Frjáls verslun - 01.12.1972, Blaðsíða 33

VÍN SKAL
TIL VINAR
DREKKA
Fróðleikur um vín
og vínnotkun.
Fæst í næstu
bókabúð.
Neytandinn er farinn að líta á
þetta sem sjálfsagða þjónustu
og ætlast til þess að geta feng-
ið mjólkina með annarri
neyzluvöru. Þegar ég þarf hins
vegar að afgreiða matvöru-
sendingu heim til viðskipta-
vinarins, verð ég að labba út
í mjólkurbúð og kaupa mjólk
á búðarverði til að hafa með
í sendingunni, sé um hana
beðið, eins og oft er.
Nú fyrir skömmu hóf verzl-
unarfyrirtæki nokkurt mjólkur
sölu í húsnæði, sem upphaf-
lega var byggt til iðnreksturs.
Þegar fulltrúar Mjólkursam-
sölunnar voru spurðir, á hvaða
forsendu viðkomandi aðili
hefði fengið mjólkursöluleyfi,
var svarið einfaldlega: „Þeir
hafa gamalt leyfi“.
Enginn veit ,hvað það þýð-
ir eða hvernig slíkt leyfi er
til komið. Á sama hátt má
segja, að ég hafi gamalt leyfi,
því að í bráðabirgðahúsinu,
sem ég starfaði fyrst í uppi í
Breiðholti, seldi ég mjólk.
Ég er sannfærður um að
þetta fyrirkomulag mun breyt-
ast mjög fljótlega og mjólkin
kemur almennt í verzlanir eins
og aðrar neyzluvörur.
— Eru einhverjir augljósir
gallar á því að hefja verzlun
í jafnstóru húsnæði og í Breið-
holtskjöri miðað við þær fyrri
verzlanir, sem þú hefur rekið?
— Það verða langtum minni
tækifæri fyrir mig til að fylgj-
ast með högum viðskiptafólks-
ins. Nú eru um 20 manns í
vinnu hjá mér og kynni af-
greiðslufólksins af þeim, sein
í búðina koma til að verzla,
verða ópersónulegri en áður
var. Nú býður maður rétt „góð-
an dag“ í stað þess aðáðurvoru
persónuleg mál viðskiptavinar-
ins rædd meðan hann var af-
greiddur. Hins vegar hefur
verzlun í stærri stíl haft þann
kost í för með sér, að lánsvið-
skiptin þekkjast varla orðið.
Hin persónulegu kynni áður
leiddu til þess, að kaupmaður-
inn skrifaði hjá fólkinu, gat
tæpast komizt hjá því vegna
kunningsskaparins, sem orðinn
var. Nú reyna menn kannski
einu sinni að fá skrifað en þá
segir afgreiðslustúlkan, að það
sé ekki gert og síðan er ekki
beðið um það meir. Ég tel það
afar veigamikið, að um leið
og ég flutti þarna upp eftir
tók ég ákvörðun um að hætta
að lána. Það var ótrúlegur elt
ingarleikur við menn í sam-
bandi við þessi lánsviðskipti.
— Að lokum, Jón. Er nægi-
legt framboð á hæfu starfs-
fólki til að vinna í verzlunum
um þessar mundir?
— Það er mjög misjafnt.
Persónulega hef ég verið
býsna heppinn í flestum til-
fellum .En því miður hlýtur
fólk, sem kemur til vinnu í
verzlunum, engan undirbúning
undir starfið. Það hefur enga
tilsögn fengið. Ef það hefur
hins vegar áhuga getur það
komizt mjög vel inn í starfið á
skömmum tíma. Kaupmenn
hafa oft velt því fyrir sér,
hvernig megi bæta úr þessu
og ég held, að afgreiðslufólk-
ið myndi mjög gjarnan vilja
sækja námskeið, ef þau væru
í boði. Ég get nefnt sem dæmi
þá skólun í afgreiðslustörfum,
sem 18 ára sonur minn hlýtur
núna úti í Danmörku. Hann
verður þar í hálft ár við nám í
verzlun. Fyrsta mánuðinn var
hann látinn vera niðri í kjall-
ara og taka vörur upp úr
kössum, verðmerkja þær og
flytja síðan í hillur í verzlun-
inni. Síðan fer hann í kjötdeild-
ina og er látinn kynnast þeirri
starfsemi, sem þar fer fram. Ef
ir áramótin fer hann í græn-
metisdeildina og svo á bóklegt
námskeið. Þetta tel ég að þurfi
nauðsynlega að gera hérna
heima á Islandi, sagði Jón B.
Þórðarson að lokum.
BÖlLffi
QpV°
m vélrHunartfóll
HVfLlÐ MEÐAN ÞÉR VJNNIÐ
SAVO-sióll er vandaður stóll.
BÚSLÓÐ
Húsgagnaverzlun
VIÐ NÓATÚN — SÍMI 18520
AIJGLVSIÐ í
ÍSLEIMDIIMGI
ÍSAFOLD
útbreiddasta
dreifbýlisblaði
landsins.
FV 12 1972
33