Frjáls verslun - 01.12.1977, Qupperneq 65

— Maðurinn var gjörsamlega
ofurölvi, dómari. Hann lá á
fjórum fótum á götunni.
— Eg mótmæli þessu, kallaði
verjandinn. Þetta þarf alls ekki
að þýða, að skjólstæðingur
minn hafi verið undir áhrifum.
Sérhver borgari á að hafa leyfi
til að ganga á fjórum fótum,
jafnvel þó hann eigi á hættu að
vera kallaður sérvitringur.
— Virðulegi dómari. Maður-
inn lá á fjórum fótum og var
að reyna að rúlla upp hvítu
röndinni á miðri götunni.
Heyrt fyrir utan Sigtún.
— Heyrðu lögregluþjónn.
Þessir strákar eru alltaf að ó-
náða mig með allskonar skrítn-
um tilboðum. Vilduð þið ekki
taka þennan litla, feita?
— Ég heyrði að þú værir
byrjaður með hrossarækt.
Þekkir þú eitthvað til hrossa-
ræktar?
— Nei, en hestarnir gera
það.
— Ungi maður, sagði konan á
ströndinni, sem var svolítið far-
in að reskjast. — Mér er svo
kalt. Gæti ég fengið baðslopp-
inn þinn lánaðan svolitla
sfcund?
— Ég hef betri hugmynd,
kæra frú. Af hverju högum við
okkur ekki bara eins og við sé-
um gift?
— Vá, stundi konan af til-
hlökkun. — Það finnst mér
miklu betri hugmynd.
— Flýttu þér þá heim, kerl-
ing, og náðu í þinn eigin slopp.
Þetta gerðist í lcikhúsinu. .4
fremsta bekk sat sérkennilegur
náungi með hund sér við hlið.
Og hundurinn skenimti sér al-
veg konunglega. Hann sló lopp-
unirni á magann og næstum
grét af hlátri.
— Mjög merkilegt, sagði
kona á næsta bekk fyrir aftan.
— Já, finnst yður ekki, svar-
aði herramaðurinn og sneri sér
við. — Þett'a er sannarlega
merkilegt, því að hann hafði
alls enga ánægju af sögunni,
sem leikritið' er byggt á.
— Má ég segja nokkur orð
við frúna? spurði þjónustu-
stúlkan. — Ég hef tekið eftir
því, að þér vornð að reyna við
póstinn í fyrradag, garðyrkju-
manninn í gær og nágrannann
í dag. Ef þér látið manninn yð-
ar ekki heldur í friði, þá verð
ég bara að segja upp og fara
annað.
— Hvaðan kemur þú eiginlega?
— Nú er þetta ekki hægt lengur. Þú ert búin að fá þrisvar sinnum
kauphækkun í morgun.
FV 12 1977
65