Vísir - 07.10.1973, Blaðsíða 8

8
Vlsir. Laugardagur 6. október 1973.
ÉG iR
STÓRRÍKUR
II. Kor. 7.4.
Nú eru margir menn á islandi
orðnir milljónarar. Það telst
sannarlcga ekki lengur til
neinna stórtiðinda að vera tal-
inn fyrir eign, sem metin er
cinnar cöa fleiri milljóna króna
viröi. — Þetta á sér tvær orsakir
og eru báðar efnahagslegar. Er
þvl ekki beinllnis nauðsynlegt
aö gera þær að sérstöku efni á
Kirkjusiðu. —Samt skaöar ekki
aö geta þeirra: önnur er sú, að
krónan hefur lækkað. Hin er sú,
að cfnahagur fólksins hefur far-
ið batnandi. Samt sem áður
mun þaö vera viðs fjarri öllum
mönnum, jafnvel þótt þeir væru
margmilljónarar, aö taka svo
orða: ,,Ég er stórríkur”, eins og
Páll scgir um sjálfan sig I texta
þeim, sem tilgreindur er hér að
ofan.
En áður en fleira er sagt og
lengra er haldiö i samanburðin-
um á Páli postula og rikisbubb-
um þessarar aldar, er bezt að
geta þess i hverju auðæfi Páls
eru fólgin. Hann segist vera
stórrlkur af glcöi. — Hver er
uppspretta þessa mikla auðs?
Veraldarvelgengni! Nei —
a.m.k. ekki i þeirri merkingu
sem heimshyggjumennirnir
tala um.
Páll hefur haft áhyggjur af
ástandinu i söfnuði sinum i
Korintuborg. Þar hefur ýmis-
legt farið úrskeiðis og aflaga,
þvi aö snemma bar á því, aö
kristnir menn höguðu sér ekki
eins og kristnum mönnum
sómdi. Páll skrifar þeim áminn-
ingar- og umvöndunarbréf, tal-
ar enga tæpitungu frekar en
honum er tamt. En honum liður
illa: „Hold vort hafði enga eirð,
heldur vorum vér á alla vegu
aðþrengdir, barátta hiö ytra,
ótti hiö innra.” Siðan er sagt:
,,En Guö, sem huggar hina
beygöu, hann huggaöi oss meö
komu Titusar.” (II. Kor. 7.5.6.)
Titus færöi Páli góöar fréttir frá
Korintu. Hinn óstýriláti söfnuö-
ur haföi tekið sig á. Þeir voru
hryggir og iðruðust. Sú hryggö
var Guöi aö skapi. Hún verkar
sem afturhvarf til hjálpræðis,
sem engan iðrar, en hryggð
heimsins veldur dauða. Yfir
þessu afturhvarfi gleðst Páll
svo innilega, að hann gefur
þessa yfirlýsingu, sem kemur
eins og fagnaðarhróp frá hans
dýpstu hjartarótum: Égerstór-
rikur.Það rikidæmi veldur eng-
um áhyggjum, leggur engar
byröar á menn eöa vekur hjá
þeim óró og kviða eins og titt er
um auð þessa heims.
Mörgum hefur auðsafn orðið
hált
og æviraunir þungar sálum
bakaö
segir i ljóði eftir Guðmund Guð-
mundsson. Eða þá vonbrigðin,
flestir kannast við hið forn-
kveðna:
svo er auöur sem augabragð
h'ann er valtastur vina.
Um ekkert slikt er að ræða
þegar litiö er á þann auð, sem
var rikidæmi Páls postula. Það
var auður hjartans, gleðin,
fögnuöurinn yfir þvi aö hafa
áunnið menn fyrir Krist og þar
með fært út riki hans hér á
jörðu. Auöur Páls, sem hann
gladdist svo mjög yfir, var með
öörum orðum ekki af jarðnesk-
um toga, heldur af himneskum,
guölegum uppruna. Þess vegna
mundi hann hafa getað tekið
undir með Matthiasi:
Hver, sem á himneska
auðinn,
frá honum stelur ei dauðinn
þótt eigi hann ekki á sig
kjólinn
er hann samt rikari en sólin.
En svo að komið sé aftur niður
á jörðina og vitnað til mannsins,
sem lét byggja Kirkjuvogs-
kirkju i Höfnum (Vilhj. Kr.
Hákonarson) og minnzt var á
eitt sinn á Kirkjusiðu, þá er ekki
úr vegi að rifja það upp, sem
eftir honum er haft, að hann
yrði þeim mun rikari sem hann
gæfi meira. Þetta mun raunar
eiga að skiljast i bókstaflegum
(hér peningalegum) skilningi
En hitt hlýtur lika að mega les-
ast út úr orðum þessa höfðing-
lynda manns, að allt það sem
hann léti af hendi rakna til fá-
tækra og þurfandi yrði honum
til gleði og ómetanlegrar gæfu.
Fögnuður hjartans óx við
hverja gjöf. Hamingjusól hans
hækkaöi á lofti eftir þvi sem
hann hafði efni á að láta meira
gott af sér leiða, þvi að sælla er
að gefa en þiggja. —
Þetta minnir lika á það, sem
Páll segir á öðrum stað (II Kor.
9. 6-7): „Sá sem sáir sparlega
mun og uppskera sparlega, en
sá sem sáir með blessunum
mun og uppskera með blessun-
um. Sérhver gefi eins og hann
hefur ásett sér i hjarta sinu,
ekki með ólund eða með nauð-
ung þvi að Guð elskar glaðan
gjafara.”
Margir eru gjafmildir, kristn-
ir menn, bæði hér á landi og vitt
um heim. Og allra er reynslan
sú sama: Gjöfin auðgar og gleð-
ur, veitir fylling og fró og ber
ávöxt i góðu og göfugu hjarta.
En ofar öllum mannlegum,
jaröneskum auði og hvernig svo
sem honum er varið, er Guðs
óumræðilega gjöf — aö hann gaf
oss mönnunum son sinn einget-
inn til þess aö hver sem á hann
trúir glatist ekki heldur hafi ei-
lift lif. Sú gjöf auðgar hvern
kristinn mann að himneskri
von, gleöi trúarinnar á góöan
Guð og yl þess kærleika, sem
styrkir samfélag og bræöralag
allra manna.
Friðsœl byggð — Fagurt land
Skcmmtilega og skáldlega
segir Helgi Hjörvar frá Breiöa-
bólstað I lýsingu sinni á Snæ-
fellsnesi I Árbók Ferðafélags-
ins:
Skammt inn frá Dröngum er
Breiðabólstaöur, kirkjustaður
enn og höfðingjasetur um lang-
an aldur. Þar nam land I önd-
vcrðu Steinn m jöksiglandi,
bróðir Þóris haustmyrkurs. En
mjög hefir hinn forni siglinga-
garpur dregið sig I hlé úr sævar-
drifinu, þvi að á Breiöabólstað
er friðsæi byggð og fagurt land,
en lygn fjöröurinn úti fyrir. Þar
er birkiskógur I landi, allmikill
og sumarfagur, og vegir ágæta
góðir inn Ströndina.
Fjórir snœfellskir prófastor
Það mun ekki vera algengl, að mynd náist af fjórum próföstum sam-
an úr sama prófastsdæmi. En þessi mynd, sem kirkjusiöan birtir nú I
tilefni af kirkjuvlgslu á Breiðabólstað á Skógarströnd er tekin á fundi
fyrrverandi presta á Elliheimilinu Grund sl. vetur.
A myndinni eru sitjandi t.v. sr. Jósef Jónsson frá Setbergi, og t.h. sr.
Sigurður Lárusson frá Stykkishólmi. Standandi eru t.v. sr. Þorgrlmur
V. Sigurðsson frá Staðarstað og t.h. sr. Magnús Guðmundsson frá
Ólafsvik.
Með siöustu prestakallalögum frá 1970 voru Snæfellsnes og Dalir
sameinuð i eitt prófastsdæmi.
Núverandi prófastur er sr. Jón Kr. isfeld I Búðardal.
FRÆKORN
Óttast þú eigi
Óttast þú eigi, þvi að ég er
með þér.
Lát eigi hugfallast, þvl að
ég er þinn Guð.
Ég styrki þig og hjálpa þér.
Ég styrki þig með hægri hendi
réttlætis míns.
(Jesaja 41.10)
Frómt líf— farsæll dauði
Heilbrigði, hjartans kæti
hér með samvizkan góð
ástvina eftirlæti
fyrir utan trega og móð,
frómt llf og farsæll dauði
fylgjast með réttu að.
Af hverjum heimsins auði
helzt vil ég kjósa það.
Hallgr. Pétursson.
Kirkjuvígsla á
Skógarströnd
Á höfuðdaginn —
sunnudag — 29. ágúst 1971
brann kirkjan á Breiða-
bólstað á Skógarströnd til
kaldra kola. Veður var
hvasst, og svo ört breidd-
ist eldurinn út, að engum
kirkjugrip varð bjargað
úr hinu helga húsi.
I vikunni áður hafði prófastur
Snæfellinga, sr. Þorgrimur á
Staöarstað gert úttekt á Breiöa-
bólstað, sem þá var tekinn úr
tölu prestssetra, þvi að sam-
kvæmt nýjum lögum var brauö-
ið niðurlagt og sameinað
Stykkishólmi. A Breiðabólstaö
búa nú hjónin Daniel Njálsson
og Valgerður Guðjónsdóttir meö
börnum sinum.
En þótt prestakalliö sé fyrir bi
og verði ekki endurreist, er
kirkja á ný risin á Breiðaból-
stað. Gekk bygging hennar bæði
fljótt og vel og er fagur ávöxtur
af fórnfúsu dugmiklu starfi bæði
heimamanna og annarra. Var
kirkjan vigð að viðstöddu miklu
fjölmenni sunnudaginn 16.
september af biskupnum yfir
Islandi. Voru þá liðin 35 ár siðan
hann vigðist prestur til Breiða-
bólstaðar.
Viðstaddir kirkjuvigsluna
voru 10 prestsvigðir menn.
Viglsuvottar voru þeir sr. Jón
Ki. Isfeld prófastur i Búðardal,
sr. Arni Bergur Sigurbjörnsson i
Ólafsvik, Asgeir Jónsson
hreppstj. Valshamri, formaöur
sóknarnefndar, og Þórður Ind-
riðason Keisbakka, sóknar-
nefndarmaður og safnaðarfull-
trúi. Daniel kirkjubóndi var
meöhjálpari og las inngöngu-
bæn.
Eftir vigsluna skirði sóknar-
presturinn, sr. Hjalti Guö-
mundsson, 2 börn og fermdi 3
ungmenni. Að lokum fór fram
altarisganga, sem þeir önnuöust
sr. Hjalti og sr. Magnús Guö-
mundsson i Grundarfirði.
Organisti við athöfnina var
Vikingur Jóhannsson i Stykkis-
hólmi. Orgelið i kirkjunni er
gefið af þeim feðgum á Hauka-
brekku, óskari Danielssyni og
Skarphéðni syni hans.
Daniel Jónsson bóndi á
Dröngum og sóknarnefndar-
maður lýsti kirkjuhúsinu og gat
um þær fjölmörgu gjafir sem
kirkjunni höfðu borizt. Flutti
hann þakkir sóknar og safnaöar
fyrir höfðinglega aðstoð við
kirkjubygginguna. Jóhann
Jónasson forstjóri frá öxney
talaði fyrir hönd burtfluttra
Skógstrendinga og annara að-
komumanna, sem stutt hafa
byggingu hússins með ráðum og
dáð. An þess hefði þetta mikla
átak veríð erfitt hinum fámenna
söfnuði, sem nú er um 40 manns.
Yfirsmiður við kirkjuna var
Þorvaldur Brynjólfsson, en
Bjarni ólafsson teiknaði hana.
Eftir vigsluathöfnina bauð
söfnuöurinn öllum viðstöddum
heim að Dröngum, þar sem búa
hjónin Steinunn Bjarnadóttir og
fyrrnefndur Daniel Jónsson.
Var kirkjugestum veitt þar af
mikilli rausn. Þessi kirkjuvigsla
á Skógarströnd var öll hin hátið-
legasta. Helgur fögnuður rikti i
hugum hinna mörgu kirkju-
gesta og bliða siðsumardagsins
hafði öll völd i náttúrunnar
fögru veröld.