Vísir - 21.06.1974, Blaðsíða 2

2
Vlsir. Föstudagur 21. júni 1974
vimsm--
Hafa auglýsingar mikil áhrif á,
hvaö þér kaupið?
Jóhanna Björnsdóttir, skrifstofu-
stúlka.Ekki segi ég nú það. Mað-
ur reynir helzt að fara eftir
reynslu annarra. Ég les þó
auglýsingarnar i blöðunum og
horfi á þær i sjónvarpi. Mér
finnast þær allgóðar.
Gunnlaugur Jóhannsson, við-
skiptafræðingur. Það held ég
ekki. Ég les þær litilsháttar, en
sumar hverjar virka hreinlega
öfugt á mann, og obbinn er léleg-
ur.
Guðbjartur Þórarinsson, vita
vörður á Kambsnesi. —Þær hafa
ekki mikil áhrif á mig. Ég horfi
helzt á auglýsingar i sjónvarpi til
aö drepa timann. Sumar eru
ágætar, aðrar ógeðslegar, eins og
þessi með beinagrindurnar. Ég
les ekki auglýsingar i blöðum,
nema ég sé að leita að einhverju
sérstöku.
Bergsteinn Georgsson, sendill.
Ekki mjög mikið. Þó er misjafnt,
hvað þær laða að. Sumar les ég i
blöðunum, ef þær eru stórar og
aðlaöandi, en um áhrifin skal ég
ekki segja.
Stella Þórðardóttir, húsmóðir.
Alls ekki. Ég kaupi bara það, sem
mig vanhagar um í hvert sinn.
Mér finnast þó auglýsingarnar
margar hverjar skemmtilegar,
bæöi i útvarpi og sjónvarpi.
Edward Sigurðsson, sendill, —
Voða litiö. Ég fylgist oft með
auglýsingum i sjónvarpi og dag-
blöðum, en ég hlusta ekki á út-
varpiö.
JAFNVEL ÞAR VERÐUR
ALLT HVÍTT!
— í Sunnuferð ó Mœjorka
með sumarstúlku Vísis
„Úff, það er rétt eins
og maður sé að ganga
inn i miðstöðvarher-
bergi. Þvilikur hiti.” Já,
það eru svo sannarlega
viðbrigði fyrir okkur
héðan frá Fróni að stiga
út i um það bil 30 stiga
hita á Mæjorku eftir 4ra
klukkustunda flug úr
svölu loftslaginu hérna
heima. Og það var ekk-
ert skritið, þó henni
Magdalenu ólafsdóttur,
sumarstúlku Visis, yrði
þetta að orði, þegar hún
steig út úr flugvélinni á
flugvellinum i Palma.
Þeir eru sjálfsagt ekki margir,
sem hefðu mikið á móti þvi að
skreppa þarna suður á bóginn, ef
ekki til þess að teyga guðaveigar
fyrir örfáar krónur, þá að
minnsta kosti til þess að næla sér i
brúnan lit á kroppinn.
Undirritaður blaðamaður pris-
aði sig lika sælan fyrir að fá tæki-
færi til þess að fljóta með sumar-
stúlkunni og fá að góna upp I sól-
ina eins og fleiri Islendingar.
Hann var þvl llka kannski þeirri
stund fegnastur, þegar þota
þeirra Sunnumanna var komin I
loftið, þá var að minnsta kosti
engin hætta á þvi, að hann yrði
eftir. Það var ferðaskrifstofan
Sunna, sem bauð upp á þessa ferð
fyrir sumarstúlkuna, og það þarf
vlst enginn farþegi að kvarta yfir
móttökunum á Spáni, þvi það
unga fólk, sem þar starfar á veg-
um skrifstofunnar, sér vel um, að
allir hafi það sem bezt.
Já, brúni liturinn vel á minnzt.
„Þaö má þekkja hvern einasta ís-
lending sem kemur til Spánar á
þvl, hversu hvitur hann er,” segja
sumir. Aðrir segja fyrir frábæra
endingu við notkun guðaveig-
anna, hvað sem til er I þvi.
Þeir voru að minnsta kosti ekk-
ert sérlega litaðir á kroppinn fs-
lendingarnir, þegar fyrst var far-
ið á ströndina. Mann langar satt
að segja helzt að setja poka yfir
höfuðið, þegar maður áræðir loks
á ströndina. Allir kaffibrúnir, og
svo kemur þarna íslendingur,
sem lltur út fyrir að hafa aldrei
séð sólargeisla. En hvað um það,
það þýðir ekkert annað en að
heröa sig upp, fá sér sólarolíu yfir
allan kroppinn og svo út...
Svo kemur bruninn, oh, það er
ekki hægt að snúa sér I rúminu,
húðin er eldrauð og helaum, það
er sama hvort maður stendur eða
liggur, alltaf sömu óþægindin. Þá
er að grlpa til „eftir-sól-ollunn-
ar”. Og það er borið á kroppinn
aftur og aftur, þvi eitthvað verður
að gera til þess aö kæla sig. „Af
hverju I fj... lá ég svona lengi?”
En þetta lagast, og sólin er ekk
ert á þvl að hverfa. Hún skin
hvern einasta dag. Sumarstúlkan
okkar, hún Magdalena, losnar við
brunann, hún fær brúnan lit á sig
strax. Það koma meira að segja
ekki nema 2 dagar allan timann,
sem sólin skin ekki.
Við erum þarna lika á bezta
tlma, segir einn af leiðsögumönn-
unum okkur. í júni er eyjan
gróöursælust og liflegust. í júli
fer hún hins vegar aðeins að
breyta um svip, þá er hitinn far-
inn að aukast, og I ágúst er heit-
ast. Þá mega menn fara að búast
við þvl að þurfa að sitja með
vasaklút og þerra af sér svitann
yfir matarborðinu.
En jafnvel þarna i öllum hitan-
um verður allt hvitt. Allt hvltt?
Það er ekki furða þó við spyrjum.
Hvernig má það eiginlega vera?
Jú, á Mæjorku er mikið um
möndlutré og flkjutré. Þegar
möndlutrén blómgast, bera þau
flest hvlt blóm, og þá er svo
sannarlega óhætt að segja, að allt
sé hvltt á Mæjorku, en það er I
febrúar.
Það er kannski ótrúlegt en satt,
að enn sem komið er hefur meiri-
hluti Mæjorkubúa atvinnu af
landbúnaði. Minnihlutinn vinnur
eitthvað I sambandi við ferða-
manninn. Það eru aðfluttir Spán-
verjar, sem hafa aðallega at-
vinnu af ferðamannastraumnum,
t.d. leigubilstjórar og starfslið
hótela. Leigubilstjórar koma
langflestir annars staðar frá. Við
hittum aðeins einn leigubllstjóra,
sem hefur búið alla tíð á
Mæjorku og segist aldrei fara
þaðan.
17. júní. Já, það er 17. júnl. Við
höfðum næstum gleymt honum
þarna I sólinni á Spáni. En Sunnu-
menn muna eftir honum, þrátt
fyrir allt, og ákveða að efna til
einhvers til hátiðabrigða. Það er
lika slðasta kvöldið okkar þarna.
Mönnum er boðið upp á ferð I
Þegar fólk sólar sig á Mallorka, þykir sjálfsagt aö taka sér á leigu hest og kerru ásamt ökumanni. Hér
brunar ein slik og sonur ökumannsins hefur greinilega fengið að sitja Ihjá föður sinum.
LESENDUR HAFA ORÐIÐ
Sannleikurinn um
Félagsmálastofnunina
Ég las nýlega blaðagrein um
daginn og veginn, sem birtist I
Mbl. þ. 19. feb. sl„ eftir Þórarin
Björnsson. Grein þessi er að
mörgu leyti ágæt, en eitt atriði,
sem þar kemur fram I lok
greinarinnar, veldur þvi, að ég fæ
ekki orða bundizt. Þórarinn hælir
þar Félagsmálastofnun Reykja-
víkurborgar, og telur hann, að
þau harðorðu skrif, sem sú stofn-
un hefur fengið á sig, hafi verið
rituð af fljótfærni, án þess að
reynt hafi verið „að rannsaka
málið með viðræðum og friði”,
eins og Þórarinn segir, og að rok-
iö hafi verið upp I vonzku og
skrifaðar „áróðurskenndar full-
yrðingar”.
Hvaðan hefur Þórarinn þessar
hugmyndir? Ég býst við þvi, að
Þórarinn eigi hér m.a. við blaða-
greinar, sem ég skrifaði i dag-
blaðið VIsi vorið 1972. Ég hef síð-
an haft nokkur kynni, ágæt, af
Þórarni, og verð ég að segja, að
ég er furðu lostinn yfir þvl, að
hann skuli ekki hafa kynnt sér
staðreyndir, áður en hann ritaði
grein sina. Hin harðorðu skrif
min vorið 1972, gegn félagsmála-
stofnuninni og barnaverndar-
nefnd, voru alls ekkirituð I fljót-
færni, heldur að vandlega yfir-
veguðu máli, málin höfðu verið
þaulrannsökuð, miklar viðræður
höfðu átt sér stað I tvö ár, og allt
sem ég skrifaði var sannleikan-
um samkvæmt. Auk þess var allt
sem máli skipti sannanlegt, eins
og fram hefur komið slöar, við
rannsókn á mínum blaðaskrifum
I Sakadómi Reykjavikur. Stað-
reyndirnar eru þessar:
1) Að lögboðnir úrskurðir séu
ekki sendir út.
2) Að hagir barns, sem barna-
verndarnefnd ráðstafar, séu
stundum allt of litið kannaðir
fyrirfram.
3) Að samráð sé ekki haft við for-
eldra.
4) Að klögumál, sem afgreiða
skal strax, séu látin dragast
mánuðum og árum saman
(hér er aðallega átt við Barna-
verndarráð Islands).
5) Að starfsfólk segi oft ærumeið-
andi hluti um foreldra við börn
þeírra.
6) Að börnum af ágætisheimilum
sé stundum komið fyrir af
nefndinni hjá fósturforeldrum,
sem eru það óhæfir, að þeir
ættu jafnvel að sitja bak við lás
og slá.
7) Að ekki komi til skila öll hin
lögboðnu fósturbarnameðlög.
Framangreindir 7 liðir voru tald-
ir upp, sem lagabrot, i grein
minni i VIsi þ. 14. april 1972. Lög-
fullar sannanir liggja fyrir um
sérhvert þessara atriða, og hefur
þetta komið fram i rannsókn i
Sakadómi Reykjavikur. An
minna blaðaskrifa hefði engin
rannsókn farið fram, þvi að kær-
ur minar frá árinu 1970 voru allar
virtar að vettugi. Það er ekki
sama hver biður um rannsókn.
Það er ekki sama Jón og séra Jón.
Sem dæmi um niðurrifsstörf
starfsfólks barnaverndarnefndar
vil ég sérstaklega nefna það, að
til er segulspóla frá 1969 með
samtali starfskonu, þar sem hún
er að segja 14 ára barni, að for-
eldrar þess séu e.t.v. þannig, að
það þurfi að taka þá af heimili
þeirra gegn vilja þeirra, frá
mörgum börnum, og setja for-
eldrana á einhvern stað (geð-
spltala?). Það skal tekið fram, að
.foreldrarnir voru báðir reglufólk
og með hreint sakavottorð, svo að
hér gat ekki verið átt við annað en
að starfskonan vildi láta barnið
halda, að foreldrarnir væru geð-
veikir. Til er önnur segulspóla,
frá 1970, þar sem önnur starfs-
kona segir eiginkonu, að eigin-
maðurinn sé geðveikur. 1 hvorugu
tilvikinu hefur þó borið á neinni
geðveiki ennþá. Báðar þessar
starfskonur áttu barn eða börn,
en voru ógiftar. Með verknuðum
sinum voru þær að stuðla að kyn-
slóðabili og hjónaskilnaði, þótt
hið siðarnefnda bæri ekki árang-
ur. Framangreind eru aðeins tvö
dæmi af mörgum.
Ég tel rétt að minna hér einnig
á leyniskýrslurnar, sem félags-
málastofnunin ritar um fólk.
Barnaverndarnefnd úrskurðar,
að börn skuli tekin af foreldrum á
grundvelli leyniskýrslnanna, en
neitar fólki skriflega um að lesa
skýrslurnar, enda er stundum
mikið af ósannindum I þeim, og er
það sannað I nokkrum tilvikum.
Jafnvel þegar nefndin hefur verið
kærð til barnarverndarráðs og til
sakadóms, er fólki skriflega neit-
að um að sjá þessar leyniskýrslur
félagsmálastofnunarinnar, enda
þótt skýrslurnar hafi verið lagðar
/