Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1951, Side 22

C02
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
N
\
\
\
\
\
\
\
\
\
)
\
s
\
\
\
\
\
\
\
\
\
S
\
\
S
\
s
\
\
\
\
\
\
\
\
\
\
\
\
\
\
\
\
\
\
\
i
\
\
\
\
\
\
\
\
S
Frá ljósanna hásal ljúfar stjörnur stara
og stafa um næturhúmið geisla krans.
Fylkingar engla ljett um loftið fara
og ljúfir söngvar hljóma
um lifsins helgidóma,
um eilift, heilagt alveldi kærleikans.
Ó, heilaga stjarna, rjúf þú voðans veldi
og varðaðu jarðarbarnsins myrka stig.
Ljósanna faðir, lát á helgu kveldi
hvert fávíst hjarta finna
til friðar barna þinna,
gef föllnum heimi náð til að nálgast þig.
Sjá, bróðursins hönd, þú blinda, sjúka hjarta,
sem býður þjer leiðsögn yfir djúpin myrk.
Rjettu fram hönd, nú brennur ljósið bjarta.
Og þar, sem auðn var áður
er ofinn geislaþráður,
sú liftaug veitir sál þinni ljós og styrk.
Ó, heilaga nótt, sem hrærir alla strauma,
sem helmyrkur regindjúpsins áður fal.
Blessuðu jól með barnsins dýrðardrauma,
sem opna harðlæst hliðin
og heilög setja griðin.
Sjá, þetta er hann, sem kemur og koma skal.
Jens Hermannsson.

s
s
5
s
s
s
s
i
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
\
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
%
s
{
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
.s
in gerði skóna og gaf henni þá fyrir
jólin. Hún tímdi ekki að setja þá
upp, þegar hún fór til kirkju á
jóladaginn, ljet sjer duga gamla
útnáraskó, sem hún hafði sjálf gert.
Þetta voru hrygglengjuskór. Auð-
vitað ætlaði hún ekki að hafa þá
á leiðinni, ætlaði bara að setja þá
upp, þegar hún færi til læknisins í
Reykjavík.
Skórnir voru hennar stolt.
Ekki mátti gleyma röndóttu
svuntunni og prjónaskotthúfunni,
sem var vandlega næld saman með
§vörtum tituprjónum utan um skúf
og kogur. Huu viröir hverja spjor
fyrir sjer með velþóknun um leið
og hún leggur hana á rúmið. Svo
seilist hún undir rúmið, eftir emil-
eruðu fati og sækir í það vatnslögg
fram í eldhús. Hún tekur að þvo
andlit, hendur og fætur. Þegar því
er lokið er löggin í fatinu orðin
að dökkri leðju.
Finna sparibýst.
Hún lætur sjer nægja að hnýta
rembihnúta á svarta, snjáða slifsis-
bleðilinn. — Blessuð húsmóðirin
mundi laga það. Hún tók títuprjón-
ana úr húíunni, stakk þeim öllum
í munninn, strauk yfir eyrhtaða
holkinn meö svuntuhoíninu, tok aö
næla húfuna í þunt hárstrýið með
þeim árangri, að látúnshólkurinn
dinglar á skúfnum framan við
hægra eyrað.
Að síðustu hnýtir hún á sig mó-
rauðu þríhyrnuna með ljósa bekkn-
um, sem einhverntíma var hvítur.
Þá bindur hún sparisjóðsbókina,
skóna, greiðubrot og eina sokka —
eítir nokkra umhugsun hvort hún
eigi að hafa þá eina eða tvenna —
í böggul, sem hún stingur niður í
rúmshorn.
Þegar öllu þessu er lokið, heldur
hún út í fjós. Hún ætlaði að kveðja
blessaðar' kýrnar.
Kýrnar voru í fastasvefni eins
og fólkið í baðstofunni, en það
gerði ekkert til, hún gat kvatt þær
fyrir því.
Þarna lá Skjalda, gráa kusa og
allar hinar kýrnar. Þar vaknar þá
Gæfa, svarta snemmbæran, móðir
kusu litlu. Hún stendur upp og slær
halanum til beggja hliða í ákafa.
Finna fer upp í básinn og gælir
við kúna.
Kýrin hnussar forviða, að sjá
Finnu í þessum skrúða.
Blessuð skepnan. Og Finna strýk-
ur kúnni ástúðlega. Nú er Finna
gamla að kveðja. Gamla konan ef-
ast ekki um, að kýrin viti, að hún
er að kveðja, enda er hún farin að
sleikja í ákafa stakkpeysuna.
Hún fer upp í hvern bás, kveður
gripina. Og þegar hún heldur aftur
til bæar eru augu hennar rauðari
en ella og dálítið vot.
Klukkan var nú orðin 6 og það
var mál að fara að vekja piltana,
sem ætluðu í kaupstaðinn.
„Ósköp er að sjá peysufötin þín,
Finna mín,“ varð húsfreyju að orði,
er hún bjóst til að lagfæra húfu og
sliísisumbúnað,
Það var orð að sönnu. Peysan út-
ötuð í kúahárum og slefu, og það
vottaði fyrir lialaslettum á svunt-
unni.
Hú&moðirin tok aö bursta Finnu