Lesbók Morgunblaðsins - 06.03.1960, Blaðsíða 10

126
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
á tali við Steinu inni í húsi þeirra
Unu og Sigurðar. Svo stóð á að
Steinunn var ráðin til tóvinnu
fram í dal strax eftir nýár og bjóst
ekki við að geta fundið son sinn,
um veturinn, nema á milli jóla og
nýárs. Lagði hún því fast að Dana
að fara nú þegar, eins og fyrst var
ákveðið. En hvað sem um þetta
var rætt í Unuhúsi, á jóladaginn,
voru þau nú ákveðin í að leggja
af stað næsta morgun.
Foreldrar mínir reyndu að fá
Dana ofan af þessari ákvörðun, en
nú kom stífni hans fram og var
hann ósveigjanlegur. Sagði, sem
var, að um það hefði verið samið,
að hann fengi þetta frí á þessum
tíma og það vildi hann hafa. Hjá
okkur var roskinn maður, Friðrik
Eggertsson að nafni. Hann var
greindur vel og svo veðurglöggur
að undrun sætti. Hann talaði nú
við Dana, sagði að sér finndist
ekkert vit fyrir hann að leggja út
í tvísýnt veður og það með kven-
mann í eftirdragi. Engar fortölur
dugðu. Dani sat fastur við sinn
keip. Sigurður, faðir Steinunnar,
sagðist álíta bölvaða vitleysu að
ana út í hvað sem væri og þeim
hjúunum væri sæmilegast að sitja
heima. Hann var aldrei myrkur í
máli, karlinn sá. Oft nokkuð stór-
orður. Honum var engu svarað og
ekkert tillit tekið til orða hans.
Eina manneskjan á heimilinu, sem
dró taum hjónaleysanna, var Una,
móðir Steinunnar. Hún sagði að
öllu væri nú víst óhætt. Allir vissu
að Dani væri ratvísari en flestir
aðrir, enda ekki svo ýkjalangt
bæa í milli og Steina sín bráðdug-
leg til göngu. Faðir minn sagði að
bezt væri að sjá til hvernig veður
yrði að morgni næsta dags. Var
svo ekki talað meira um þetta um
kvöldið, en öll plögg höfð til reiðu.
Á annan dag jóla voru allir
snemma á fótum. Veður var stillt,
talsvert frost, en ekki virtist bakk-
inn í norðrinu lægri. Dani og
Steina mötuðust nú í skyndi og
bjuggust til ferðar. Ennþá var
reynt að fá þau til þess að hætta
við ferðina, en það var árangurs-
laust. Svo kvöddu þau og lögðu af
stað. Þá mun klukkan hafa verið
8—9 að morgni 26. desember.
Ferð þessi lagðist eitthvað illa í
okkur öll. Það var óvanalegt að
Dani setti sig svona þvert upp á
móti foreldrum mínum. Hann
hafði vanalega látið að orðum
þeirra, enda var það honum
heppilegt. Hann var í mörgu mesta
blessað barn.
Þegar Friðrik kom heim úr fjár-
húsunum, um kl. 10 um morguninn,
sagði hann, um leið og hann kom
inn í baðstofuna: „Þetta er ljóta út-
litið, mikið ef hann verður ekki
skollinn á með stórhríð upp úr há-
deginu“. Sigurður gamli sagði þá
um leið og hann snaraðist inn í
húsið til Unu: „Þetta er helv...,
feigðarflan. Mikið ef þau drepa sig
ekki — og allt ykkur Steinku að
kenna. Það er allt bandvitlaust
þetta kvenfólk“. Friðrik varð sann-
spár. Laust eftir hádegi var skollin
á norðan stórhríð, svo ekkert sást
frá sér. Um leið herti frostið til
muna.
Það var dauft yfir öllum heima
á Bakka. Einhver óhugur hafði
gripið um sig. Lítið var talað en
þó var reynt að hugga sig við það
að þau Dani og Steina hefðu verið
komin að Miðhópi, þegar hríðin
skall á, en þar ráðgerðu þau að
koma við og taka svo stefnu þaðan
að Ásbjarnarnesi. Við vonuðum
nú að þau hefðu sezt þar að. Og
svo var það ratvísi Dana, sem við
vissum að oft hefði njálpað honum
og öðrum.
í þrjá sólarhringa hélzt linnu-
laus stórhríð. Nokkru eftir hádegi
29. des. birti svo til og lygndi að
hægt var að moka snjóinn af glugg-
unum á baðstofunni. Það var nú
komin mikil fönn.
—★—
30. des. var komið bjart veður
og lygnt með hægu frosti. Nokkru
eftir hádegi sást maður koma utan
dalinn og stefna heim að Bakka.
Við börnin vorum úti og datt nú
í hug að Dani væri að koma,
Steina hefði ekki treyst sér til að
ganga austur eftir, í ófærðinni, sem
komin var. Brátt sáum við þó að
þetta var ekki Dani, heldur okkur
alls óþekktur maður. Hann kom nú
heim á hlaðið. heilsaði og
spurði eftir pabba. Pabbi kom nú
út og gengu þeir á tal saman. Ekki
vildi komumaður ganga í bæinn,
kvaðst verða að hafa hraðan á.
Pabbi sendi okkur börnin inn til
mömmu með boð um að koma út
með hressingu handa manninum.
Mamma var nýbúin að hita kaffi.
Hún helti kaffi á könnu, setti
rjóma út í og fór með það út í
bæjarclyrnar. Komumaður heilsaði
henni, tók við könnunni og drakk
kaffið í stórum sopum, rétti
mömmu könnuna og þakkaði fyrir
sig.
Svo stóð hann þarna, hallaði sér
fram á stafinn og dæsti við. Pabba
var mikið brugðið. Hann var ná-
fölur og mér sýndust augu hans
ennþá dekkri en venjulega.
Mamma spurði hljóðlega: „Eru það
fréttir af Dana?“ Svarið var: Já.
Maður þessi var frá Miðhópi. Var
hann sendur með þær fréttir, að
Dani og Steina hefðu villzt í hríð-
inni á annan jóladag og legið úti
þangað til birti upp 29. desember.
Þá hafði Dani komizt heim að
Jörfa í Víðidal og þar voru þau
nú bæði mjög illa haldin, víst
mikið kalin á fótum og eitthvað á
höndum. Kvaðst sendimaður
verða að hraða sér heim, því annar