Lesbók Morgunblaðsins - 06.03.1960, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
121
ur góðar og mikill afli. Bar fátt til
tíðinda nema það, að róðrarskip af
Seltjarnarnesi fórst skammt frá
lendingu, er það var að koma úr
róðri. Formaður þess hét Ófeigur
og átti heima á Bakka á Seltjarn-
arnesi.
Vel líkaði mér í þessum stað,
allir voru mér góðir, bæði á sjó og
landi, og fólkið glaðvært og
skemmtilegt.
Það var líkt með bændum og
sjómönnum, að hvorir tveggja voru
sólgnir í að reyna fararskjóta sína.
Þegar bændur þeystu á góðhest-
um sínum voru þeir ekki í rónni
fyr en þeir gátu þreytt kappreið
við einhvern. Og formennirnir
voru líka sólgnir í að þreyta kapp-
siglingu og sjá hver báturinn
skriði bezt.
Eitt sinn sem oftar lentum við í
kappsiglingu. Ekki vissi eg hver
var formaður á þeim bátnum sem
við okkur keppti. Bátarnir voru
komnir upp undir Gróttu þegar
kappsiglingin hófst. Sá sem við
okkur keppti var á kulborða og
neytti hann þess óspart. Hann
beitti sífellt á okkur og var svo
nærri að borðstokkarnir lágu sam-
an. Þannig hrakti hann okkur af
leið, barst leikurinn þannig inn að
Akurey. Var þá svo komið að ekki
var nema um tvennt að gera fyrir
okkur, annaðhvort að lenda uppi
í Akurey eða „gefa vindinn úr
seglinu" og dragast aftur úr. Mér
var það ekki mjög að skapi. Eg sat
á skorbitanum, og þegar eg sá hvað
verða vildi, greip eg skipshnífinn
og brá honum á afturseglsklóna
hjá mótstöðumanninum. Það fór
eins og til var ætlast, bátur okkar
skreið fram úr á svipstundu, en for-
maðurinn á hinum bátnum þreif
stein og ætlaði að kasta í mig í
þakklætisskyni fyrir tiltækið. En
steinninn fell í sjóinn aftan við
bátinn og þannig skildi með okkur.
Á Jónsmessu fór eg frá Sjávar-
götu með kaup mitt í vasanum, 36
krónur, eins og um var samið.
Hjá Gvendi á sjótrjánum
Eg fór inn að Sölvhóli að hitta
kunningjana þar, því að þangað
hafði eg ekki komið síðan um
haustið. Þarna hitti eg þá Hjörleif
frá Sandaseli, þann er „lóssað“
hafði mig til Reykjavíkur um
haustið. Hann kvaðst hafa fengið
bréf að heiman og þær fréttir, að
við fengjum hesta að heiman eftir
10 daga. Bað hann mig nú að róa
þessa daga hjá Guðmundi í Bakka-
búð, sem almennt var kallaður
Gvendur á sjótrjánum. Eg var fús
til þess, því að eitthvað vildi eg
hafa fyrir stafni þessa dagana, áð-
ur en haldið væri heimleiðis.
Eg fór svo í Bakkabúð og var
byrjað á því að fara í beitufjöru
inn í Brynjudalsvog í Hvalfirði.
Beituöflunin gekk vel, við hlóð-
um skipið á tveimur fjörum, og
þótti það ágætt. En þetta var vos-
samt og vorum við allir votir upp
á höfuð, og formaðurinn ekki síður
votur hið innra. En þegar skipið
hafði verið fullhlaðið af kræklingi,
voru enn fylltar sjö skrínur og all-
ir pokar sem í ferðinni voru, og
þessu bætt ofan á. Og þegar við
vorum svo allir komnir um borð,
var báturinn svo hlaðinn að flaut
með lista.
Nú voru sett upp segl og haldið
heimleiðis. Var fyrst á óskabyr,
hæg norðanátt. En er út á fjörðinn
kom tók vindur að aukast, og brátt
var komið ofsarok og skóf allan
sjóinn. Kvika var lítil, en ágjöf
mikil, og í skeljafarmi rennur sjór
ekki til í skipi. Formaður var á sín-
um stað og sagði ekki neitt. Tveir
menn stóðu 1 austri, en við lágum
fjórir ofan á farminum fram í og
gekk sjódrifið stöðugt yfir okkur.
,Við vorum nú komnir út undir
Katanes og alltaf jókst ágjöfin.
Skipið var svo drekkhlaðið að eg
átti von á því að það mundi þá og
þegar sökkva undir okkur. Brá eg
þá á mitt ráð, velti öllum skelja-
pokunum útbyrðis og hellti síðan
úr sKrínunum sjö. Enginn lagði
hönd að þessu með mér og enginn
sagði neitt. En þegar þessu var
lokið og eg dró mig aftur fram á
til piltanna, þá sögðu þeir:
„Ef við þekkjum karlinn rétt, þá
færðu í ausublaðinu fyrir þetta“.
Nú gekk ferðin sæmilega, en
þegar komið var suður að Brautar-
holti, lagði formaður þar að landi
og kvaðst ekki mundu sigla yfir
Kollafjörð fyr en lygndi. Þarna
fengum við hressingu og sváfum
nokkra stund. Þá hafði veðrinu
slotað, og við náðum til Reykja-
víkur um kvöldið heilir á húfi og
allt hafði farið vel.
Eftir þetta rerum við þrjá daga
og öfluðum vel. Og þá var komið
að helgi. Á laugardagskvöldið
keyptu félagar mínir eina flösku
af brennivíni og hugðust gleðja sig
við hana á sunnudaginn.
Hjallur stóð vestan við Bakka-
búð. Loft var í honum og furðu
hátt undir það, eða um 4 alnir.
Uppgangan var á miðju lofti og
farið þar upp eftir lausum stiga.
Lá stigi þessi venjulega upp við
vegg í hjallinum, en var reistur
upp þegar farið var upp á loftið
og náði hann vel upp á loftskörina.
Á sunnudagsmorguninn fórum við
svo 6 út á hjallloftið með flöskuna.
Var eg fremur með fyrir siðasakir,
því að eg var ekkert gefinn fyrir
vín. Þessi staður var valinn til þess
að Guðmundur skyldi ekki verða
þess var að við værum með áfengi.
Kona hans hafði tekið af okkur
loforð um að gefa honum aldrei í
staupinu, og sá samningur var
dyggilega haldinn meðan eg var
þarna.