Lesbók Morgunblaðsins - 06.03.1960, Blaðsíða 3

að mér fannst eg vakna, og lá eg
þá í flæðarmáli. Eg var mjög mátt-
farinn og helkaldur; samt reyndi
eg að brölta á fætur og tókst það.
Lítið mundi eg af því sem fyrir
hafði borið og vissi ógjörla hvernig
á því stóð að eg var staddur þarna.
Eg reyndi að staulast áfram og
rakst þá á Jón, þar sem hann var
að skríða og veltast um í flæðar-
málinu. Gat eg orðið honum að
ofurlitlu liði, svo að hann komst
á fætur.
Við fórum nú að skima eftii
bátnum, en gátum ekkert séð
nema hvítfyssandi öldur, er brotn-
uðu með miklum dyn á kolsvört-
um skerjum. Hvað var orðið um
félaga okkar? Við drógum okkur
út á skerin og kölluðum og hróp-
uðum af öllum mætti. Eftir langa
mæðu fengum við svar. Félagar
okkar heldu enn kyrru fyrir í bátn-
um og varð sameiginlegur fögn-
uður út af því, að allir skyldi enn
heilir á húfi. Enn var að falla út
og von til þess að mennirnir mundu
komast úr bátnum með háfjöru,
enda varð sú reyndin á, því að þeir
gátu öslað milli skerjanna.
Þegar við vorum nú allir komnir
upp í fjöru, könnuðust menn við
hvar okkur hafði að landi borið.
Var svo lagt á stað og komum við
að Fuglavík eftir miðnætti. Fugla-
vík er kippkorn fyrir sunnan Bý-
arsker, og frá strandstaðnum voru
ekki nema nokkur hundruð faðma
suður að Melabergsá.
Okkur var mjög vel tekið I
Fuglavík og vorum hresstir á
heitri mjólk og brennivíni. Veðrið
var nú farið að batna svo að við
heldum áfram til Sandgerðis, allir
nema Þorlákur. Hann varð eftir
í Fuglavík.
Meðan við töfðum í Fuglavík og
þágum þar góðgerðir, varð Jóni
Sveinbjarnarsyni að orði:
„Eg held að enginn okkar fari i
LESBÓK MORGUN BLAÐSINS
sjóinn hér eftir. Eg held að sjórinn
vilji okkur ekki“.
Ekki rættist það — allir þessir
félagar mínir hafa drukknað í sjó.
Manntjón á gamlársdag
ÞAÐ mun hafa verið mánuð af
vetri, er við lentum í hrakningnum
á „Hafrenningi". Eg var sendur
daginn eftir suður á strandstaðinn
til þess að vi'ta hvort eg sæi flakið.
Það var þá horfið af skerinu og
ekki annað eftir af skipinu en brak
með sjónum. Brimið hafði brotið
skipið í smátt og brotin voru dreifð
um fjöruna.
í byrjun jólaföstu fórum við inn
að Hofi í Garði. Þar gerði húsbóndi
minn út fjögramannafar. Þaðan
var stutt á miðin og aflaðist oft
vel, þegar gæftir voru. Margar
ferðirnar fór eg þá gangandi frá
Hofi til Sandgerðis með fisk á
bakinu í soðið handa Gróu. Og í
hverri ferð varð eg að grafa upp
fjörumaðk til beitu. Leið svo og
beið og gerðist ekkert sögulegt fyr
en á gamlársdag.
Þá um morguninn var veður gott
og bjart og reru allir bátar úr
Garði og næstu verstöðvum. Eftir
skamma stund fór að hvessa á
norðan. Er sú átt siæm í Garðin-
um, því að þá stendur beint upp
á lendinguna. Bátarnii heldu því
skjótt að landi og gekk vel hjá
þeim, er fyrstir komu að. En aðrir
fengu hrakning í lendingu og varð
þó ekki manntjón.
Þegar við vorum komnir á land,
var eg sendur til Keflavíkur og
fór um Leiru. Þá voru Keflavíkur-
bátar á innsiglingu. Þeir höfðu ró-
ið dýpra í Garðsjó en við og setið
lengur.
Leið mín lá um Hólmsberg og
er eg kom þar, sá eg að sjór var
orðinn mjög úfinn. Skammt fram-
undan sjá eg þrjá Keflavíkurbáta
á siglingu. Var einn þeirra kipp-
119
korn á undan hinum tveimur, en
þeir sigldu svo að segja samsíða.
Út af Hólmsbergi er svonefnt
Stakksrif. Þar var sjór miklu úfn-
ari en annars staðar og eins og röst.
Skifti það svo engum togum, er
bátarnir tveir komu í þessa röst,
að þeim hvolfdi báðum og á sama
augnabliki, að því er mér virtist.
Þarna fórust allir mennirnir og
var hryggileg sjón að horfa á
þetta og geta enga hjálp veitt.
Eg flýtti mér inn af berginu og
er eg kom þar, var fremsti bátur-
inn af þessum þremur að lenda þar
sem kallað er í Grófinni. Var lend-
ingin háskasamleg, en tókst þó svo
að menn björguðust allir, en bát-
urinn brotnaði mikið.
Eg skýrði Ólafsen kaupmanni
frá þeirri sjón, er eg hafði séð af
berginu, og varð það mörgum
harmafregn. Formenn á bátunum,
sem fórust hétu Pétur Sveinsson
og Pétur Helgason, sá hinn sami er
vísaði mér á leið til Sandgerðis þá
um haustið. En sá sem braut
skip sitt í Grófinni, hét Jóhannes.
Þessi sorgaratburður hafði svo
djúptæk áhrif á mig, að hann
stendur mér enn ljóst fyrir hugar-
sjónum, þótt 70 ár sé nú liðin síðan.
Vertíð og lok
Upp úr áramótum gerði vonda
tíð og var ekkert róið vegna
ógæfta. En þá sneru menn sér að
því að búa allt undir vertíðina, sem
byrjaði á Kyndilmessu.
Seinast í janúar fóru vertíðar-
menn að koma úr öllum áttum.
Voru þeir bæði af Norðurlandi og
Suðurlandi og sumir úr Mýrasýslu
og Borgarfjarðarsýslu. Einn ver-
tíðarmaður kom til okkar að Baja-
koti. Hann hét Friðrik Magnússon
og var frá Stöpum á Vatnsnesi.
Hann var á bezta aldri og varð
mikil og góð breyting á heimilis-
lífinu eftir komu hans. Og yfirleitt
t
t