Lesbók Morgunblaðsins - 08.11.1953, Blaðsíða 11

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
657
félagi sinn gæti komið með sér, úr
því að hann fekk ekkert svar frá
honum.
Þetta nasahljóð gæti skeð að
Stefán Benediktsson bóndi á Merki
á Jökuldal hefði hevrt til hrein-
dýrs, er hann ól upp heima hjá sér
og nefndi Grana, en varð ekki
nema tveggja ára gamalt; þá
drapst hann úr einhverjum lungna-
ormum, eins og reyndar fleiri grip-
ir á sama heimili og víðar.
Ég helt nú í áttina á eftir þeim
særða, en ég vildi ekki missa hann
ofan í Öxarárbugðuna og reyndi
því að buga hann út fjallið, eftir
því sem ég gat, enda virtist hann
vera það særður, að hann treysti
sér ekki til að taka af mér ráðin,
hvert fara skyldi. En á harða
hlaupum var hann og ég á eftir,
en þó þorði ég ekki að koma of
nærri honum, því ég vildi ekki
espa hann til hlaupanna heldur
reyna að koma honum sem lengst
í áttina til dalsins með góðu móti.
En þegar út á fjallið kom, fór ég
að herða mig, því að ég vildi ekki
missa sjónar af honum lengi í einu.
Ég lagði nú til það er ég kunni og
hljóp það mest ég mátti til að sjá
hvað af honum yrði, þegar út af
fjallinu væri komið. Þegar ég kom
út á fjallsbrúnina, sá ég að hann
var kominn út á milli Yxnagils-
ánna. En er ég hafði vel komið
auga á hann og var að athuga,
hvað hann mundi næst gera, þá
annaðhvort datt hann eða lagðist.
Ég stanzaði þarna á fjallsbrúninni
og blés mæðinni og tók mér dálitla
hvíld, en gaf því auga á meðan,
hvort hann mundi standa upp og
hlaupa á nýan leik. Þá datt mér í
hug að réttast mundi að hlaða byss-
una aftur, ef ske kynni, að ég kæm-
ist í færi eða þyrfti að skjóta hann
aftur, og hlóð ég byssuna jafnframt
því, að ég hafði sterka gát á tarf-
inum.
Eltingaleikur við særðan tarf
Eftir góða hvíld þarna uppi í
fjallinu, helt ég aftur af stað og
stefndi í áttina beint á tarfinn, og
þegar ég nálgaðist hann athugaði
ég hann vandlega, sérstaklega þó
þegar ég kom á góða hæð eða leiti,
sem á milli bar, þaðan sem ég sá
reglulega vel til hans. Svona helt
ég áfram, þó með gætni, þar til ég
var kominn í gott skotmál. En hvað
átti ég nú að gera? Átti ég að
skjóta, eða var tarfurinn steindauð-
ur? Það var ekki gott að ákveða
það, því hann lá með hausinn al-
veg niður við jörð og hreyfing eng-
in sjáanleg. Ef hann væri nú lif-
andi og ferðafær, þá var vont að
missa hann á hlaup aftur. Ég fór
svo að ganga á hlið við hann, og
þegar ég var kominn á bersvæði
mjög nærri honum, svo að hann
hlaut að sjá mig, ef hann væri lif-
andi, þá spratt hann allt í einu upp,
og sá ég á því hvernig hann stóð
upp, að hann hlaut að vera mikið
særður.
Hann skokkaði nú nokkra faðma
frá mér og stanzaði svo og þorði
ég nú ekki að bíða lengur og skaut
á hann, þó færið væri orðið nokk-
uð langt, og þar fell hann, vesaling-
urinn.
Þetta mátti ekki seinna vera, því
að nú var ekki veiðiljóst lengur,
því það mátti heita að komið væri
svarta myrkur. Ég gerði svo til
dýrið og breiddi húðina yfir kjötið
og fór svo að halda heim á leið.
Það var nú orðið talsvert langt og
ég bæði svangur og þreyttur, en
það mátti nú segja að það væri
daglegt brauð þeirra er hreindýra-
veiðar stunduðu á þessum slóðum,
því það er tímafrekt að labba um
íslenzku öræfin að vetrarlagi. En
annars fannst mér það ekki mjög
tilfinnanlegt þegar maður veiddi
eitthvað og eins og nú stóð á, því
lítið var til í Vatnsskógum að
borða, en Sigríður húsfreya var
ekki ánægð, ef hún gat ekki gefið
fólki sínu nóg að borða, og látið
því í alla staði líða vel, eftir því
sem hún gat, og góður vilji megnar
mikið.
Frá Sigríði í Vatnsskógum
Sigríður Jónsdóttir í Vatnsskóg-