Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1949, Blaðsíða 22

58ti
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
svín í húsdýrastofni sínum. En
vel má vera, að nákvæm rannsókn
á beinunum, sem framkvæmd verð-
ur, geti leitt í Ijós, hversu gömul
beinin eru. Líklegt er, að í hinu
óákvarðaða beinasafni sje meira af
geiríuglabeinum, en skolturinn,
sem Guðmundur Kjartansson
fann.
Eitt kom fram merkilegt við
þenna fornleifafund í Tjarnargötu,
sem ef til vill verður talið það
merkilegasta atriði hans. Komið
var niður á gólf í litlu húsi, þar
sem voru hlóðir En gólf þetta
mældist 111 sentimetra eða 1,1
metra undir sjávarmörkum stór-
straumflóðs, svo útilokað er með
öllu, að sú afstaða milli lands og
sjávar hafi verið hjer í Réykjavík
sem nú er, þegar hús þetta stóð
En eins og kunnugt er, greinir
menn á um það, hvort landsig hafi
átt sjer stað hjer í nágrenni Revkja
víkur, eður eigi á síðustu öldum.
Ekki verður annað sjeð, en þessi
mæling á afstöðu gólfsins í húsi
þyí, sem eitt sinn stóð þar, sem er
Tjainargata 4, sanni, að grandinn
norðan við Tjörnina, hafi frá r.átt-
úrunnar hendi verið hærri yfir
sjávaimál, en nú er.
Eitir þenna fornleifafund í
Tjarnargötunni, vorið 1943, er við-
búið að forvitni hafi aukist á því,
hvað kunni að koma í ljós þegar
farið verður að grafa í jörð við
Aðalstræti sunnanvert, á þeim
stað, þar sem álitið er, að Reykja-
víkurbær hafi staðið fyrstu aldirn-
ar eflir landnamið, og alt fram til
þess tíma, að Skúli Magnússon
breytti landnámsjörð Ingólfs í
verksmiðjubæ.
Al/j. vVI/^.
"Jc >4-!
fÉksP ^ rÁst
Jwic
anam
Sagan af drengnum,
sem ekki vildi læra
SKÓLINN var að byrja.
Nýr bekkur situr og bíður þess
með eftirvæntingu að sjá kenn-
arann sinn.
Dyrnar eru aftast í kenslustof-
unni og þegar jeg kem inn sje jeg
aðeins bökin á börnunum. Þau
sitja þar teinrjett og hnakkakert
með hendur fram á borðið. Ekkert
þeirra hreyfir sig, ekkert þeirra
víkur höfðinu við. Öll eru þau að
hugsa um þetta eina:
Er nýa kenslukonan góð eða við-
bjóðsleg? Fyrstu tvö eða þrjú ár-
in er ekki nema um þetta tvent
að gera hjá börnunum, og á bak
við þann dóm stendur hið barns-
lega tilfinninganæmi. En þegar frá
líður fer fleira að koma til greina
og dómarnir verða ýtarlegri.
Jeg geng að kennarastólnum og
sný mjer við. Og nú get jeg virt
fyrir mjer þennan hóp, sem á að
vera undir minni handleiðslu um
nokkur ár. Einhver hlý kend fer
um mig alla. Jeg hefði sjálfsagt
getað sagt eitthvað fallegt og við-
eigandi, en það urðu aðeins fá orð
og jeg endurtek þau lágt hvað eft-
ir annað:
„Kæru, blessuð börn. Kæru,
blessuð börn“.
Ein telpan kreistir fram bros,
sem á að bjóða mig velkomna. Jeg
brosi á móti og kinka kolli, brosi
og kinka kolli. Og þá breytist alt
í cinni svipan. Það ef eins og sól-
argersh leiki um andlit barnanná
Eftirvæntingin og efasemdirnár
hverfa fyrir blíðu brosi. Enginn
hefir sagt neitt, en við erum þeg-
ar orðnir góðir vinir, nýa kenslu-
konan og litlu börnin hennar.
Því miður er þó ekki alt eins og
það ætti að vera. Tíu ára hnokki
er á öndverðum meið við hin börn-
in. Að vísu brosir hann eins og þau,
en brosið er kuldalegt og kald-
hæðnislegt. Það hefði verið rjett-
ast að kalla það hæðnisglott. Hann
er alt öðru vísi en hin börnin. Hann
er illa til fara og ógurlega óhreinn
og á svipnum má sjá að hann læt-
ur sjer á sama standa um alt. Hann
liefir ekki biðið nýa kennarans
með neinni eftirvæntingu.
Mjer verður starsýnt á hann,
þótt mjer þyki það sjálfri leitt.
Hjer eru um 30 börn, sem hugsa
ekki um annað þessa stundina en
að vera góð og prúð. Hvers vegna
ætti jeg þá að hugsa mest um þenn-
an eina dreng? Er það vegna þess
meðfædda innrætis mannsins að
vilja sigrast á því, sem veitir mót-
stöðu? Hvað sem um það cr, þá
iít jeg iilýlega til hans og brosi
við honurn hvað eftir annað. En
það hefir cngin áhrif. Það er eins
og að klappa harðan steininn. Hann
er þrjóskulcgur, eins og hann vilji
segja: „Þú leikur ekki á mig“.
í frímínútunum fæ jeg nokkr-
ar upplýsingar um hann hjá hinum
kchnurununr. Þcir segja að hann
sjc- óbetranlegur, hahn skrökvi,
taki það sem hann ± ekki. tali ljott
hræki á .gólfið, taká aldrei cfan,