Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1951, Blaðsíða 25

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
605
Málhressu konunum fanst mat-
urinn ýmist of daufur eða of salt-
ur. Altaf var eitthvað að.
Svo var það á fjórða degi, að
tvær þessar hvítklæddu konur
komu, lyftu henni upp á háan
bekk, sem þær rendu á undan sjer
og fóru með hana inn í einhvern
sal. Þar stóð blessaður læknirinn
hennar með bera handleggi og
hvíta húfu á höfði. Það blikaði á
áhöld á borðinu fyrir framan hann.
Konurnar lögðu hana upp á
borð með stoppi, og bundu á henni
hendurnar. Og þær mintu ekki vit-
und á myndina af Maríu mey, þótt
þær væru eins klæddar og konan
sem hingað til hafði stundað hana.
„Anda, anda,“ sagði önnur þeirra
og bar eitthvað upp að vitum henn-
ar. Hræðileg lykt. Henni fanst
hjartað vera að springa. Var þá
svona skelfilegt að deya. Faðir
vor.... Lengra komst hún ekki,
vissi ekki af sjer fyr en hún vakn-
aði í rúminu, sem hún hafði áður
legið í.
Tíguleg kona sat hjá rúminu og
las í lítilli bók. Líkast til sálmabók
eða Passíusálmunum. Finna var reif
uð og leið skelfing illa og hana
kendi til í hökunni. Hún spurði
konuna, hvort hún væri að deya.
Konan kvað nei við og klappaði
henni á kinnina.
Þetta var góð kona.
Nú var gamla konan orðin ról-
fær. Hún var innfallin í andliti og
örið gerði hana enn torkennilegri
en fyr. Hún var ósköp óstyrk og
þreytuleg. En þetta mundi lagast
alt saman. Bráðum færi hún að
komast heim í blessaða sveitina til
kúnna sinna, þurfti bara að jafna
sig nokkra daga heima hjá Gunnu,
en hún átti nú ekki gott með að
hafa hana öllu lengur, því hún
þurfti að hafa saumaklúbb.
Finnu var ekkert að vanbúnaði.
Hún átti bara eftir að borga lækn-
inum. Gunna sagði að hann tæki
sennilega eitthvað nálægt 100 krón-
um fyrir skurðinn. Það var nú víst
farið að minka í bókinni. 145 krón-
ur kostaði spítalaveran. 50 krónur
hafði húsbóndinn lánað henni fyrir
fargjaldinu suður, svo var eftir að
borga farið heim. Gunnu hafði hún
gefið smjörskökuna og eitthvað
yrði hún að gleðja litlu telpurnar
hennar. Ef eitthvað yrði eftir í bók-
inni, hafði hún hugsað sjer að
kaupa ögn af rúsínum handa bless-
aðri húsmóðurinni.
Finna leggur af stað upp á spítala
til þess að borga lækninum. Elsta
telpan hennar Gunnu fylgdi henni.
Læknirinn vildi enga borgun
taka fyrir skurðinn og óskaði henni
góðrar ferðar heim, var ljúfmensk-
an sjálf. Þvílíkur maður. Hann
hafði víst engu gleymt af sínum
barnalærdómi, svo vel fórst hon-
um við smælingjana.
Og Finna gamla höktir heim á
leið styðjandi sig við stafprik, dá-
lítið óstyrk í fótunum en ljett í
skapi, því á morgun ætlaði hún að
leggja af stað heim. Hún ljet sem
hún heyrði ekki eða sæi strákana,
sem kölluðu á eftir henni og
skældu sig framan í hana. Þeir
kölluðu hana kerlinguna með hal-
ann, skottið og mórauðu drusluna.
Einn sagði: „Ertu ekki með á ball
í Gúttó í kvöld? Andskoti held jeg
þú yrðir góð að dansa á þessum
grænu.“ Og athygli fjelaganna
beindist þá að skónum. Alt þurftu
þeir að setja út á, líka fallegu skóna
hennar, gerða af sjálfri hreppstjóra
konunni á Tanganum.
En þetta gerði ekkert til, það var
víst siður drengjanna í Reykjavík
að hrópa að smælingjum. Víst um
það, að sinn er siður í landi hverju.
Telpan sagði að þetta væru götu-
strákar, bara reglulegur skríll, og
hún greikkaði sporið, svo Finna
átti fullerfitt með að fylgja henni
eftir.
Maður gengur í veg fyrir þær,
einn af þessum fínu.
„Má jeg taka mynd af þjer, kona
góð?“ spyr hann.
„Mynd, hvað?“ át gamalmennið
upp eftir honum. Hann hlaut að
vera ráðviltur, auminginn, eða
hann var að hæða hana eins og
götustrákarnir. Heldri menn hög-
uðu sjer þó varla eins og götu-
strákar. Og fæturnir með hjálp
priksins bera gömlu konuna með
ótrúlegum hraða heim að húsinu
hennar Gunnu, en maðurinn stend-
ur eftir og krotar með blýanti í
vasabók sína.
Gott var til þess að vita, að eiga
að leggja af stað heim á morgun.
Aldrei mundi hún kunna við sig í
þessari Reykjavík, innan um heldri
menn og götustráka.
Finna gamla á Tanganum er
komin heim og gegnir störfum sín-
um, hirðir kýrnar, er allra þjónn
á heimilinu og öllum trú.
Ferðasöguna hefur hún sagt
heimilisfólkinu og konunum í
kring. Það er ekki laust við, að
hún hafi gaman af að rifja upp
veru sína á spítalanum, ásamt
ýmsu, sem fyrir augu og eyru bar.
Húsin í Reykjavík, göturnar, bíl-
arnir, mublurnar, hvítklæddu kon-
urnar, þessu öllu skýtur upp í huga
Finnu gömlu, eins og skrítnu, eld-
gömlu ævintýri. Uppi yfir því öllu
gnæfir læknirinn hennar, ekki sem
venjulegur maður, heldur sem æðri
vera.
Ætla mætti, að sögunni um
Reykjavíkurferð Finnu væri nú
lokið. Nei, ónei.
Pósturinn er nýkominn. Fólkið
á Tanganum situr í baðstofu. Það
er nýbúið að kveikja.
Finna gamla lúrir í rúminu sínu
undir brekáni. Hún hvílir sig eftir
fjósaverkin, áður en hún tekur til
við kambana.
Húsbóndinn blaðar í tímariti.
„Nú þykir mjer skörin vera farin