Lesbók Morgunblaðsins - 05.11.1950, Blaðsíða 9

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
509

Japanskar stúlkur hafa mikinn áhuga fyrir vestrænni tísku.
urræðaleysi í atvinnumálum og
fjármálum. Því að nú hafa allir
málfrelsi. Og það er farið að tala
opinberlega um kvenrjettipdi í
þessu landi, þar sem konurnar hafa
altaf verið þrælar manna sinna.
Unga fólkið hefir líka risið upp
gegn þeirri venju, að foreldrar á-
kveði um giftingar þess. Nú vill
það velja sjer maka sjálít, og er
farið að gera það, hvað sem i'or-
eldrarnir segja. Þetta eru þær
breytingar, sem orðið hafa þarna á
fimm árum. Framtíðin mun sýna
hvort áframhald verður þar á.
En það er inargt öðru vísi í Jup-
an en hjá okkur. Það er nú t. d.
umferðin á götunum. Fólkið anar
út á götu án þess að líta til liægri
nje vinstri. Og það ansar ekki þó
að bílar gefi aðvörunarmerki. Það
lítur svo á að öllu sje óhætt, bíll-
inn hafi sjeð sig úr því að hann
gaf merki, og þá fari hann ekki að
aka á sig. Yfirleitt er alþýða ekki
farin að venjast bílum enn. Þeir
treysta á sína eigin orku, en ekki
vjelorkuna. Annað hvort bera þeir
alt á bakinu, eða þeir aka því í
hjólbörum. Þó eru þarna um 6
miljónir reiðhjóla.
Alls staðar eru kamrar, og a
morgnana er flutt úr þeim út á
akrana. Japanar þykjast ekki hafa
ráð á að henda svona ágætum á-
burði, vegna þess að tilbúinn á-
burður er mjög dýr, en á hinn bóg-
inn verður að pína jörðina til þess
að íramleiða eins mikið og unt
er.
Þeir leggja sjer líka ýmislegt til
munns, sem vjer mundum ekki
gera. Þar á meðal má nefna snáka-
mjöl. Snákarnir eru þurkaðir og
síðan malaðir og þykir þetta
kjarnafæða, en auk þess mjög
heilsusamleg og allra meina bót.
Á umbúðunum utan um mjöhð
stendur að það sje gott meðal við
berklum, meltingarkvillum, nýrna-
veiki, hjartveiki, aathma, iniiúorjru,
beriberi, taugasjúkdómum, brjóst-
himnubólgu, augnveiki, bafnsfara-
sótt, fjörefnaskortl og ótal mörgu
öðru.
Þessi auglýsing um snákamjöhð
var nýlega bönnuð með lögum, eins
og aðrar skottulyfja auglýsingar,
en ekki var bönnuð sala á mjöl-
inu sjálfu, og margir taka það inn
kvölds og morgna sjer til heilsu-
bótar. Læknar, sem fengnir höfðu
verið til þess að rannsaka það,
kváðu upp þann úrskurð, að það
gerði hvorki gott nje ilt.
Ekki þykir ókunnugum gott að
rata í japönskum borgum. Göt-
urnar þar hafa ekki fengið nöfn
en aftur á móti eru sett nöfn á
sjerstök hverfi. Hafi maður nú
fundið það hverfi, sem hann leitaði
að, þá getur hann ekki áttað sig á
númerum húsanna. Því að Japan-
ar tölusetja þau ekki í röð eins og
vjer gerum. Þeir tölusetja bau eft-
ir því hvenær þau eru reist. Fyrsta
húsið í hverju hverfi er nr. 1, en
næstu hús til beggja handa geta
svo verið nr. 48 og 64. Nú hafa
setuliðs yfirvöldn reynt að ráða bót
á þessu, og hafa gefið öllum götum
nöfn. Japanar sjá að mikil þægindi
eru að þessu, og þeir segja að götu-
nöfnin muni haldast þótt setuliðið
fari.
Þá er það og einkennilegt í Jap-
an, að karlar og konur tala ekki
sama mál, konurnar ncta orð, á-
herslur og sjerhljóð, sem karlmenn
taka sjer alls ekki í muan. Þess
vegna hlæja þeir oft að útlonding-
um, sem koma og þykjast lamna
japönsku: „Hann talar kvenna-
mál“! Og ekki er sama hvernig orð-
in eru borin fram. Tveir útlending-
ar komu í veitingahús og báðu um
chichi (mjólk). Stúlkan, sem á:ti
að afgreiða þá, kafroðnaði og hljóp
á brott. Svo kom örmur, og bcir