Lesbók Morgunblaðsins - 17.04.1955, Blaðsíða 15

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
U9
Við annan kjálkann var svo sem fjög-
urra ára telpuhnyðra, en við hinn
kjálkann ung kona og toguðu báðar
eftir mætti. En á milli kjálkanna gekk
enginn annar en Taylor 08. Hann sá
mig áður en ég gæti laumazt burt og
ég vissi ekki hvað ég átti að gera. En
af meðfæddri greind lét hann sem ekk-
ert væri.
„Ég er alltaf heppinn, herra minn,“
sagði hann. „Ég vissi af manni í Turn-
ham Green sem átti kerru, og ég tók
kerruna traustataki því að maðurinn
er dauður. Þetta eru börnin mín og
þetta er Liz, konan mín.“
Ég leysti litlu stúlkuna af hólmi og
lagðist á kjálkann. Og svo drógum við
kerruna áfram og Taylor sagðist ætla
til Harrow Road.
„Það var mikil heppni að við skyld-
um geta tínt þetta saman," sagði hann.
„Auðvitað höfum við misst talsvert,
góðu æðardúnssængurnar okkar fóru,
en þær voru brúðkaupsgjöfin okkar
frá pabba og mömmu. En talsverðu
höfum við bjargað, og það var ekkert
áhlaupaverk að ná því út úr rústun-
um.“
Hann sagði það víst satt, því að
varla sá í þau hjónin fyrir ryki.
„Börnin eru alveg ómeidd og hann
Kalli þarna heldur að þetta sé einhver
skemmtiferð, heldurðu það ekki
Kalli?" sagði hann.
„Hvert er nú ferðinni heitið?" spurði
ég.
„Út til Wembley. Ég á þar gamla
frænku og hún mun skjóta skjólshúsi
yfir Liz og krakkana, að minnsta kosti
nokkra daga.“
„Það hefði verið betra fyrir þig að
láta yfirvöldin sjá um þetta,“ sagði ég.
„Þau hefði komið konunni eitthvað upp
í sveit.“
Þetta fannst honum mesta fásinna:
„Hvað hefði þá orðið um eigur okkar?
Nei, þeim er óhætt þarna í Wembley.“
„Það er skylda mín að tilkynna þér,
að þú verður kærður á morgun fyrir
það að hafa farið burt án leyfis,“ sagði
ég. „Þú færð sektir fyrir það og annað
sem verra er.“
Eftir margra klukkustunda strit
komum við í götuna þar sem frænkan
átti heima, og þar skildi ég við þau. .
Satt að segja var ég orðinn alveg upp-
gefinn.
„Þetta var fallega gert af yður,“
sagði konan við mig að skilnaði.
„Þú átt að segja Sir, þegar þú talar
við liðsforingja,“ setti hann ofan í við

öil ióL
anvmar
\
Lg clska þig, sól,
með sumar í armi
vekjandi hjartað í hciinsins barmi.
Jörðin biður um bliðu þína
og bergir ástina af geislum þínum,
unz fræ hennar vakna í fylgsnum sinuin.
Og litlu lifin,
í loftið sig teygja.
Ef þú vcrmir þau ekki, þau vcrða að dcya.
Köldu hjörtun,
sem kól i vetur.
Kysstu þau heit, ef að þú getur.
MARGRÉT HJÁLMTÝSDÓTTIR.

hana. Þetta hafði hann þó lært af því
að vera í hernum. Hann bar nú clzta
barnið á bakinu, en hin voru sofnuð í
kerrunni. „Ég skal koma þeim fyrir
hvort sem sú gamla vill eður ekki,“
sagði hann og átti þar við frænku sína.
Og svo horfði ég á eftir þeim, hvernig
þau mjökuðust áfram,. þangað til þau
hurfu fyrir horn.
Morguninn eftir sagði Brewer við
mig: „Engin kæra í morgun, Sir.“
„Er Taylor kominn?" spurði ég. „Var
hann ekki fjarverandi í gær?“
Þetta kom flatt upp á hann. „Ég
hef enga tilkynningu fengið um það.“
Hann hringdi til hermannaskálanna og
bað Jack liðþjálfa að koma undir eins.
Jack kom.
„Var Taylor 08 með í hergöpgunni
í gær?“ spurði Brewer.
Það kom ofurlítið hik á Jack, en ég
sá að Brewer gaf honum ofurlitið
merki með augunum, eins og menn
gera oft í hernum. Og svo sagði Jack
hátt og hiklaust:
„Hann var við í allan gærdag.'
Brewer sneri sér að mér kaldur og
rólegur, eins og hann hefði beztu sam-
vizku. Mönnum lærist þetta þegar þeir
iðka smávegis ósannindi.
„Það er þá allt í lagi,“ sagði ég.
Seinna um daginn vorum við að
ganga upp hlíð, sem e.r enn brattari en
hlíðarnar hjá Marlow. Og þá kom ég
auga á mann, sem var hálfhulinn af
hjálminum sínum og Sá aðeins á stutta
fætur, sem reyndu að stíga lengra en
þeim var eðlilegt. Ég gekk til hans.
„Hvernig líður þér í fótunum núna?“
spurði ég til þess að segja eitthvað.
Mér sýndist snöggvast koma glettnis-
svipur á hann.
„Líður í fótunum.... ágætlega, Sir
.... maður hefur gott af því að ganga
hérna og svo borgar herstjórnin manni
fyrir það.“
0*^Ю®®CPs
SUMIR menn hugsa sig um langa stund
áður en þeir segja nokkurn hlut, og
segja þó aldrei neitt, sem hlustandi
er á.