Lesbók Morgunblaðsins - 06.03.1960, Blaðsíða 2

118
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
drengur innan við fermingu, og
fekk hann að fara þetta að gamni
sínu. Eg var sá fimmti. Við lögðum
á stað á pramma og var hann svo
hlaðinn, að hann hefði ekki borið
meira. En það var langur róður út
í „Hafrenning", því að hann lá úti
við Býarskerseyri.
Nú hvessti snögglega á land-
norðan og gerði rokstorm með
miklu frosti. Pramminn varði sig
illa og vorum við allir sjóhraktir
er við komumst um borð í „Haf-
renning". Karlarnir sögðu þá að
við yrðum að bíða þangað til fjar-
aði, því að í þessu veðri væri ekki
hægt að komast á prammanum í
land, og óðs manns æði væri að
sigla „Hafrenning“ upp í vörina.
Við fórum því niður í káetu og
hugðumst bíða þar. Enginn okkar
var í hlífðarfötum og þarna var
heldur óvistlegt, því að ekki var
hægt að tendra ljós. Allt lauslegt
hafði þegar verið flutt úr skipinu
á land, þar á meðal áttavitinn. Var
þarna ekki neitt nema ein kolöxi
og eitthvað af kaðladrasli.
Hafrenningur ferst
Karlarnir settust á bekki í ká-
etunni, en eg sat í stiganum. Eftir
litla stund fannst mér koma ein-
kennilegur titringur á bátinn og
hafði orð á því. En þeir hlógu að
mér og sögðu:
„Það er sjálfsagt titringur í
sitjandanum á þér“.
En rétt í sama mund kom titr-
ingurinn aftur, og nú fundu þeir
hann. Var þá rokið upp á þilfar til,
þess að aðgæta hvernig á þessu
mundi standa. Kom þá í Ijós að
bátinn var tekið að reka og rak
hann hratt út með Eyrinni. Karl-
arnir hlupu umsvifalaust að akk-
erisvindunni og renndu út langri
festi, en það dugði ekki. Akkerið
hreif ekki við botn og bátinn rak
út með Eyrinni og út fyrir hana.
Þar tóku við svo æðisgengnir brot-
sjóir, að enginn okkar mun hafa
vænt sér að komast lifandi úr þeim
heljargreipum. Við heldum okkur
dauðahaldi, hver þar sem hann
var kominn, og út í gegnum fall-
sjóina bar bátinn. Þá hreif akkerið
við, líklega á eyrinni. Þá sagði Jón
Sveinbjörnsson:
„Nú er bezt að taka til segla, því
að hér verður ekki friður lengi“.
Skipaði hann svo að rifa bæði
stórsegl og stagfokku. Húsbóndi
minn spurði hvert hann ætlaði að
halda. Jón sagði að ekki væri um
neitt annað að gera en reyna að ná
Melabergsá, það væri eini staður-
inn þar sem hugsanlegt væri að
bjarga mönnum, og ef til vill skipi
líka. Um þetta urðu þeir sammála.
Rokið var hið sama og áður, en
nú var líka komin stórhríð og
hörkufrost. Var veðrið svo dimmt,
að varla sá stafna milli.
í þessum svifum tók bátinn aft-
ur að reka. Húsbóndi minn náði
þá í kolöxina og hjó á strenginn.
Og nú skyldi siglt suður að Mela-
bergsá. Þar var eina sandfjaran a
þessum slóðum og þó talsvert
grýtt. Jón skipaði svo fyrir að eg
skyldi vera hjá sér aftur á, en þeir
Magnúsarnir skyldu vera fram í
stafni og segja til um stefnu, ef
nokkuð glórði til, þar sem enginn
var áttavitinn. En það var ekkert
að sjá fyrir myrkri og byl, nema
fallsjóana allt í kring um skipið.
Þannig var siglt áfram um stund.
Eg stóð hjá aftursiglu og skyndi-
lega heyrði eg að fallsjór var að
ríða yfir skipið. Eg greip um sigl-
una báðum höndum dauðahaldi,
holskeflan reið yfir og þverbraut
sigluna rétt ofan við höfuðið á
mér. Báturinn lagðist á hliðina og
steytti á skeri á sama augnabliki.
Þarna valt hann og barðist á sker-
inu og brotsjóarnir gengu yfir
hann hver af öðrum, og get eg ekki
lýst þeim umbrotum. En þetta stóð
ekki lengi. Ein holskeflan hreif
bátinn af skerinu, en braut um leið
stýrið og botninn að aftan.
Jón skipaði mér nú að fara niður
í káetu og ná í Þorlák; hann hafði
legið þar í rúmi allan tímann.
Niðri í káetunni var svo mikill sjór,
að hann náði mér í klof, en mér
tókst að ná í Láka og draga hann
upp á þiljur. Svo var honum komið
fram í lúkar, og þar var þurt enn.
Nú virtust allar bjargir bannað-
ar, þegar stýrið var farið. Qg nú
sigldi skipið sinn sjó, án þess að
menn réðu þar neitt við. Uppi var
stagfokkan og eitthvert rifrildi af
stórseglinu. Og þannig öslaði skip-
ið nú stórsjóana í náttmyrkri og
stórhríð.
Að nokkrum tíma liðnum greip
einn fallsjórinn skipið og fleygði
því upp á sker af svo miklu afli að
botninn molaðist og kletturinn
gekk alveg upp í þilfar. Þarna sat
svo „Hafrenningur“ fastur.
Magnús húsbóndi minn kleif nú
upp í siglutréð til þess að vita
hvort nokkurs staðar sæist til
lands, og var þó lítil von um það.
Þegar hann kom aftur þóttist hann
hafa eygt einhverja dökkva rák
fram undan. Kom þeim saman um
að nú mundi vera að fjara og hefði
grillt í svart fjöruborðið.
Þótt undarlegt megi virðast
hafði pramminn alltaf lafað við
bátinn. Nú var hann dreginn að
borði og festur í hann langur vað-
ur. Skyldum við Jón freista þess
að fara á honum í land, og tækist
okkur það, áttu hinir að draga
prammann til sín aftur.
Við Jón stigum nú á prammann
og tókum til ára og heldum í þá
átt er Magnús hafði séð sortann.
En ekki höfðum við langt farið, er
holskefla reið yfir og hvolfdi
prammanum undir okkur.
Veit eg svo ekki annað en það,