Frjáls verslun - 01.03.1992, Blaðsíða 35

Með innflutningi landbúnaðarvara má auka rauntekjur heimilanna um tæp 2%, segir greinarhöfundur m.a.
LÍFSKJÖR OG LANDBÚNAÐUR
Greinarhöfundurinn,
Þór Sigfússon, er
rekstrarhagfræðingur
Á síðustu áratugum hefur
verndarstefna verið allsráðandi
í landbúnaði Vesturlanda.
Vegna verndarstefnunnar er
landbúnaðarframleiðsla í þess-
um heimshluta víðast hvar
kostnaðarsöm og óhagkvæm,
verulegur tilflutningur á fjár-
magni á sér stað frá neytendum
til bænda og bændur í löndum,
þar sem hagkvæmt er að stunda
landbúnað, hafa orðið fyrir veru-
legum skakkaföllum. I flestum
ríkjum Evrópu er landbúnaðar-
framleiðsla vernduð gagnvart
innflutningi sem leiðir til lægri
rauntekna neytenda og minna
úrvals af landbúnaðarvöru.
Þjóðhagslegt tap af verndarstefnu
er kostnaður neytenda og skattgreið-
enda af hennar sökum að frádregnum
tekjum framleiðenda og tekjum ríkis-
ins vegna innflutningshafta. í Evrópu
hefur verið áætlað að hver ein ECU
eining, sem fari til stuðnings bændum
í EB löndunum, samsvari kostnaði
upp á 1,4 ECU einingu á skattgreið-
endur og neytendur. Komið hefur
fram, m.a. í þýskum rannsóknum, að
um þijár milljónir ársverka í EB lönd-
unum tapist vegna verndarstefnunn-
ar í landbúnaði auk þess sem hún
dragi verulega úr afköstum í annarri
framleiðslu.
Þegar litið er á styrki til landbúnað-
ar hérlendis, ásamt þeim höftum á
innflutning landbúnaðarafurða, sem
við lýði eru, má fullyrða að við séum
engir eftirbátar annarra Evrópuríkja í
verndarstefnu ílandbúnaði. Ef tölum-
ar að ofan eru því færðar yfir á ísland
má álykta að vegna verndarstefnunn-
ar í íslenskum landbúnaði glatist tvö
til þrjú þúsund ársverk hérlendis.
35