Lesbók Morgunblaðsins - 06.03.1960, Blaðsíða 9

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
125
Kristjana Ó. Benediktsdóttir;
UM SÍÐUSTU aldamót bjuggu for-
eldrar mínir, Benedikt Sigfússon
og Kristín Þorvarðsdóttir, á Bakka
í Vatnsdal, Húnavatnssýslu.
Hjá þeim var vinnumaður,
Daniel að nafni, ættaður úr Mið-
firði. Faðir hans var til heimilis
á Söndum í Miðfirði Var hann
örkumla maður, fótalaus, hafði
legið úti í frosti og hríð og kalið,
svo að taka varð fæturnar af fyrir
ofan ökla.
Daniel var fyrst hjá foreldrum
mínum þegar hann var um ferm-
ingaraldur, en þar sem hann var
alveg upp á náð eins frænda síns
kominn, en var nú orðinn duglegur
til vinnu, tók þessi frændi hans
hann til sín og lét hann vinna hjá
sér nokkur ár eftir ferminguna,
kauplítið. Þegar Daniel óx fiskur
um hrygg, dreif hann sig burtu frá
verður að gera á nöfnum pilta og
stúlkna. Hún var því iátin heíta Suð-
urstjarnan, og ef hún hefði eignazt
systur, þá hefði þær verið skírðar
stjörnunöfnum.
Mjög er vandað til nafna á stúlku-
börnum og seilst til að láta þau lýsa
fegurð og yndisþokka. En drengja-
nöfn eru valin þannig að þau lýsi
hreysti, vitsmunum, eða listar-hæfi-
leikum. Fer þá stundum svo, að út-
lendingum finnst nöfnin svo viðamik-
il, að börnin fái ekki risið undir þeim,
eins og t. d. ef þeir heyra að ársgamall
drengur heiti Þúsund-þjala-smiður.
Kínverjar eru gjarnir á að skipta
um nöfn þegar þeir þroskast. Á það
einkum við um stúdenta af báðum
kynjum. Þess vegna má vel vera að
á seinni árum hafi menn tekið sér
nöfn svo sem: Gegn auðvaldi, Vinur
Rússlands, eða Aukum framleiðsluna.
frændanum og gerðist vinnumað-
ur. —
Til okkar, að Bakka, kom hann,
þegar hann var 18 eða 19 ára. Hann
var fæddur 1878 Okkur þótti öll-
um vænt um Dana, fannst hann
vera einn af fjölskyldunni. Hann
var bráðduglegur sláttumaður, lag-
inn við fé og fjárglöggur með af-
brigðum, trúr og húsbóndahollur,
svo af bar. Okkur börnunum var
hann sem eldri bróðir og lék oft
við okkur. Hann var dagfarsprúð-
ur og nokkuð barnaiegur í sér, en
gat verið mjög stífur og þver, ef
hann tók eitthvað í sig og þá var
til lítils að tala um fyrir honum.
Veturinn 1902 var tíðin fremur
stirð fram að jólum. Daniel ætlaði
í heimsókn vestur að Söndum til
föður síns, milli jóla og nýárs. Var
svo ákveðið að hann færi af stað
annan dag jóla, yrði um kyrrt á
Söndum 2 til 3 daga en kæmi heim
daginn fyrir gamlársdag, þ. 30, des-
ember. Á Bakka voru húshjón,
Sigurður Sigurðsson og Una
Bjarnadóttir. Hjá þeim var dóttir
þeirra, Steinunn að nafni, Hún átti
son á fóstri í Ásbjarnarnesi í Vest-
urhópi, Steinunni langaði að sjá
son sinn og stakk upp á því við
Dana að hún slægist í för með hon-
um vestureftir. Dani tók þessu vel,
enda virtist svo sem nokkuð væri
farið að draga saman með þeim,
þó hún væri talsvert eldri en hann,
komin yfir þrítugt.
Veðurútlit var ekki gott dagana
fyrir jólin. Snjór var talsverður og
öðruhverju hríðarjagandi. Á jóla-
dag var nokkurt frost en sæmilega
gott veður en útlitið ljótt. Kólgu-
bakki í norðri, sem hækkaði, er á
daginn leið. Faðir minn hafði
minnzt á það við Dana, að fresta
förinni vestur fram yfir hátíðar,
eða þar til tíð yrði stöðugri og útlit
betra. Dani féllst á þetta í fyrstu
og héldum við öll, á jóladaginn, að
Dani væri horfinn algerlega frá
því að fara að sinni Á jóladags-
kvöldið, þegar mamma var að
skammta, kom Dani inn í búrið til
hennar og spurði hvort ekki væri
í lagi plögg hans til fararinnar
vestureftir næsta dag. Mamma
varð hálfundarleg og spurði hvort
honum væri alvara að leggja
upp í svona útliti. Dani svaraði þá
nokkuð dræmt: „Það verður víst að
vera svo“. Þá hafði hann setið lengi