Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1933, Side 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
391
Nótt í óbygðum.
Eftir Stefán Stefánsson kennara.
Hjer segir frá feröalagi 6 verkamanna við Markarfljótsbrú inn
á Þórsmörk t sumar. Fóru þeir austanmegin fljótsins og er
þeirri leið lýst, en hana hafa miklu fœrri farið heldur en leiðina
inn úr Fljótshlið. Þessi leið er miklu skemtilegri og nú, þegar
brú er komin á Markarfljót, má œtla að fíestir, sern fara til Þórs-
merkur, velji hanu frtmur.
Ferðinni var heitið inná Þórs-
niörk. Þórsmörk er norðvestan við
Eyjafjallajökul. Það er einn af
þessum óviðjafnanlega fögru, en
mörgu blettum á landi voru, sem
Guð og náttúruöflin hafa svo hag-
lega gert, og verið svo ör á við
oss íslendinga, að hvert sem við
förum, jafnvel hvert sem við lít-
um, sjáum vjer dásamleg lista-
verk, sem eru talandi vottur þess,
að „Tign býr í tindum, traust í
björgum, fegurð í fjalldölum, en í
fossum afl“.
Frá Stóru-Mörk, sem er fremsti
bœr undir Eyjafjöllum var lagt af
stað kl. 8 síðdegis. Við vorum 6
fjelagar, vegamenn úr Markar-
fljótsvegi, auk fararstjóra, Ólafs
Sveinssonar frá Stóru-Mörk.
Ólafur er glímukonungur ung-
mennafjelagsins Trausta undir
Eyjafjöllum og hefir unnið verð-
laun í fleiri íþróttum í hjeraði
sínu, enda hefir hann öll einkenni
íþróttamannsins, glaðvær og dreng
ur góður þ sjón og raun- Ólafur
Sveinsson er gott dæmi þess, að
enn er til í bygðum Rangæinga
„fegurst drengjaval“. Ólafur hafði
heitið á þrjá af okkur fjelögum, að
fara með okkur inn á Þórsmörk
ef hann ynni kappglímuna á. í-
þróttamóti Eyfellinga- Glímukóng-
ur varð hann, og nú var hann að
efna heit sitt, eins og hans var
von og vísa, og fórst það drengi-
lega eins og vænta mátti af hon-
um.
Áfram var haldið inn með Mark
arfljóti. Stefnan var nokkumveg-
inn í norðaustur. Allur er vegur-
inn sljettur. Fyrst eru sljettar
grundir og grösugt engi, en svo
smáminkar gróðurinn uns taka við
sandeyrar nokkuð stórgrýttar.
Allir vorum við fjelagar í hesta
skapi, því altaf blasti við augum
ný og ný furðusýn. Ólafur hafði
nóg að gera að leysa úr spurning-
um okkar, sem ráku hver aðra,
því við vildum alt vita og spurðúm
eins og forvitin börn- En Ólafur
leysti greiðlega úr öllum okkar
spumingum. Hann þekti öll ör-
nefni og fræddi okkur um ýmis-
legt þar að lútandi. Enga viðdvöl
höfðum við á þessari leið, þótt
margt drægi að sjer athygli okkar;
það átti að bíða næsta dags að
skoða það betur.
Oðru hvoru stigum við þó af
baki til að lofa hestunum að fá
augnabliks hvíld- Þeir virtust í
allgóðu skapi nema Brúnn, sem
bar farangur okkar. Hann var ó-
lundarlegur á svip og. gaf ótvírætt
í skyn að hann væri eindreginn á
móti þessu ferðalagi og færi sár-
nauðugur.
Annars var Brúnn myndarleg-
asti hestur. Á hinum klárunum
mátti og glögt finna að þeir hefðu
verið fúsastir til að snúa aftur.
Fallegastur var hann rauður minn
og framsæknastur. Vinur hjet
hann. Draumur var hann. Hún
Gunna lánaði mjer hann. Guðrún
lijet hún. Það er algengt kven-
mannsnafn, en hún Gunna er ekki
ein af þessum algengu heimasæt-
um. Hún er eitt af þessum mey-
blómum, sem sálfræðingar einir
Skilja rjett, kunna að meta og
dást að, svo sem grasafræðingarn-
ir dást að hinum yfirlætislausu
blómum, t- d. augnfró og meyjar-
auga, sem aðrir ganga fram hjá
og troða undir fótum sjer, án þess
að veita fegurð þeirra og yndis-
leik eftirtekt.
Við vorum nú komnir að Krossá
þar sem hún fellur fram á milli
tveggja æði hárra klettastapa og
rennur vestur í Markarfljót- Milli
þeirra. er Þórsmörk. Við vorum nú
þegar búnir að ná takmarkinu, en
þó var áformað að halda dálítið
inn á Mörkina, til að fá góðan
náttstað.
/ Stöno. Kroetá og Goðaland í bak-
sýn.
Vegurinn liggur inn eyrarnar
meðfram Krossá og verður öðru
livoru að fara yfir hana, því hún
rennur í ótal bugðum og kvíslum,
sem bylta sjer sitt á hvað, mjög
gjarnar að breyta um stefnur og
legu. Háir hamraveggir og hnúkar
eru þar sitt til hvorrar handar,
og niður á milli þeirra teygir skrið
jökullinn arma sína.
Við Valahnúk fer skógurinn að
sjást fyrir alvöru og fyllir loftið
angandi ilm. Þar er girðing til að
verja skóginn ágangi sauðfjár. —
Litlu austar, norðan Krossár, er
Langidalur. Þangað heldum við
fjelagar. Austur úr dalnum ofan-
verðum er ofurlítil grasgeil. Þar
var sest að á rennsljettum grasi-
ofnum bala, umvöfðum skógar-
brekkum. Ákjósanlegri tjaldstað
er vart að fá-
Klukkan var nú orðin nærri tólf
á miðnætti, eða á útvarpsmáli 24.
Og þó ekki væri fremur sumars, en
29 júlí, var orðið æði dimt. Það var
nú í snatri sprett af hestnnum
og þeir heftir. Ekki þurfti að
flytja þá í haga, því að nóg var
þarna að bíta.
Síðan var tjaldað og tók það
ekki langan tíma. Þá voru fluttar
inn vistir, kveikt á suðuvjelinni,
opnaðar matarskrínur og sest að
snæðingi.
Eftir að hafa matast gengum