Lesbók Morgunblaðsins - 22.10.1950, Blaðsíða 8

470 |
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Hcimtli Giiðriínar Brunborg á Askcr.
Viö Háskóla íslands heíur hún
stofnað sjóð, seni ber nafnið Minn-
iiigarsjóður norskra stúdenta —
(Norske Studenters Minnefond). —
I’að voru fleiri stúdentar, sem ijetu
hfið i frelsishreyfingu Norðmanna
en Olav, og með þessu vildi Guð-
run gera þeim öllum jöín skil —
ininnast þði’rra allra. Guðrún segir
sjalí á einum stað í blaðaviðtali:
„IJað var ekki liðið iangt á starf-
ið, er jeg fann, að í því kendi eig-
ingirni. Jeg hugsaði um Olav, —
starfið Tióf jeg til minningar um
hanii,’ eh jeg fann brátt að það var
ekkJ’hann einn, ahir þessir ungu
stúdentar, sem fórnuðu lífi sínu í
frelsísbaráttu Noregs, stóðu mjer
jafn nærri og þess vegna gaf jeg
miriningarsjóðnum heima þetta
nain.“
Sjóður þessi á að veita fje til
styrktar norskum stúdentum, sem
stunda vilja háskólanam hjer á
landi.
Iláskólanum í Osló afhenti Guð-
rún 50.000 krónur norskar. Á að
verja þeim til styrktar íslenskum
stúdentum, sem stunda nám við
Oaióarháskóla, og ber sá sjóður
nafnið: Minningarsjóður Olavs
Brunborg.
Þetta er þá árangurinn af starfi
Guðrúnar. Ilver er sá, sem vill á-
mæia Guðrúnu? IIiui liefur lijer
heima reist öllum norsku stúdent-
ununs, sem fellu fyrir föðurland
sitt, veglegan minnisvarða. Með
þessu hefur hún uimið í anda allra
norskra mæðra, sem áttu um sárt
að binda. Veit jeg að þær minnast
hennar allar með þökk. Með þessu
liefur hún veitt íslenskum og norsk
-um stúdentum færi á því að stunda
framhaldsnám við háskólana. Og
að síðustu hefur hún kynt ísland
svo sem best má verða írændþjóð-
inni. Við íslenskar konur megum
vera stoltar af því, að það skuli
vera íslensk kona, sem uirnið heíur
slfkt stóndriii.
Nú mætti ætla, að hjer ljeti Guð-
rún staðar numið, en svo verður
ekki. Henni er mikið í mun, að
sjóðurinn í Osló verði jafn hár
sjóðnum hjer heima, svo að ís-
lensku stúdentarnir verði ekki af-
skiftir. En henni er þó ef til vill
enn fastara í huga að kynna ísland
nánar fyrir Norðmönnum, svo að
sterkari tengsl takist meðal þessara
frændþjóða, sem að hennar dómi
eru svo líkar og eiga svo margt
sameiginlegt. í þessu augnamiði
hefur hún einsett sjer að koma upp
íslenskri sýningu í Noregi. Undir-
tektir eru góðar og því ekkert til
fyrirstöðu frá hendi Norðmanna,
að þessi sýning geti farið fram í
Osló a næsta ári, ef vel tekst til
heima, en á því veltur alt.
Frú Guðrún gerir sjer miklar
vonir um þessa sýningu til ágóða
fyrir sjóðinn, sem ætlaður er ís-
lensku stúdentunum og þá ekki
síður um kynning fyrir ísland í
heild. Hún segir sjálf í einu brjefi
sínu, er hún minnist á hina fyrir-
huguðu sýningu:
„Kringumstæður mínar eru þann
-ig, að báðar þjóðirnar eru mjer
jaín kærar. Jeg er á engan hátt
tvískift, þctt jeg segi.. að jeg sje al-
islensfc og alnorsk. Ef til vill er
þetta ástæðan til þess, að jeg sje
svo glögt, hvað á bjátar. Þekking-
arleysi og fróðleiksleysi Norð-
manna á högum íslendinga hefur
valdið mjer miklum sársauka í yfir
30 ár. En nú finnst mjer, að íslend-
ingar geti bætt úr þekkingarleys-
inu með því að kynna ísland í borg-
um og bygðum Noregs — og við
íslendingar þurfum ekki að finna
til minnimáttarkendar gagnvart
Norðmönnum.“
Þannig farast Guðrúnu orð. Hún
hefur mætt skilningi og velvild
hjá mörgum hjer heima — en það
þarf meira til. íslendingar ættu nú
að sýna það i verki, að þeir meti
starf hennar. Þeir ættu að hjálpa
henni eftir getu. Jeg á ekki við
fjárhagslega hjálp. Sýningin og
happdrætti, sem fyrirhugað er í
sambandi við hana, á að greiða
allan kostnað og meira en það. En
það er mikið verk og margþætt að
undirbúa svona sýningu, sem ætl-
ast er til að sýni iðnað og menn-
ingu íslands fyrr og nú. Það þarf
að safna munum hjer og þar af
landinu og koma þeim alla leið til
Noregs.
Frh. á bls. 431,