi sígarettur.
Ég átti sígarettur og laumaði þeim í lófa manns-
ins, sem gekk broshýr á brott. Inni í veitinga-
húsi einu bið ég um Coca Cola. Það er ekki til.
Afgreiðslustúlkunum finnst það greinilega mjög
hlægilegt að beðið skuli vera um Coca Cola,
þær eru sífellt flissandi og gefa mér auga með-
an við stöndum við.
í blaðaturni einum biðjum við um póstkort
með mynd af Walter Ulbricht. Það er ekki til
og gamla konan sem afgreiðir okkur gefur okk-
ur illt auga. Hún er sjáanlega ekkert hrifin af
Ulbricht.
Við höldum áfram ferðinni og loks komum
við inn í miðborgina. Þar eru seld dagblöð, sem
skýra frá því, að ofsalegt blóðbað standi yfir
í Bandaríkjunum vegna kynþáttaóeirða.
Á Alexander Platz göngum við inn i bóka-
búð og biðjum um póstkort með mynd af Ul-
bricht. Það er ekki til og við erum greinilega
ekki vinsælir viðskiptavinir.
Nú erum við komnir á Frankfurter Allee og
Karl Marx Allee, sem áður var kennt við Jósef
Stalín. Hér hafa mikil hús verið byggð beggja
vegna breiðrar götu. Þetta átti að vera sýn-
ingargluggi kommúnismans í vestur. Húsin eru
ljót, byggð í rússneskum tertustíl. Inn á milli
þeirra sjáum við í rústir frá stríðinu, sem lauk
fyrir 18 árum. Það gengur erfiðlegar að þurrka
út minjar þess í austur-hluta borgarinnar en í
hinum vestari. Þótt við séum komnir í hjarta
borgarinnar er enn sömu sögu að segja. Engir
bílar, ekkert fólk, ekkert líf. í A-Berlín búa
rúmlega 1 milljón manna. Á þessum sólbjarta
sumardegi var færra fólk á götum þessarar
milljónaborgar en dag hvern í Austurstræti
Reykjavíkur.
Enn göngum við að blaðaturni og biðjum um
póstkort með mynd af Walter Ulbricht. Kerl-
ingin í turninum hnussar og segir það ekki vera
til. Við föi'um inn í nokkrar búðir, utan af-
greiðslufólksins eru þar engir. Ebki mikil við-
skipti þann dag.
Margir þeirra, sem komið hafa til annarra
kommúnistaríkja hafa sömu sögu að segja af
FRjAkS VERZMJN
15