Vísir - 11.02.1969, Blaðsíða 12

VISIR . Þriðjudagur 11. febróar 196$.
Charles hlýddi máli hans og
þótti leitt að verða að gera það,
sem ekki varð hjá komizt. Conway
stóð fyrir utan bilinn. „Þú verður
aö gæta þess að gera ekki neitt
heimskulegt, þangaö til þessu er
öllu lokið. Vegna Alexandríu"
sagöi hann.
Leiftursnöggt renndi Charles sér
aö stýrinu. Hann skellti aftur hurð-
inni með annarri hendinni, sneri
ráslyklinum með hinni. Hreýfillinn
tók óðara viðbragð. Hann setti
skiptistöngina i afturábak-gang.
Sá undrunar- og áhyggjusvipinn
á andliti Conways, þegar billinn
rann á fullri ferö aftur á bak, og
siðan áfram í k'röppum sveig út
um hliðið á stæöisgirðingunni.
Hgnn ók eins hratt og hann frek-
ast þorði, og innan stundar nálg-
aöist hann húsið, þar sem Edward
Albert átti heimá. Um leiö sá hann,
að ekki vai allt með felldu. Blái
bíllinn var hvergi sjáanlegur.
«»i»
’SSSS?"®"

alSeins kr.
Hann nam staðar úti fyrir hús-
inu. Snaraöist út úr bilnum, hljóp
upp dyraþrepin og drap högg á
huröu. Ekkert svar. Hann baröi aft-
ur. Þegar enginn svaraði aö heldur,
opnaði hann dyrnar. Það var dimmt
i dagstofunni. Hann hlustaði og
heyrði þungan andardrátt inni í
svefnherberginu.
Þaö var ekki andardráttur Ed-
wards Alberts. Það var móöir hans,
sefn sat í hnipri úti við gluggann.
„Hvar er hann?“ spuröi Charles.
Hún leit til hans. Þegar hún
bar kennsl á hann, brá fyrir reiði
og undrun i augnaráöinu. „Ég kann
ast viö þig“, sagði hún. „Þú komst
hingað i gær... Það ert þú, sem
hefur sigað lögreglunip á Edward,
er ekki svo?“
Charles létti. Þá hafði Newberry
tekiö á sig rögg, og Alexandriu
var óhætt.
„Ég vissi alltaf, aö
mundi lenda i einhverjum vandræö
a8 hritiSJ®’'
. 1 daS3? 9 -pfe
**~z£**gsr ■
_ og kUói»c«a0a
'op v\b aíhcná'C* :
1! FA10R%
car rental serv ice®
Bauðarárstíg 31 —
ÝMISLEGT ÝMISLEGT
Seljum bruna- og annað fyllingarefm á mjög hagstæðu verði. Gerum
ti’boð I jarðvegsskiptiugar og alla flutninga. — Þungaflutningar hf.. —
Simi 34635. Þósthólf 741.
30435
Tökum að okkur hvers konar mokstur
jg sprengivinnu f húsgrunnum og ræs-
um. Leigjum 1t loftpressur og vibra-
sleöa. — Vélaleiga Steindörs Sighvats-
sonai, Álfabrekku við Suöurlands-
braut, simi 30435.
TEKUR AULS KONAR KLÆÐNINGAR
FLJÓT OG VÖNDUÐ VINNA
ÚRVAL AF AKÚEÐUM
lAUSAVtO «2 - StMI louil HEIMASlMI 0S6 J t
OLSTRUN
Svefnbekkir f úrvali á verkstæðisverði
um fyrir skapofsa simi og lang-
rækni. Hann hefur aldrei getað fyr-
irgefiö neinum neitt. Veiztu riokk-
ur, hvert hann fór? Hann trúir mér
aldrei fyrir neinu...“
„Fór? Tók lögreglan hann
ekki... ?“
„Þeir spurðu hann bara nokkurra
spurninga og fóru svo. En hvert
Edward *llann för svo á eftjr • • • heíuröu
! nokkurn grun um þaö?“
Charlps stpö orölaus nokkurt and-
artak, og þatt var eins og hann gaéti
ekki fyliilega gert sér grein fyrir
merkingu þess, sem konan var aö
segja. Svo mjöig kom það honum
á óvart.
„Hvað er langt síöan hann i'ór?“
spuröi hann síöan og gekk skrefi
nær konunni.
En hún virtist ekki taka eftir
spumingunni. „Vesalings Edward,“
kjökraöi hun. „Þeir mega ekki taka
hann og loka hann inni. Hann er
svo viökvæmur. Hann mundi deyja-
... eöa eitthvað konia fyrir hann,
sem er enn verra. Edward verður að
geta ráðið sér sjálfur ...“
„Hvar er sirninn?"
„Hann hefur aldpi þurft að
vinna. Og aldrei þolað neina á-
reynslu...“
„Hefurðu sima?“ Charles hækk-
aði röddina.
Loks var sem hún heyrði spurn-
inguna. „Það eru ekki allir, sem
geta leyft sér að hafa sima,“ sagði
hún, bg það var ásökunarhreimur
i röddinni. „Þú stendur að ein-
hverju leyti á bak við þetta,“ bætti
hún við.
„Hvað er langt siöan hann för?“
spurði Charles.
„Edward sagði, aö hann yröi sett-
ur inn,“ kjökraöi hún. „Hvaö átti
hann við meö þvi?“
Charles hélt af stað til dyra.
hratt og ákveðiö og eiribeitti sér
að akstrinum. Hann mátti ekki
„Hvaö átti hann við?“ kveinaöi: verða fyrir neinu slysi, ekki brjóta
hún á efLir honum. „Hann var ekki j umferöarreglumar, ef það yrði til
með réttu ráði, þegar hann för ...
sagöist hafa myrt sitt eigið barn.
Edward átti ekki neitt bam...
Hvað átti hann viö?“
Charles beið ekki boðanna. Sett-
ist; inn i þilini> og ræsti .hrej/filinn.
ttJ___ ..T.'ftJ: T.. '_ i TT'J..--3
þess, að hann væri stöðvaður.
Andartaki siðar ök hann app
brekkuna, knúöi hreyfilinn til hins
ýtrasta. Hann fann að hann átti
að vissu leyö sök á þvi, sem nú
gat veriö aö gerast. Hann hafðí sagi.
Hánn skildi, hváð Edward 'hafðl jlögreglunni af piltinum; þess vegna
átt við. Sterling Bolton haföi.‘sagt j haföi Iögreglan brugðið við. Iíann
honum það, sem komið hafði fram j heyröi sjálfan sig bölva. Ef ritthvafl
á lögreglustöðinni. Háföi sagt hon-! kæmi fyrir, var það lionum
um þaö á sinn hranalega hátt. Aö
hún hefði verið komin þrjá mánuði
á leið, og þvi hlyti Edward að hafa
verið faöir bamsins .., ekki Charl-
es. Og þegar Edward varð það
Ijóst, hafði hann gripizt æði.
Charles ók til baka eins hratt og
hann frekast þorði. Verið gat, að
hann kæmi i tæka tíö. Hann ósk-
aði þess heilshugar, aö hann hefði
barið piltinn til óböta, þegar þeir
ræddust viö, jafnvei þðtt hann væri
minnimáttar og bæklaður, í staö
þess að aumka hann og hafa sam-
úð meö honum. Jafnvel að hann
hefði gengið af honum dauöum.
Blöðið ölgaði og brann í æöum hans
af örvæntingu og reiði.
Hann kreppti hendumar svo fast
aö stýrishjólinu, að hnúamir hvitn-
uöu. Hanri reyndi eftir mætti aö
útiloka allar hugsanir. Hvorki þoröi
hann aö hugsa til enda þá hugsun,
sem mest sótti á hann, af ótta
við niöurstöðuna, né vegna þess, að
þaö kynni aö draga athygli hans frá
akstrinum. Verið gat, aö um aðrar
og skemmri Jeiðir væri að velja en
fram hjá Verksmiðjunni, en hann
mundi það ekki og ]íor(5i ekki að
tefja tímann. Hann ók í miðborgina,
Kristallahellir ... ótrúlega uppljómað-
ur og hjörð fenjamanna, sem gefa ekki
frá sér hJjóö, þetta er kynþáttur dauf-
dnmhra.
um óbeinlínis að kenna.
Það hvein og söng í henönnuan,
þegar hann nam staðar úti fyrir
aðaldyrunum á setrinu. Hann snar-
aðist út, hljóp upp þrepin, opnaöí
dymar og gekk hratt inn ganginn,
Houghton kom ofan stígann.
Charles nam staöar andariafc og
leit til hans.
„Nú ertu líkléga ánsegöur, skepn-
an þfn,“ hvæstí Houghton. JNú
hefur þér tekizt að snúa Conway
gegn mér lika ...‘
En Charles veitti oröum hans
enga athygli. I^agði af stað upp
stigánn, en kunni ekki við aö
hlaupa, af þvi Hougbton var við-
staddur.
„Conway fékk þá til að greiða
þessari bölvaöri1 áætlun ‘þinni at-
kvæði. Sannfærði þá um, að þú
mundir reynast maður til að hrinda
henni i framkvæmd, og neitaðí að
selja hlutabréf fööur mins.**
Charles gekk fram hjá Houghfcon
i stiganum, án þess að virða hann
svars.
Rödd Houghtons var hveffl og bit-
ur. „Clark Sanford sagði af sér
stjórnarstörfum. Ég fer lika úr
stjöminni. Þú hefur unnið leikhm,
skepnan þín. Haft þaö af að hrekja
mig brott úr mínu eigin húsi. Ertu
ekki ánægður?"
Svefnherbergisdyrnar stöðu opn-
ar, en þar var engin inni. Hann
leit inn i baöherbergið, engin þar.
Hann heyröi sjálfan sig kalla á
hana meö nafni.
„Hún er ekki heima, hr. Ban-
croft...“'
Þaö var Logan gamli, sem stöö
fyrir utan svefnherbergisdymar.
„Hún vildi ekki hlusta á mótmæli
mín. Það var einhver sem hringdi
... karlmaður, en þvi miður verö
ég að viðurkenna, að ég bar ekki
kennsl á röddina. Hún ök af stað
í bílnum og virtist í miklu uppnámi.
,Tívað er langt síðan?“
„Aðeins nokkrar mínútur, herra
Bancroft. A31s ekki nteira ea
tfu.. “
■UA'LUl--

/