Vísir - 20.10.1973, Blaðsíða 4

4
Vlsir. Laugardagur 20. október 1973.
Eik á plötur i Bretlandi?
Þeir félagarnir i hljómsveitinni
EIK gera sér nú vonir um að fá á
næstunni hljóðritaðar nokkrar tón
smiða sinna til útgáfu á hljóm-
plötum f Bretlandi.
Olafur Sigurðsson, trommu-
leikari hljómsveitarinnar, og
Haraldur Þorsteinsson bassaleik-
ari eru nýkomnir heim eftir
meira en mánaðarlangt ferðalag
milli hljómplötuútgefenda i Bret-
landi.
Þessir tveir fulltrúar hljóm-
sveitarinnar höfðu með sér segul-
bandsupptökur að heiman, og
höfðu þær að geyma frumsamin
lög, sem EIK á sameiginlegan
heiður af, en hljómsveitin hefur
fr hissa á vinsœldum plötunnar
Pctur söngvari. Litla platan er
ekki rétt grafskrift Svanfriðar
hans....
Það kom mér mikið á óvart,
að Svanfriður skyldi að iokum
leggja út I að gefa þessa plötu út
og enn þá meira, að hún skyldi
öðlast þær vinsældir, sem raun
cr á. Uað er bara i einu tilfelli,
scm ég hefði haldið, að fólk gæti
haft smágaman af lögunum
„Kalli kvennagull” og „Jibby
jey”. Aðstæðurnar þyrftu að
vera þessar: Seinni hluti kvölds
um helgi i einhverju diskóteki
salurinn mettaður fólki og
slæmu lofti og athyglisgáfa
flestra farin á flakk. Aðcins I
þessu cina tilfelli gæti ég hugsað
mér einhvern geta tekið undir
Jibby-jcy — Jibby Jibby jey
eða, ujú ujú ujúhú Bomsala
Bomsala Bei. En að það skuli
vera raunin, að fólk með fullar
gáfur skuli geta sett þessa plötu
á fón og haft gaman af, er mér
meira en óskiljanlegt.
Bæði lögin, sem eru eftir
Gylfa Ægisson, eru slöpp og
tekstarnir óttaíegt rugl. Þeir
Svanfriðarmenn reyiia að hafa
undirspilið i stil við hið afkára-
lega hráefni og tekst það nokkuð
vel. Hljómburður á plötunni er
svo ömurlegur, að það væri hrós
að segja, að það væri „slagara-
ástand” á henni, en með þvi orði
lýsti Birgir Rafnsson hljóm-
burði plötunnar.
Svanfriður hafði spilað þessi
lög á dansleikjum sinum
við ágætar undirtektir, og mun
það vera helzta ástæðan fyrir
þvi, að hún fór út i að gefa plöt-
una út. Þó ég telji lögin hafa
gert meira en þjóna tilgangi
sinum á dansleikjunum, þá verð
ég að viðurkenna, að þeir höfðu
rétt fyrir sér i þvi, að platan
myndi seljast, þó varla séu þeir
mjög hreyknir af verknaði
sinum. Og þótt meðlimir
Svanfriðar hafi að lokum fundið
uppskriftina, sem virðist vera
árangursrikust við plötugerð á
Islandi, þá vona ég, að enginn
þeirra fjögurra eigi eftir að nota
hana aftur. Ég læt mig ekki
dreyma um að plata jafn léleg
og þessi eða lélegri eigi ekki
eftir að koma út á lslandi. Það
er súrt til þess að vita, en stað-
reynd engu að siður. Markaður-
inn fyrir svona rusl er alltof stór
til þess að hann sé ónotaður.
w
einsett sér að flytja einungis
frumsamið efni. Á EIK nú orðið
nógu mörg lög á stóra plötu —
raunar tvær slikar.
Einkum eru það þrjú fyrirtæki,
sem eru likleg til að vilja sinna
EIKINNI. Það eru hin vel þekktu
útgáfufyrirtæki TRAKK, IS-
LAND-record og Chrysler.
Birgir — gerir vonandi betur
með Hljómum og C’hange......
Þeir kalla sig DÖGG
Hljómsveitin TILFINNING haföi ekki spilaö lengi saman,
þegar þeir félagarnir komust að raun um, að bezt væri að leysa
upp hljómsveitina. Nú eru komnar tvær hljómsveitir i hennar
stað. Þeir félagarnir, sem höfðu spilað á bassa og trommur, urðu
fyrri til og létu lögskrá sér nafnið, en hinir völdu sér þá nýtt
nafn. Nafnið DÖGG. Það er Dögg, sem við sjáum á myndinni
hér fyrir ofan. Strákarnir úr Tilfinningu cru þeir ólafur Hclga-
son, trommur (sitjandi), Kjartan Eggertsson, gitar (beint fyrir
ofan Ólaf) og Páll Pálsson, söngvari (aftast). Hinir þrir hafa
aldrei spilaö með hljómsveit áður, en sá sem heldur I stýrið mcð
Kjartani heitir Nikulás Róbertsson og spiiar á pianó og saxófón.
Ilann er við nám i Tónskólanum og nýtur þar einmitt leiösagnar
Kjartans. Hinir nýliðarnir eru bræöur og heita Jóhann og Rúnar
og eru Þórissynir. Jóhann leikur á bassa og Rúnar á gitar.
,,Viö höfum verið að æfa country og rock”, segja strákarnir. Og
þeir vilja taka það skýrt fram, aö þeir vilji umfram allt spila
góða hljómlist. Tekjurnar séu þeim ekki eins þýöingarmikiö
atriði. —ÞJM
VERÐUR JOI HANS
JÓA VINSÆLL??!!
Á þessari plötu Jóhanns
G. Jóhannssonar gefur að
heyra lög númer 3 og 4 af
þeim sex, sem hann tók
upp i London sl. vor. Eins
og áður, þá er báðum lög-
unum teflt fram sem A-
hlið, þó annað þeirra sé
mun líklegra til vinsælda
Jóhann G. Jóhannsson. Lag
hans um „Jóa rokkara” á trú-
lega eftir að taka við vinsældum
„Óla rokkara".
w w
en hitt. Þar er um að ræða
„Joe the Mad Rocker",
sem er hratt og skemmti-
legt rokklag. Textinn
fjallar um Jóa, brjálaðan
rokkara sem ekkert skipt-
irmáli nema rokk og ról.
Þó lagið sé „venjulegt’
rokklag, þá er meðferð Jóhanns
og hinna frábæru aðstoðar-
manna hans á efninu mjög góí
og smekkleg, takið sérstaklega
eftir hinu stutta og næma gitar-
sólói og raunar öllum gitarleik
lagsins, en náunginn, sem
heldur á gitarnum, heitir Miller
Anderson og var áður með Keef
Hartley en hefur nú stofnað sina
eigin hljómsveit, Hemlock, og
hefur þeim verið spáð miklu
gengi i enskum músikblöðum.
Hitt lagið heitir „Asking for
Love” og er alger andstæða Jóa
rokkara. Lagið er yfirmáta
rólegt og fallegt, og ég tel, að
með ivið viðameiri og breyttri
útsetningu hefði mátt gera það
að miklu vinsældalagi.
Dtsetning Jóhanns á laginu er
mjög sérstök. Ég var hér um bil
búinn að skrifa „einföld”, en þá
datt mér i hug, að sennilega hef-
ur það útheimt mikla hugsun að
útsetja lagið á jafneinfaldan
hátt og gert var. Flestir þurfa
sennilega að hlusta svona 2-3 á
„Asking for Love” til þess að
læra að meta lagið, en eftir að
það hefur tekizt verður það
einstaklega þægilegt áheyrnar,
þannig að manni dettur helzt i
hug að lýsa laginu með þvi að
segja, að það liði eða svifi um.
Þó þessi plata sé mjög góð, þá
tel ég hana ekki eins liklega til
vinsælda og „Don’t try to Fool
Me”, vegna þess að hvorugt
þeirra kemur til með að ná til
eins breiðs hóps fólks og fyrr-
nefnt lag. En svo gæti þó farið
og sérstaklega væri gaman, ef
„Asking for Love” næði til sem
allra flestra, þvi vinsældir „Joe
the Mad Rocker” verða örugg-
lega eingöngu bundnar við það
fólk, sem gaman hefur af góðu
rokki.
OTIMABÆRT AÐ SETJA
LJÓSBRÁ Á PLÖTU...
Það er örugglega mikill
meirihluti landsmanna, sem
liafði ekki hugmynd um, að
norður i landi starfaði hljóm-
sveit, sem heitir Ljósbrá! Og
enn eru þeir örugglega margir,
sem óupplýstir eru, þvi plata
þeirra félaga hefur fengið mjög
dræmar undirtektir lands-
manna, enda ekki furða, þvi
plötuútgáfa af þessu tagi er al-
ger óþarfi. Að visu sýna liös-
menn Ljósbrár, að þeir eru
ágætis spilarar, sérstaklega er
þó gitarleikari hljómsveitarinn-
ar athyglisverður, svo og njóta
þeir aðstoðar góöra manna.
Hvorugt laganna er það
gripandi að þau eigi möguleika
til að ná vinsældum. Lagið, sem
teflt er fram á A-hlið plötunnar
er eftir hinn afkastamikla Gylfa
Ægisso-n og heitir „Til Suður-
landa”. Lagið sjálft er svona la
la miðað við standardinn hjá
honum. En textinn sem er eins
og nafnið ber með sér, óður til
suðursins og þess sem þar er að
hafa, er mjög klaufalega
gerður. Lagið á B-hlið plötunnar
„Angur”, sem er eftir Brynleif
Karlsson og Ká'. er betra en það,
sem er að finna hinum megin,
en samt ekki betra en svo, að
það gæti i mesta lagi sómt sér
sem b-hliðar lag eða eitt af
mörgum á LP-plötu.
Þó mér finnist þessi plötugerð
hjá Ljósbrá ótimabær, þá sýnir
platan, að hljómsveitin sem slik
er nokkuð góð og þó það efni
sem þeir höfðu i höndunum við
gerð þessarar plötu sé ekki upp
á marga fiska, þá gera þeir sitt
bezta til að útkoman verði sem
frambærilegust. Gott gitarsóló
á „Til Suðurlanda” og gott
flautusóló i „Angur” standa til
merkis þar um.
Sennilega tiðkast það hvergi i
heiminum, að i lok umsagnar
um plötur þurfi að vara fólk við
lélegum hljómburði Hljóm-
burðurinn á þessari plötu er
lélegur, og vildi ég sem minnst
segja honum til hróss. En það
verður þó að koma fram, að
hann er betri en ýmislegt annað,
sem tekið hefur verið upp hér á
landi.