Alþýðublaðið - 23.01.1976, Blaðsíða 12

Fjármálaráðuneytið
bannar okkur að fá
léttvínsglas með mat
Námskona sem verið
hefur erlendis undan-
farin ár hafði samband
við Hornið og hafði
kvörtun fram að færa:
„Þótt maður hafi nú
gert ráð fyrir þvi að dýr-
tiðin hafi blómstrað
heima á íslandi engu
siður en i meginlands-
löndunum, þá varð ég nú
eiginlega alveg orðlaus
af undrun þegar ég kom
heim i haust.
Ég er búin að hafa orð á undrun
minni við alla mina kunningja og
ættingja á þvi hvernig hægt er að
halda heimili með þeim mikla til-
kostnaði sem orðinn er á öllum
sviðum — að ég læt það útrætt
mál. En það eru næg umræðu-
efnin þegar framfærslan er
annars vegar og ég ætla að skrifa
Alþýðublaðinu um eitt atriði, sem
ég held að yfirvöld hafi misskilið.
Þar á ég við verðlagningu vins,
eða öllu heldur léttra vina. Fyrir
einum fjórum árum var sú regla
sem réði við verðlagningu vinteg-
unda, að hækka fremur verð á
sterkum og brenndum vinum, en
fara hóflegar i hækkanir á borð-
vinum. Röksemdin fyrir þvi var
sú, ef ég man rétt, að það var talið
æskilegt að hvetja fólk til þess að
neyta vins fremur við slik tæki-
færi, enda er sjaldnast um að
ræða neina drykkju i þvi sam-
bandi eða framhaldi af vinglasi
með mat.
Það er þjóðarsiður viða um
lönd að fólk fái sér vinglas fyrir
aðalmáltið dagsins og kannski
annað glas með máltiðinni. Þetta
glas fyrir matinn þjónar alveg
ákveðnum tilgangi, semsé að
slaka aðeins á maganum og róa
taugarnar. t maganum liggja
margir taugaendar, og það er,
eins og flestir vita, æskilegt að
geta gengið að aðalmáltið dagsins
i andiegu jafnvægi
Nú sýnist mér að breytt hafi
verið um stefnu, þvi eftir þeirri
verðlagningu á léttum vinum að
dæma, sem hér gildir i dag, þá er
ekki lengur hvatt til þess að fólk
breyti vinneyzluvenjum sinum i
þetta horf, heldur er beinlinis
reynt að koma i veg fyrir að þeir,
sem leyft hafa sér þannan
„munað” geti það öllu lengur.
Þegar verð á einni rauðvins-
flösku er komið upp undir þúsund
krónur, þá sjá allir, að rauðvins-
glas verður aldrei nema til
hátiðabrigða.
Ef stefnubreytingin hefur
komið til af þeim ástæðum sem
SÖLUSKATTUR
Viðurlög falla á söluskatt fyrir desember-
mánuð 1975 hafi hann ekki verið greiddur i
siðasta lagi 26. þ.m.
Viðurlög eru 2% af vangreiddum sölu-
skatti fyrir hvern byrjaðan virkan dag eft-
ir eindaga uns þau eru orðin 10% en siðan
eru viðurlögin 1 1/2% til viðbótar fyrir
hvern byrjaðan mánuð, talið frá og með
16. febrúar nk.
Athygli þeirra smáatvinnurekenda, sem
heimild hafa til að skila söluskatti aðeins
einu sinni á ári, er vakin á þvi að þeim ber
nú að skila söluskatti vegna timabilsins 1
mars-31. desember.
Fjármálaráðuneytið
20. janúar 1976.
mér býður i grun að hafi ráðið
ferðinni, þá er það óliklegt að þær
hafi erindi sem erfiði.
Þeir ólánsömu þjóðfélags-
þegnar, sem standa oft undir hús-
veggjum og betla sér út hundrað
krónur af hverjum sem fram hjá
gengur til að slá siðan saman i
eina ódýra flösku, — þeir fá sitt
vin annars staðar og ódýrar.
Þeirra vinföng fást i ýmsum
verzlunum og eru þar seld
sem snyrtivörur. Ég hef enn ekki
séð rónana okkar, sem úti
hrekjast, skála i frönskum rauðv-
inum eða lúxemborgarhvitvini.
hefur opið
pláss fyrir
hvern sem er
HORHIÐ
sími 81866
eða sendið greinar á ritstfórn
Alþyðublaðsins,
Síðumúla 11, Reykfavík
FRAMHALDSSAGAN 013 —-
Um leið hringdi siminn. Hún sleit sig lausa og hljóp.
Það hlaut að vera Janet, en hvað hafði komið fyrir?
— Ert það þú Janet? spurði hún og reyndi að vera róleg.
Það varð smáþögn, en svo sagði hræðsluleg barnsrödd:
— Mamma á að koma! Mamma á að koma! Amma datt
og hún varð svo skritin!
Sandra áttaði sig. — Jenny, þetta er Sandra! Segðu mér,
hvað kom fyrir?
Barnið kjökraði og grét:
— Timmy vildi fá vatn og ég fór aðsækja það. Ljósið var
kveikt og amma lá... á gólfinu... og ég get ekki vakið
hana! Ég kallaði og kallaði á hana!
— Róleg, Jenny, þú vilt ekki, að Timmy verði hræddur?
Geturðu opnað útidyrnar? Gerðu það ekki fyrr en ég kem.
Sandra heyrði, að Noel nálgaðist og benti honum að þegja.
Hún myndi ganga hann uppi nema nún hægði ferðina.
Já, hann var dökkhærður.
Sandra fann aftur hjariað berjast hraðar i brjósti sér
eins og alltaf, þegar hún beið eftir Alan Iiaines og reyndi
að jafna sig. Hundruð flugmanna flugu um Mojitreal og
ekkert var sennilegra en að margir þeirra væru
dökkhærðir og álika háir og Alan.
Undarlegt... hann beygði upp götuna heim til Johns og
Janets. Var það einskær tilviljun? Var þetta einhver að
leita að henni... var þetta Alan? Hana langaði til að stinga
af, en vissi um leið, að það var til einskis. Ef Aian væri að
leita að henni væri það ekki að ástæðul., þó að þaö væri
grimmdarlegt af honum að koma aftur inn i lif hennar ein-
mitt þegar hún var farin að gleyma honum.
Flugmaðurinn var farinn að lita á húsnúmerin. Já, hann
hafði numið staðar fyrir utan eitt húsið... nú gekk hann að
útidyrunum og hringdi.
Sandra mundi. að það var enginn heima og hraðaði sér
þangaö. Maðurinn leit við, þegar hann heyrði fótatakið
og hún stóð augliti til auglitis við Jake Macleod... ekki
Alan.
Hann varð jaínundrandi og hún:
Sæl, elskan! Svo ég var þá heppinn eftir allt! Viltu
koma út með mér að dansa? Ég skipti við annan strák til
að bjóða þér út á laugardagskvöldi.
Loks fékk Sandra aftur máliö.
Hún hefði átt að hafna boði hans i simanum. Það var
engin furða, þó að Jake væri hér.
Hún hafði blátt áfram gefið honum undir fótinn.
— Ég er þvi miður boðin út i kvöld með starfsbróður
húsbónda mins.
Jake Macleod leit skilningsrikur á hana og kinkaöi kolli:
Jæja, já? Ætlarðu að gleðja gamlan mann? Hvað
segirðu þá um að bjóða mér upp á kaffisopa og brauðbita?
Alþýðublaðiö
Ég fór beint frá flugvellinum, þvi að ég vildi ekki hætta á
neitt...
Sandra fór með hann inn i eldhúsiðog hitaði kaffi meðan
hún byrjaði að steikja beikon og spæla egg.
Á meðan kom maðurinn frá þvottahúsinu og siminn
hringdi, þegar hún var að borga.
—- Á ég að svara? spurði Jake.
Sandra kinkaði kolli.
Ætli þetta væri ekki einhver, sem vissi ekki, að Janet
var að heiman?
Hún kvaddi þvottamanninn og fór inn.
Jake kom á móti henni:
— Það er maður að spyrja um þig, eiskan. Hann spurði,
hvort ég væri einn af vinum Johns. Hver er John?
— Maður frænku minnar! Söndru brá. Þetta hlaut að
vera Noel...
— Hverju sv.araðirðu?
Jake hió:
— Vertu ekki svona hrædd elskan! Ég var hinn róleg-
asti. Ég sagðist geta verið það ef hann róaðist við það.
Farðu bara og talaðu við hann. Ég skal sjá um matinn...
ég get það vel.
iiún tók simann.
— Þetta er Sandra... fyjrgefðu biðina.
Noel var kuldalegur:
— Þetta er i bezta lagi, chérie. Ég hef engan rétt á þér
allan timann. Ég hringdi til að segja þér, að ég kemst ekki
fyrr en klukkan hálf átta. Það kom dálitið óvænt fyrir,
sem ég þarf að annast fyrst.
— Þá segjum við það, sagði Sandra.
— Hver svaraði annars i simann áðan? spurði Noel.
— Kunningi minn, sem ég þekkti i Englandi... þeir vinna
ámóta störf. Nú, ekki laug hún þessu.
Vinur Alan Haines? Sendi Alan hann til að reyna að
sættast við þig aftur?
— Hvað veizt þú um Alan? hún greip andann á lofti.
Noel fór undan i flæmingi:
— Janet minntist á hann, þegar hún var að leita að vinnu
handa þér. Ég veit, að þú varst send hingað... til að
gleyma!
— Svo þess vegna ertu að minna mig á þa'ð? spurði
Sandra stutt i spuna.
— Ég vil ekki rifast við þig, og biðst afsökunar, ef ég hef
sagt eitthvaö óviðeigandi. Eigum við að segja, að mér hafi
brugðiö, þegar ég heyrði ókunnuga karlmannsrödd i
simanum?
Noel virtis leiður.
— Hann beið á tröppunum, þegar ég kom heim. Við
sjáumst þá i kvöld kl. hálf átta.
Hún vildi ljúka þessu samlali sem fyrst og jafna sig.
— Au revoir, chérie... og reyndu að losna við þennan
mann!
Noel skellti á áður en hún gat svarað reiðilega.
Hvernig leyfði hann sér að segja henni, hverja hún ætti
að umgangast?
Hún fór fram i eldhúsið.
Jake leit upp frá pönnunni.
— Hvernig gekk þér?
— Ég sagði,að þú værir vinur Alans, sagði Sandra
hugsunarlaust.
— Þekki ég þennan Alan? Heitir ekki maður frænku
þinnar annars John?
Jake var Tinglaður.
— Hann er flugmaður hjá sama flugfélagi og þú. Sandra
nennti ekki lengur að skrökva meira.
Skipti það lika nokkru máli?
Alan hafði slitið sambandi þeirra að eigin viljja...
— Heyrðu, ég fylgist ekki rétt vel með! Attu við Alan
Haines, náungann, sem var bannað að fljúga fyrir
mánuði?
Sandra starði á hann:
— Bannað að fljúga...? Hann er frábær flugmaður!
Jake yppti öxlum:
— Kemur mér ekki við! Ekki setti ég hann i flugbann!
Ég þekki hann eiginlega ekki neitt.. ég veit aðeins að hon
um var bannað að fljúga, og hann er að minnsta kosti ekki
fyrsti flugmaður á þessari leið. Seztu nú og drekktu kaffið
þitt.
Jake var heldur rólegri, þegar hann var búinn að borða.
Þegar hann hafði þakkað fyrir matinn, sagði hann hugs-
andi: — Ég hringi i þig. Ég verð að fara. Vertu ekki
að ómaka þig að fylgja mér til dyra.
I
I
1
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
í
I
I
I
I
I
B
I
I
I
I
I
I
I
I
I
!
I
I
I
I
I
Hvers
vegna
fórstu?
Föstudagur 23. janúar 1976.