Vísir - 15.08.1975, Page 2

Visir. Föstudagur 15. ágúst 1975
risDtsm--
— Hvað hlustar þú
helst á i útvarpinu?
Kristján Baldvinsson operator
(tölvumaður):
— Ég hlusta einna helst á út-
varpiö á kvöldin þegar ég er á
vöktum. Þá eru það framhalds-
sögurnar sem mér finnast áhuga-
verðastar.
Hermann Guömundsson, skrif-
stofumaöur:
— Ég hlusta eingöngu á tónlist
og þjóðleg fræði.
Ingibjörg Stefánsdóttir 12 ára:
— Ég hlusta næstum þvi aldrei
á það. Einna helzt er það sjó-
mannaþátturinn sem ég reyni að
missa ekki af.
Guöni A. Jónsson, úrsmiöur:
— Ég hlusta alltaf á fréttirnar
og ef það eru fræðandi þættir um
land og dýralif i öörum löndum.
Þá hef ég gaman af söng sólóista.
Guöjón Þór Guðjónsson,
rakaranemi:
— Aðallega eru það popp þætt-
irnir. Hins vegar finnst mér full-
mikið af fræðandi erindum á
kostnaö tónlistarinnar. Þá hef ég
gaman af islenzku skemmtiefni
til dæmis þáttum Jökuls og
Svavars.
Ingibjörg Þorfinnsdóttir, banka-
ritari:
— Ég hlusta helzt á lög unga
fólksins annars hlusta ég litið á
það. Tónlistin i þvi er alltof þung
og ég finn litið I dagskránni við
mitt hæfi.
LESENDUR HAFA ORÐIÐ
HEIMSMETSVERÐ A GETRAUNASEÐLUM
„ÞURFA „TIPPARAR"
AÐ GANGA í ASÍ?"
Fyrrverandi „tippari” skrifar.
„Fátt er það, sem vakið hef-
ur jafn almenna athygli og
áhuga Iþróttasinnaðra manna
og kvenna en enska knattspyrn-
an og gengi hinna einstöku liða.
Flestir eiga sitt uppáhaldslið og
ganga með þvi i gegnum súrt og
sætt. Þetta er sérstök tilfinning,
sem þeir einir þekkja, er reynt
hafa. Þvi er eftirvænting I huga
margra nú i byrjun nýs keppnis-
timabils.
Um leið hefjast knattspyrnu-
getraunir, sem byggja á ensk-
um leikjum. Það að „tippa” er
mörgum ómissandi þáttur, sem
veitir skemmtun og ánægju.
Menn koma saman og yfir kaffi-
bollum er rætt um möguleika
liðanna til sigurs á næsta seðli
eöa menn reyna sig einir, leggja
höfuðið i bleyti og spá eftir bestu
getu.
„Tipparar” eru sérstakur
hagsmunahópur, að visu án
ráðuneytis. Til þeirra verður aö
taka tillit eins og annarra hags-
munahópa, þeir eru nokkurs
konar launþegar eða verðlauna-
þegar, þegar vel gengur. En
veröbólgan herjar á „tippar-
ana” eins og alla aðra óbreytta
þessa lands, þvi að nú hefur
hver getraunaseðill hækkað um
helming, sem þýöir, að hver
„tippari” er orðinn hálf-
drættingur miöað viö það, sem
áður var. Fyrr mátti nú rota en
dauðrota. Það er sjálfsagt kom-
inn timi til að „tipparar” gangi i
A.S.I., heildarsamtök launþega.
Þessi hækkun kom til fram-
kvæmda á siðasta keppnistima-
bili og hefur þvi nú fengizt nokk-
ur reynsla á hana og er hún ekki
góð, þvi að ekki varð aukning á
veltu Getrauna. Veltan hefur
staðið I stað, ef ekki minnkað.
Hins vegar varð þessi ráðagerð
til að draga verulega úr þeirri
skemmtun og ánægju, sem
þúsundir manna höfðu af þvi að
„tippa”. Fjölmargir höfðu
dregiö úr kaupum og enn fleiri
hætt alveg. Því verður þetta að
kallast lltill árangur Getrauna.
Það hefur verið viðtekin venja
erlendis að hafa verð getrauna-
seðla sem lægst, enda hefur
reynslan sýnt það vænlegast til
árangurs. Og það má einnig
spyrja: Af hverju þurfti að
hækka verð hér um heiming,
þrátt fyrir þá staöreynd, að fyr-
ir hækkunina var verð isl. get-
raunaseðla langtum hærra en
þekkist annars staðar (og hlýtur
þvi að vera heimsmet nú)?
Æskilegt væri, að Getraunir
kæmu með rökstutt svar við
spurningunni, þannig að hinn
almenni „tippari” geti myndað
sér skoðun á þvi, hvort hér hafi
viturleg ákvöröun verið tekin.
Einnig kæmi til greina, hvort
„tipparar” ættu ekki að skipa
nefnd i málið, til skrafs og ráða-
gerða um farsæla lausn þessa
máls og framvindu getrauna á
íslandi. Það hefur vist verið
skipuð nefnd af minna tilefni.
Auk þess hlýtur að vera um
hagsmunamál beggja aðila að
ræða.
Til er nokkuð, sem heitir get-
raunakerfi og eru þau mikið
notuð erlendis. Þau eru að ýms-
um gerðum og byggja á mis-
munandi aðferðum til að hreppa
þann stOra, sem allir þrá. Þau
nýta til fullnustu hæfileika
„tipparans” og er því mjög
æskilegt að þau nái hér að
blómstra eins og alls staðar
annars staðar, þar semgetraunir
eru við lýði. „Tippari” getur
þar með alltaf valið sér kerfi i
samræmi við hæfileika sina á
einstökum sviðum spámennsk-
unnar. Nokkuð var farið að nota
þessi kerfi hérlendis, en áttuþau
þó erfitt uppdráttar vegna hins
háa miðaverðs, þvi að til þess aö
kerfið nái viðhlitandi árangri
þarf þaö að innihalda vissan
miðafjölda. Þvi er augljóst, að
ekki er nú auðveldara við að
fást eftir hækkunina og telja má
vist, að kerfi nái aldrei festu
ER NÚ SVO
KOMIÐ Á NÝ?
hérlendis meðan allt er þannig i
(getrauna) pottinn búið. Og þaö
er örugglega mjög slæmt, þvi að
slik kerfisnotkun gerir „tippiri-
ið” mun skemmtilegra og er
mjög hvetjandi til þátttöku. Þvi
má segja, að með hækkun seðl-
anna og útilokun kerfanna, sé
verið að flæma fólk frá raun-
hæfri þátttöku I þessu gamni,
sem á þó hugi svo margra.
Þvi vil ég skora á Getraunir
að hverfa aftur til fyrra verðs
eða jafnvel fara enn neöar til að
takast megi að innleiöa hér
kerfisnotkun, sem gerir svo
mikla lukku erlendis. Með þvi
hefst uppbygging slíkrar starf-
semi. Siðan Kæmu blöðin á eftir
með meiri krafti en verið hefur
hjá þeim um tima. Þá er einnig
æskilegt, aö forráðamenn Get-
rauna og eins blöðin opni um-
ræður um þessi mál, þvi að um-
ræður eru til alls fyrstar.”
Arelius Nielsson skrifar:
„Eigum við að vona, að eitt-
hvað svipað sé að gerast nú af
illri nauðsyn ofdrykkjuböls og
fyrir 100 árum? Þá var mælir-
5 inn fullur. Er nú aftur svo kom-
ið?
Astandið var ógnþrungið um
i og eftir 1870. Slys voru daglegt
brauð. Meira að segja prestar
; veltust ofan úr predikunarstól-
um eða yfir gráturnar fyrir alt-
arinu. Heilir hópar kirkjufólks
i fórust i ám eða á smábátum á
j leið til kirkju eða frá kirkju, þar
á meðal börn og gamalmenni,
þegar ferð eða farartækjum var
stjórnað af drukknum og draug-
fullum mönnum.
Enn aðrir fórust á isum og
fjallvegum, þar sem engin
j fyrirhyggja komst að, og oft
Iflanað út I rauðan dauðann.
Heilar fjölskyldur fóru á vonar-
völ eða létust blátt áfram af
skorti. Þá var hjálp samfélags-
ins af skornum skammti og
þýddi litið að skammast við
,,þá” eða yfir „þeim” eins og
fólk nefnir nú opinbera aðstoð
með vanþakklæti og vonzku.
Loks var svo komið, að marg-
ir ágætustu menn — sjálfsagt
ofstækisfullir öfgamenn að dómi
nútlmans — bundust samtökum
til baráttu gegn þessu öngþveiti
og ósköpum hinnar fátæku og
einangruðu þjóðar.
Morgunn lifsins og frelsisins á
Islandi var ekki sizt i sambandi
við bindindishreyfingarnar. Og
1884 var skorin upp herör með
stofnun fyrstu stúkunnar og svo
Stórstúku íslands 1886. Fáir
hafa gengið glæsilegri göngu i
sinni sigurför. Arið 1915 gengu
bannlög i gildi á tslandi. Synda-
flóð áfengisneyzlunnar var
stöðvað.
Það var sem bylur dytti af
húsi. Allt var i uppsiglingu,
þrátt fyrir styrjöld og vanda á
opinberum vettvangi.
Glæpir hurfu og slysum fækk-
aði. Ætti ekki að reyna eitthvað
svipað að loknum rannsóknum á
brennivinsbölinu nú? Mælirinn
er að minnsta kosti fullur.”
Garðsláttuvélar til, en
ekki varahlutir
Er kannski bezt að slá
með orfi og Ijá? . .
Það er oröiö fátitt aö slá meö orfi og ljá, en garösláttuvélin er til
einskis nýt ef ekki er hægt aö fá i hana varahluti, ef hún bilar.
Jón Jóhannsson skrifar:
„Fjölmargir kvarta nú undan
Íþvi, að þeir, sem flytja inn garð-
sláttuvélar, hirði ekkert um að
afla til þeirra varahluta.
Ef kvartað er nú um þetta við
heildsalana, er svarið: „Þetta
er gömul tegund, sem hætt er að
framleiða. Þvi miður getum við
ekkert gert”.
Sllk svör eru fánýt og aðeins
til þess fallin að vekja grun-
semdir.
Það er hart að þurfa aö kasta
ágætri garðsláttuvél og verða
neyddur til að kaupa nýja,
aöeins vegna þess að ókleift er
að fá smávarahluti.”