Lesbók Morgunblaðsins - 06.03.1960, Blaðsíða 11

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
127
maður hefði verið sendur út á
Blönduós eftir lækni en þeir gætu
illa verið tveir að heiman í einu,
nema sem stytzt. Því næst kvaddi
hann og fór.
Eg ætla ekki að reyna að lýsa
þeim tilfinningum, sem þessar
voða fréttir vöktu hjá okkur öllum.
Verstu grunsemdirnar, sem hjá
okkur höfðu búið höfðu sannazt.
Þau höfðu villzt og legið úti, en
voru þó í lífi. Pabbi fór strax til
næstu bæja til þess að fá hjálp til
að flytja Dana og Steinu út á
Blönduós. Þurfti til þess stóra
sleða og duglega dráttarhesta og
menn til aðstoðar. Öll hjálp var
auðfengin. Þarna vildu allir hjálpa
og sýna samúð í þessu rauna tilfelli.
Ekki man ég nú, svo að eg megi
með fara, hverjir mennirnir voru,
sem fóru með pabba vestur að
Jörfa. Þó mun einn þeirra hafa
verið nágrenni okkar og vinur,
Þorsteinn Konráðsson á Eyólfs-
stöðum. Hesta fékk pabbi meðal
annars á Kornsá hjá Birni bróður
sínum. Hann átti afarstóran og
sterkan jarpskjóttan hest er hét
Laski. Annan hest engu minni lán-
aði Benedikt Blöndal í Hvammi.
Sá hestur var rauðskjóttur stólpa-
gripur og hét Trölli.
—'k—
Þau Dani og Steina voru nú flutt
út á Blönduós. Þeim var komið
fyrir hjá Önnu yfirsetukonu. Þar
voru reyndar ekki stór húsakynni.
Varð að láta þau liggja bæði í
lítilli stofu niðri í húsinu og í
þeirri stofu varð að framkvæma
læknisaðgerðirnar. Þætti slíkt ekki
álitlegt nú en á annað betra varð
ekki kosið á þeim tímum.
Læknir á Blönduósi var Júlíus
Halldórsson. Hann fékk sér til
hjálpar Sigurð Pálsson lækni á
Sauðárkróki. Svo mjög voru þau,
Dani og Steinunn, kalin á fótum
að læknarnir sáu engin ráð önn-
ur, en að taka fætumar af þeim
báðum um kálfasporð. Steinunn
missti fremsta köggul af vísifingri
vinstri handar en Dani bein úr
þumal- og vísifingrum hægri hand-
ar, að öðru leyti voru hendur
þeirra óskemmdar. Á Blönduósi
lágu þau svo í 5 vikur. Þá voru
þau flutt á sleðum heim að Bakka,
ósjálfbjarga og örkumla, réttum 6
vikum eftir að þau lögðu af stað
í þessa hörmulegu för. Bakkabær-
inn varð svo sjúkrahús þeirra
fram á vor. Þau voru langt frá því
að vera gróin sára sinna, þegar
þau voru flutt heim. Faðir minn
fékk leiðbeiningar hjá Júlíusi
lækni um meðferð þeirra og lét
hann pabba í té meðöl og umbúðir.
Á hverjum degi var svo skipt um
á þeim og smátt og smátt greri
fyrir stúfana. Eg varð oft að að-
stoða pabba þó ég væri ekki nema
12 ára. í fyrstu átti ég bágt með
að sjá þessa vesalings stúfa, en
eg vandist því furðanlega fljótt.
Réð þar talsvert um að ég vildi
gjarnan hjálpa og að ég var alltaf
gefin fyrir að annast sjúklinga,
hvort heldur voru menn eða skepn-
ur. — Þegar gróið var fyrir stúf-
ana bjó pabbi til púða, klædda
með skinni, voru þeir spenntir á
kné þeirra Dana og Steinu, svo
þau gætu skriðið um bæinn.
Við Sigríður systir mín skiptum
nú með okkur verkum. Sigríður
sat sem mest inni í Unuhúsi hjá
Steinu, en ég í okkar baðstofu hjá
Dana. Lásum fyrir þau og reynd-
um að stytta stundir fyrir þeim.
Dani sagði mér þá alla ferðasögu
þeirra, frá því þau lögðu af stað
frá Bakka á annan dag jóla. Þeim
sóttist leiðin vel vestur að Mið-
hópi. Komu þangað nokkru fyrir
hádegi. Var lagt að þeim að setj-
ast þar að og halda ekki lengra,
en það vildu þau ekki. Hugðust ná
að Ásbjarnarnesi áður en færi að
snjóa. Þau héldu svo þaðan og
ætluðu þvert yfir svokallaða Ref-
steinsstaðamýri, sem er stór móa-
og mýrarfláki upp af Hópinu, og
þvert yfir Víðidalinn. Ásbjarnar-
nes stendur talsverðan spöl út með
Hópinu að vestan. Þetta var tals-
verður krókur fyrir Dana, en slíkt
taldi hann ekki á sig. Þau stefndu
nú þvert yfir mýrina og héldu
ótrauð áfram. Um það bil að þau
voru hálfnuð yfir mýrina brast
hríðin á mjög snögglega. Dani
treysti sér til að rata áfram þó
hríðin væri dimm og veðurhæð
talsverð og héldu þau nú áfram.
Brátt fór Steinunn að þreytast,
enda búningur hennar ekki hent-
ugur í því veðri sem nú var kom-
ið. Á þeim árum þekktist ekki að
konur gengju í öðru en peysuföt-
um, síðum og víðum pilsum og
dúðaðar í sjölum. Rokið stóð í pils-
in og lamdi snjóinn inn í þau, svo
henni varð örðugt um gang. Hún
mæddist líka mjög. Sennilega hef-
ir peysan verið nokkuð þröng.
Dani reyndi að dusta mesta snjó-
inn úr pilsunum en það dugði lítið.
Hann leiddi nú Steinunni um stund
og reyndi að halda sömu stefnu.
En hann sá brátt að slíkt var ó-
gerningur. Hann hugði þá að
breyta um stefnu, halda undan
veðrinu og freista þess að ná að
Enniskoti (nú Enni) sem stendur
ofanvert og sunnan við mýrina. En
það var ekkert áhlaupaverk að
hitta á Enniskot, sem þá var mjög
lágreistur moldarbær með lítt
girtu túni, enda slétt yfir allt af
snjó.
Um þetta leyti mun vindstaða
hafa breytzt nokkuð, færst í vest-
ur. Hafa þau því lent nokkuð aust-
anvert við Enniskot. Þau brutust
nú áfram um hríð, en brátt sá
Dani að þau mundu ekki ná Enn-
iskoti. Hann var nú líka orðinn
viltur og vissi ekki hvert væri