Lesbók Morgunblaðsins - 08.11.1953, Blaðsíða 13

að drengurinn lét hringinn í buxna
vasa sinn og var hann týndur, þeg-
ar heim kom, og hefur ekki sézt
síðan.
Útbúnaður í veiðileiðangur
En svo að ég snúi mér aftur að
hreindýrunum, þá var það þannig,
að á ýmsum árum voru hreindýr
friðuð fyrri hluta sumars, en ann-
aðhvort 1. ágúst eða 15. ágúst mátti
fara að veiða þau.
Þeir töluðu sig nú saman bænd-
urnir á Aðalbóli og Vaðbrekku um
það að fara í veiðiferð til reynslu.
Var nú fastsettur dagur, sem
leggja skyldi upp í ferðina og
skyldi Jón Þorsteinsson koma i
Aðalból kvöldið fyrir, svo að ailt
væri í lagi. Þetta var, að ég held,
18. ágúst. Ég var búinn að semja
um það við Elías, að ég átti að vera
þriðji maður í veiðiferðinni, þó það
væri ekki víst að það yrði neinn
gróði fyrir mig, því að náttúrlega
varð ég af dagkaupi mínu hjá
Elíasi, og svo þurfti ég að borga
hestlán fyrir 2 hesta, hver vissi
hvað marga daga maður yrði áð
þvælast inn um öll öræfi.
Nú var engum liðið að fara gang-
andi á hreindýraveiðar, því þarna
voru vegalengdir miklu meiri en
þar sem ég hafði stundað veiðar
áður. Það mátti bara heita gott, ef
maður komst frá Aðalbóli og náði
gangnamannaskýli, sem þá var við
svonefnda Sauðá. Líka var nú það
að farið var að bregða birtu fyr en
æskilegt var, þegar maður var í
svona hugleiðingum. Við höfðum
hver einn hest til að sitja á og ann-
an undir klyfberareiðing, sem not-
ast skyldi undir væntanlega veiði,
því ekki átti nú að veiða lítið. Allir
höfðum við nesti til nokkurra daga,
skjólföt og teppi til að sofa við. Ég
varð að kaupa það nesti, er ég hafði
með mér, og var Elías mér sérlega
góður og nærgætinn að láta mig
finna sem minnst til þess, hvað það
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
kostaði, því að Elías var sérlega
óeigingjarn maður.
Og það, sem ég hafði með mér
til að sofa við, léði Elías mér af
góðum hug.
Um vopnabúnað er það að segja,
að við höfðum allir samsorta riffla.
Állir voru þeir afturhlaðnir og kúl-
urnar Voru af þeirri gerð er í bá
daga voru nefndar kólfkúlur. Minn
rifill var nýlega keyptur af Þór-
arni Ketilssyni, sem þá var til
heimilis að Kleyf 1 Fljótsdal hjá
tengdaforeldrum sínum. Þórarinn
hafði eitthvert hugboð um það, að
hann bæri ekki rétt og vildi því
ekki eiga hann, en ég keypti hann
alls óhræddur eftir að ég hafði
skotið úr honum á 100 faðma færi
lengst inni á öræfum og gerðust
kaúpin þar. Þetta prófskot mitt
hitti svo að segja alveg í punkt,
og var ég mjög ánægður með hann.
Þessi skotheppni mín gat legið í
því, sem ég sá betur en Þórarinn,
og af því hafi ég hitt með rifflin-
um, en hann ekki. Það var líka oft
orsök feilskota, að menn voru ekki
nógti naskir á að gizka á fjarlægð
milli skotmarks og skotmanns. En
það var alveg víst, að ég hafði hitt
á það rétta í þetta sinn, en svo gat
nú þetta verið hending.
En þrátt fyrir allt, var ég ákveð-
inn að taka afleiðingunum og þess
vegna keypti ég riffilinn. Ég var
nú ákveðinn að reyna hann, ef
nokkurt dýr kæmi í færi, og hlakk-
aði ég til þess að fá vissu mína,
hvort ég hitti-eða ekki með riffl-
inum.
Lagt á stað til öræfa
Þá var nú dagurinn upp runninn,
er við skyldum leggja af stað. —
Dagurinn var tekinn snemma, því
langt var inn í Sauðárkofa, og hin
glöggu augu Elíasar gátu oft séð
það, er aðrir ekki sáu, enda gat vel
fyrir komið að við þyrftum þess
vegna að leggja lykkj.u á leið okk-
659
ar, ef hann sæi hreindýr á leiðinni
inn eftír.
í ferðina lögðu 3 menn, áður-
greindir, og höfðum við samtals 6
hesta. Við urðum að byrja á því
að fara yfir Hrafnkelu (ána) og
fara meðfram henni að sunnan-
verðu, vegna þess að þar var betri
vegur en að vestanverðu. Svo fór-
um við vestur yfir hana aftur
skammt fyrir innan Faxahús, sem
eru beitarhús frá Aðalbóli, þar sem
Freyfaxa var hrundið fram af hamr
inum af eigandanum, Hrafnkeli,
sem þá bjó á Aðalbóli. Hann trúði
á hestinn, en sá, að það mundi ekki
hafa verið réttur átrúnaður og
framdi því þetta níðingsverk.
Áfram heldum við eftiír'áð yfír
ána kom og stefndum 'á; vestur-
öræfin. Allt voru þarna vegleysur,
enda var leiðin mjög seihfarin og
torsótt.
Þegar inn á öræfin kom, háfði
Elías orð á því við okkur, af5 við
skyldum ekki að nauðsyhj'alausu
talast við, og hafa engan 'hávaða
að öðru leyti, því enginn viSsi fyrir
fram, hvað skeð gæti og Váf því
hlýtt.
Nokkru síðar snaraðíst Elías af
baki og benti okkur til að gerá það
sama, og hlýddum við því, og lagði
nú Elías af stað gangandi og
teymdi hestana. Við höfðum það
alveg eins. — Þannig var haldið
áfram æðilengi, þar til við komum
í gott haglendi; þar skildum við
hestana eftir og fórum svo á hnot-
skóg og fór Elías á undan. Allir
fóru afar gætilega. — Allt í einu
stanzaði Elías, og sáum við að hann
lét skot í riffil sinn; það gerðum
við líka, en ekkert orð var talað.
Svo heldum við í humátt á eftir
honum, og tók ég eftir því, að Elías
rakti sig eftir lægðum þeim er til
fellu. Allt í einu komum við nafni
minn auga á það, sem Elías hafði
séð löngu á undan okkur, og-voiru
það æðimörg hreindýr í hálsbrún-