Frjáls verslun - 01.05.1965, Qupperneq 17

á afniæli stúkunnar. Og Páll stóð við sitt og hafði
opið þennan dag. Ekki man ég hvort verzlun var
ýkja mikil, en hann var ekki vanur að láta sitja
við orðin tóm. Var fyrirtæki hans víst það eina,
sem opið var í bænum þennan dag. Var þetta mikið
umrætt í bænum, og úr þessu var hann oft kall-
aður „Páll Stefánsson sem ekki lokar frá Þverá“.
Sama ár og þetta gerðist var gerður grínbragur um
menn og málefni í borginni, og var þessi nafngift
í einni hendingu hans, og varð bx-átt fleyg. En Páli
var fyllsta alvara með þessu öllu.
— Páll gekk til vinnu meðan hann gat staðið.
Hann var xnjög bakveikur á seinni árum, en samt
gekk hann til vinnu til hins síðasta. Hann lét ekki
í minni pokann í þessu fremur en öðru, sagði Björn
Hallgrímsson að lokum.
Egil Guttormsson, stórkaupmann, hittum við
stundarkorn að máli í skrifstofu hans að Vonar-
stræti 4, en Egill kynntist Páli Stefánssyni í störf-
um sínum fyrir Verzlunarráð.
— Páll Stefánsson var um rnargt maður sérkenni-
legur, sagði Egill. — Á fyrstu árum verzlunar sinn-
ar hér í Iteykjavík ók hann t. d. vörum sínum milli
vöniafgreiðslu, verzlunar sinnar og pakkhúss á
handvagni. Sumum þótti þetta skrítið, en Páll
kippti sér ekki upp við það. Hann var sveitamaður
í húð og hár og fór ekki troðnar slóðir.
— Sem dærni má nefna, að á árum heimsstyrj-
aldarinnar fyrri fór hann í verzlunarerindum til
Ameríku. Þótti ýmsum það harla einkennilegt, því
Piíll kunni litið í ensku og var ekki læi'ður maður.
En hann bjargaði sér samt í Vestui-heimi, og gerði
þau viðskipti þar, sem hann ætlaði.
Á þessum sömu styrjaldarárum sló hann í sundur
alla umbúðakassa sem verzlun hans fékk, nagldró
þá og hirti naglana. Nú, þar kom að landið varð
gjörsamlega saumlaust, en þá átti Páll t.vær tunnur
af saumi af ýmsum stærðum, sem hann mun hafa
gefið mönnum, sem á þurftu að halda. Þetta sýnir
vel nýtni hans og fyrirhyggju. Hann notaði ekki
tímann í slark og skemmtanir, heldur varði hann
frítíma sínum á kvöldin til þessa, enda vanur því
úr sveitinni að tína hagalagða og gjörnýta hlutina.
— Kynni mín af Páli Stefánssyni voru einkum
í gegnum Verzlunarráðið. Ég vann þá í frístundum
fyrir Verzlunarráð og Verzlunarskólann, og safnaði
m. a. fé til þess að standa straum af hallanum á
skólarekstrinum. Mér er það minnisstætt að á fund-
um Verzlunarráðs var Páll Stefánsson ávallt fyrstur
til að leggja fram fé, og var þá ósínkur, ef hann
taldi vei'zlunai-stéttina þurfa á því að halda. Verzl-
unai'stéttina bar hanix rnjög fyrir brjósti eins og
arfleiðsluskrá hans ber ljóslega með sér.
— Segja má, að Páll hafi verið dáiítið einrænn
í aðra röndina, en annars vorum við jafnan góðir
vinir, enda báðir að norðan, og ekki með öllu laust
við að hægt væri að finna með okkur skyldleika
langt aftur í ættum. En hann var fastur fyrir, og
ekki hægt að þoka honum ef svo stóð á. Á fundum
Verzlunarráðs flutti hann aldrei í'æður, en greip
e. t. v. inn í umræður og sagði skoðanir sínar i
einni eða tveimur setningum, og síðan stóð það.
Hann var ekki langorður maður.
— Páll xnun hafa verið fyrsti maðurinn, sem
fékk hingað til lands erlendan sérfræðing í bíla-
viðgerðum, og stai-faði sá maður í töluverðan tíma
hjá honum við viðgerðir á Fordbílum.
— Páll þótti sérkennilegur um margt, og m. a.
vakti höfuðfat hans athygli margra. Hann gekk
jafnan með brúnt kaskeiti, en aldrei með hatt.
Vissulega setti hann svip sinn á bæinn, sagði Egill
Guttormsson.
Biskupinn af Graz sendi nýverið út hirðisbréf,
þar sem hann ræddi m. a. um hina tíðu hjónaskiln-
aði. í bréfinu segir m. a.:
— I heilagri ritningu stendur, að menn skuli elska
náungann. Þetta gildir einnig fyrir þá sem eru
giftir.
★
Presturinn var að hugga urn ekkjumanninn.
— Þér skuluð hugsa um, að kona yðar slær nú
hörpu með englum.
— 0, ég gæti betur ti'úað að hún slái englana með
hörpunni.
★
Ólafur var mikill háðfugl. Er hann kom á dög-
unum inn í veitingahús í Kaupmannahöfn, sem
auglýsir „Allt í smurbrauði", kallaði hann á þjón-
inn og sagði:
— Ég vil gjarnan fá franskbrauðssneið með ástr-
ölskuxn strút í kavíar.
— Sjálfsagt, svaraði þjónninn og hvai'f fram í
eldhús eins og ekkert hefði í skorizt. Tíu mínútum
síðar kom hann aftur tómhentur.
— Því miður, herra minn. Franskbrauðið er búið!
FHJÁLS VERZLUN
17