Lesbók Morgunblaðsins - 06.03.1960, Blaðsíða 14

130
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
En svo sagði foringinn: „Jæja, hvar
er flugmaðurinn?"
Bróðir Anthony gekk til hans.
.Flugmaðurinn? Er hann ekki þarna.
Nú þá hefir hann sjalfsagt stokkið út
úr flugvélinni".
Það umlaði eitthvað í munkunum, en
liðsforinginn tók ekki eftir því. Nú
kom ábótinn og skipaði öllum munk-
unum að fara til klefa sinna, nema
Anthony og Klaus. Anthony var að
velta því fjnrir sér, hvað mest mundi
nú mega sín hjá Klaus: þýzkt ættemi
hans, munkaeiðurinn eða læknislistin.
En það var óþarfi, Klaus hafði nú
sjúkling undir höndum, og það kom
ekki málinu við hverrar þjóðar hann
var, hið eina sem máli skifti var að
bjarga honum.
Þýzki liðsforinginn sagði: „Hér er
blóð á jörðinni", og benti á staðinn þar
sem flugmaðurinn hafði legið.
Klaus var fljótur til svars: „Eg fór
að leita í brakinu til þess að vita hvort
nokkur maður væri þar, og þá slasaði
eg mig á hendi“. Hann hafði óafvit-
andi haldið á sáraumbúðum og vafði
þeim nú um hönd sér.
Liðsforinginn mælti: „Þið vitið að
þung refsing liggur við að fela flug-
menn óvinanna".
Bróðir Anthony svaraði rólega: „Hér
hefir engin yfirsjón átt sér stað, sonur
minn“.
Þetta villti liðsforingjann, hann
kvaðst mundu fara, en skilja varðmenn
eftir hjá flugvélarflakinu.
„Eiga varðmennirnir að gæta þess,
að munkarnir steli ekki einhverju úr
flugvélinni?" mælti Anthony í half-
kæringi.
Liðsforinginn svaraði ekki og ekki
skildi hann neina varðmenn eftir.
Ábótinn var miður sín af því, að
tveir af helztu munkum hans skyldi
hafa gert sig seka um ósannsögli, og
hann krafðist þess, að flugmaðurinn
væri fluttur þaðan. En hér var þeim
Anthony og Klaus að mæta og þeir
aftóku það.
Það var enginn friður í klaustrinu
næsta dag. Fyrst kom þangað hópur
hermanna til þess að sækja flugvélar-
brakið, og seinna kom þangað þýzkur
majór með flokk manna. Ábótinn bauð
majómum inn til sin og þar var ekki
annað manna en þeir Anthony og
Klaus.
Þýzki majórin var gamall og reynd-

ur hermaður og hann kom þegar að
erindinu:
„Okkur er mjög i mun að finna flug-
manninn af flugvélinni sem fell hér
niður. Hermenn okkar skutu á flug-
vélina skammt hér fyrir norðan og
hæfðu hana hvað eftir annað. En hann
flaug beint áfram þar til hann fell hér
niður. Hafi hann fleygt sér út í fallhlíf
á þessari stuttu vegarlengd, þá er það
einkennilegt að við skulum hvorki
hafa fundið hann né fallhlífina. Hann
flaug auk þess svo lágt, að mestar lík-
ur eru til þess að hann hefði drepið
sig, ef hann stökk út i fallhlíf."
Ábótinn ræskti sig og svaraði vand-
ræðalega: „Já, þetta er mjög dular-
fullt, en .... “
„Nú, þér haldið að flugmaðurinn sé
hér í klaustrinu?" greip Anthony
fram í.
„Það er ekki ósennilegt", sagði ma-
jórinn.
Bróðir Anthony var dauðhræddur
um að ábótinn mundi viðurkenna
þetta, svo hann sneri máli sínu þegar
til hans:
„En hví ekki að bjóða majórnum að
rannsaka klaustrið, faðir? Þá þarf hann
ekki að gruna okkur lengur. Og ef þú
vilt, þá skal eg fylgja majórnum um
allt klaustrið".
Ábótinn varð feginn og kinkaði kolli,
hann var ekki vanur því að standa í
veraldlegu amstri. Anthony leit snöggv
ast á Klaus, og Klaus skildi þegar hvert
hlutverk sér væri ætlað.
Anthony lagði nú á stað ásamt ma-
jórnum og tveimur undirforingjum, en
Klaus flýtti sér þangað er sjúklingur-
inn var. Hann hafði skjót handtök,
klæddi sjúklinginn í munkakufl, en
kastaði einkennisfötum hans í klaust-
urbrunninn. Síðan skreið Klaus undir
rúmið og beið þar.
Skömmu seinna kom bróðir Anthony
þar með þýzku foringjana. Um leið og
hann opnaði dyrnar, veinaði Klaus og
bablaði eitthvað á þýzku. Anthony
skildi þegar hvað hann vildi.
„Og hérna liggur Fritz, bróðir vor“,
sagði hann við foringjana. „Því miður
þykir honum vin altof gott. Við höfum
sagt honum, að þar sem hann sé Þjóð-
verji, þá eigi hann ekki að drekka ann-
að en bjór, en hann vill ekkert annað
en vín“.
„Nú, drykkjusjúklingur", sagði ma-
jórinn.
„Guð fyrirgefi yður að tala þannig“,
sagði Anthony. „Bræðurnir hér eru
ekki drykkjumenn. En veslings Fritz
drakk svo mikið vín að hann varð
valtur á fótunum og svo datt hann
niður stiga og stórslasaðist".
Klaus lét nú einhver orð falla á
þýzku og þeim heyrðist sjúklingurinn
í rúminu tala. Og þetta varð nóg til
þess að Þjóðverjamir voru sannfærðir
um að hér væri ekkert grunsamlegt,
og gengu þeir því ekki inn í herbergið.
Heldu þeir svo áfram leitinni, en urðu
einkis varir, og fóru síðan sannfærðir
um að flugmaðurinn mundi ekki vera
í klaustrinu.
Morguninn eftir sendi Anthony einn
af vinnumönum klaustursins til bæjar-
ins Anzin, með þeim fyrirmælum að
reyna að ná sambandi við flóttamanna-
félagið, sem Anthony vissi að var þar.
Þessi ferð tókst vel. Vinnumaður kom
aftur með þau skilaboð, að innan
tveggja daga mundi lítill hópur flótta-
manna fara frá Arras, en það væri
seinasta ferðin, því að Þjóðverjar væri
farnir að snuðra um félagið. Þetta var
því eina tækifærið að bjarga flug-
manninum.
„Við verðum að framselja hann“,
sagði ábótinn. ,Við getum ekki komið
honum til Arras, þangað er hundrað
kílómetra leið“.
„Það væri þó skemmtilegra, faðir,
að koma honum í flóttamannahópinn",
sagði Anthony. „Þá værum við lausir
við hann, og nazistamir fengi aldrei
að vita að við hefðum fólgið hann“.
Ekki leizt ábótanum á þetta, en hann
sagði að bróðir Anthony skyldi ráða.
Klaus sagði að flugmaðurinn væri
ferðafær. Að vísu væri hann mjög mið
ur sín, en hefði náð sér andlega eftir
áfallið. En hvernig átti að flytja hann
til Arras? Klaustrið átti engin farar-
tæki nema gamla heyvagna, og svo var
sagt að Þjóðverjar hefði lokað veginum
til Arras.
En hvað um það — þeir urðu ekki
ráðalausir. Klukkan tiu að kvöldi stóð
spánnýtt þýzkt bifhjól í klausturgarð-
inum, komið beint frá þýzka hernum.
Það er óráðin gáta hvemig það komst
þangað, en það hefir verið verk bróður
Anthonys.
Laust fyrir miðnætti var klaustur-
hliðið opnað og út um það renndi bif-
hjólið. Bróðir Anthony sat við stýrið,
en flugmaðurinn sat aftan við hann.
Báðir voru þeir í munkakuflum og