Lesbók Morgunblaðsins - 01.12.1957, Page 4

632
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Smásagan
Þegar ég vann stríðið
EG ER orðinn þreyttur á þessu sí-
fellda stagli um það hver vann stríðið
— seinni heimsstyrjöldina á eg við.
Rússar halda því fram að þeir hafi
unnið það, brezka flugliðið segist hafa
unnið það, ameríski sjóherinn segist
hafa unnið það, og eg hefi heyrt menn
halda því fram að Þjóðverjar og jafn-
vel Japanar hafi unnið það. En sann-
leikurinn eir sá, að eg vann stríðið.
Nei, eg var ekki aleinn. Við vorum
sex saman, og við unnum það á ann-
an páskadag 1941 ....
Nú skuluð þið ekki láta ykkur detta
í hug að eg hafi verið herforingi þá.
Ef eg hefði verið herforingi, þá hefði
eg skrifað bók um það, en ekki sagt
ykkur frá því svona.
Nei, eg var aðeins réttur og sléttur
korpórall í fótgönguliði ástralska hers-
eðlilegra en veikir. En ekki þorði ég
að gera þessar breytingar og segi ekki
að aðrir skuli gera þær. í Bertelskver-
inu, á bls. 16, í stöku Rósu, er prentað
„sannarlega", fyrir sannlega, og í
neðstu línu á sömu síðu „þeir“, fyrir
þær, en á bls. 64 (miðri) „napurt“
fyrir dapurt. Allt þetta mun athugull
lesari lesa í málið, en vel væri þó, að
hver vildi leiðrétta í sínu eintaki.
Síðan grein þessi var s krifuð, er
komið út 2. hefti „Morguns“ fyrir
1957, með greinarkorni eftir Kristján
Linnet, sem m. a. segir frá því, er
Bertel Þorleifsson kom í miðilssamband
fyrir meir en fjörutíu árum — að því
er virðist til þess eins, að sanna til-
veru sína. Eins og allt sem Kristján
Linnet skrifar um spíritistisk efni, er
greinin merkileg. En merkileg er líka
frásögnin af Bertel fyrir það, að þarna
sýnir hann enn sama drengskapinn og
allir þeir dáðu, er bezt þekktu hann.
Það er nú svona, og vert að minnast
þess, að drengskapurinn , lifir alltaf
dauðann, og ég er hræddur um að
vöntun hans fylgi manninum, því mið-
ur, líkh út yfir landamærin. Vistferla-
flutningurinn gerir enga snögga breyt-
ingu á eðlisfari okkar).
Sn. J.
ins, og ef þið haldið að það sé létt
staða, þá skuluð þið reyna hana í
næsta stríði.
Benghazi-undanhaldinu var nýlokið.
Herir Rommels höfðu hrakið okkur
yfir þvera Libýu, og nú ætluðum við
að reyna að halda Tobruk.
Við komum þangað í öndverðum
apríl, grófum okkur niður og biðum.
Þjóðverjar fóru fram hjá okkur, og
þarna vorum við svo einangraðir í
eyðimörkinni og áttum okkur engrar
bjargar von.
Jæja, það var nú á skírdag. Majórinn
hafði fengið mér helli til að vinna í
og þar sat eg nú og var að aðgreina
bréf. Og sem eg sit þarna, kemur Blái
Stubbur arkandi niður til mín og seg-
ir: „Góðan daginn, ljúfur“.
Blái Stubbur er um sex fet og þrír
þumlungur á hæð og mjór eins og
fjárstígur. Hann var með eldrauðan
hárlubba, sem nú var orðinn rauð-
brúnn af sandi. Og þegar hann talaði,
þá varð horað andlitið allt í felling-
um eins og á smyrlingi. ,„Komdu“
sagði hann, „og sjáðu hvað við Skít-
kokkur höfum náð í“.
Eg gekk með honum niður í dældina,
þar sem eldhúsinu hafði verið komið
fyrir. Flutningavagninn, sem Blái
stýrði, stóð þar neðst í dældinni og
aftan við hann var fallbyssa.
„Þetta er íta 75 (ítölsk fallbyssa)“
sagði Blái. „Það er önnur eftir og hrúga
af skotfærum. Eg ætla nú að sækja
það“.
Murphy skítkokkur kom nú til okk-
ar. Hann var matreiðslumaður, lítið
himpigimpi, með gríðarlegan haus og
andlit, sem hann ætti ekki að sýna
börnum sinum.
„Það var gott að fá hana þessa“
sagði hann og kinkaði kolli til fall-
byssunnar. „Mig hefir langað til að
jafna um gúlana á Þjóðverjum síðan
þeir sprengdu í loft upp eldhúsið mitt
í Derna“.
„Kanntu að fara með fallbyssu?"
„Hvaða vandi ætli það sé?“ sagði
Blái. „Það er ekki annað en troða
kúlunni í hana, taka í gikkinn, og
svo hleypir hún af“.
Mér leizt nú ekki á þetta, en um
kvöldið gekk eg aftur niður í dældina
Þá hafði Blái komið með hina fall
byssuna. Þeir Skítkokksi og Jói Baxter
voru eitthvað að bisa við hana. í þvi
kom Brigadierinn.
„Halló, korpórall, hvað er hér á
seyði?“ — Brigginn var svolítill kút
ur og með það raunalegasta andlit
sem eg hefi séð á nokkrum ánægðum
manni. Ef maður leit á hann snöggvast
virtist sem hann væri kominn að þv
að fremja sjálfsmorð; en þegar maðui
kynnist honum betur, kom í ljós að
hann var ánægður með allt og alla
jafnvel herinn.
„Við fundum þessar fallbyssur niðri
hjá höfninni, og piltana langar til að
lofa þeim að tala við Þjóðverja“.
„Það var ágæt hugmynd", sagði
Briggi og lá við að hann brosti. „Við
skulum reyna þær nú þegar“.
Briggi var alltof fljóthuga, það var
einn af fáum göllum hans.. En það
sat ekki á mér að andmæla honum
Eg varð að gera eins og hann sagði
Hefirðu nokkurn tíma hleypt af fall
byssu? Það er ekki vandalaust og
menn þurfa að æfa sig eins og þeir
ætli að verða ballet-dansarar, ef þeir
eiga að verða fulkomnir í listinni. Að
farir okkar þá um kvöldið hafa víst
verið líkastar því að þar væri eintómir
hálfvitar saman komnir.
Um 1500 metra í burtu var sandhóll,
og maður gat svo sem vel hugsað sér
að eitthvað væri undir honum.
„Skotfæri 1500 yard“, skipaði eg
kaldur og rólegur til þess að ganga
fram af Brigga.
Blái fór að athuga skotlengdarmæl-
inn. „Það eru engir yard á þessu", sagði
hann, „það er allt í metrum".
Eg lét það ekkert á mig fá. „Skotfæri
1500 metrar", skipaði eg.
Blái dútlaði eitthvað við byssuna og
sagði svo að nú væri henni rétt miðað.
Eg leit um öxl og þá ætlaði að líða yfir
mig. Fallbyssunni var miðað beint á
mig.
„Snúðu byssunni", öskraði eg.
„Segðu mér þá hvert hún á að snúa"
sagði Blái. Eg stóð uppi á hæðarbrún-
inni, einmitt í stefnunni, sem átti að
skjóta, og sagði Bláa það.
„Stattu kyrr“, kallaði Blái, „hvernig
á eg að miða á þig, ef þú ert alltaf á
hlaupum eins og kanína?"
Mér varð litið á Skítkokksa, hann
stóð með bandið, sem fest var við gikk
inn, og eg var dauðhræddur um að
4