Lesbók Morgunblaðsins - 08.11.1953, Blaðsíða 9
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
655
koma þangað og skýra frá reynslu
sinni og árangrinum af skurðlækn-
ingum sínum. Hann skýrði svo frá,
að hann hefði gert uppskurð á
rúmlega hundrað æðissjúklingum,
og enginn þeirra hefði dáið. Eitt-
hvað um fjórði hver sjúklingur
fékk engan bata, en versnaði ekki
heldur. En langflestir fengu ein-
hvern bata og sumir urðu alheil-
brigðir. Sagði hann tvær sögur af
lækningum sínum og var hin fyrri
á þessa leið:
— Sjúklingurinn var 35 ára göm-
ul kona, sem hafði verið í geð-
veikrahæli síðan hún var á 15. ári.
Þegar hún fékk æðisköstin, reif
hún utan af sér fötin, talaði tóma
vitleysu og varð alveg hamslaus,
ef nokkur maður reyndi að sefa
hana. Með heilabylgjumælinum
komumst vér að raun um, að ein-
hver skemmd var á heilanum bak
við vinstra gagnaugað framanvert.
Ég opnaði svo höfuðskel hennar
og svo settum vér heilabylgjumæl-
irinn við beran heilann til þess að
komast að því hvar skemmdin
væri. Nam ég þá á burt hinn
skemmda hluta, en með því að
rannsaka heilann víðar, fundum
vér smáskemmdir í honum hingað
og þangað. Þær skemmdir nam ég
einnig á brott. Þegar konan vakn-
aði eftir svæfinguna, var hún al-
gáð. Til vonar og vara var hún
látin vera kyr í hælinu enn um
hálfs árs skeið. Og er ekkert bar
framar á veikindunum, var hún
útskrifuð þaðan sem heilbrigð. Hún
fékk vinnu við saumaskap, alls
ekki létta vinnu, en það hefir ekk-
ert borið á henni síðan.
Hin sagan er um þrítugan pilt,
sem hafði verið á geðveikrahæli frá
því að hann var á fermingaraldri.
Veikindaköstin lýstu sér í því að
hann skrumskældi sig allan, ham-
aðist og barði um sig þangað til
hann var uppgefinn og lá svo ör-
Framh. á næstu bls.
- ..•»*• - •• -w-* •• • . 't. ^
y- ^
„0- —v ^ '(
* —‘ v
T ' ■
£$?> '•. •r?*:.
Fögur er Esjan með ylhýra brá
og undravert ljómandi glit.
Hún býr yfir töfrum, sem alein hún á
og endalaust breytir um lit.
Hvort litum við morgun, um miðdag, um kvöld
á margbrotið litanna flóð,
þá verður hver myndin svo margþúsund föld
og máttug hin seiðþrungna glóð.
hú fjallanna blómi, þér flytja vil ljoð
þó fátœklegt sé það og smátt.
í hrifningu sá ég þig sveipast i gloð
með sviphýran tofrandi matt,
er gyllir þig sólin með glitrandi skraut,
um gil og um hlíðar og brún,
við fætur þér brosandi bali og laut
og bæirnir, engi og tún.
ÓLAFIA ARNADÓTTIR
I