Lesbók Morgunblaðsins - 06.03.1960, Blaðsíða 6

122
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Uppi á hjallloftinu tóku menn
sér sæti og síðan gekk flaskan
milli þeirra. Dreyptu allir á, en þó
1 mesta hófi. Var fcvo farið að
spjalla í bróðerni um daginn og
veginn og gert að gamni sínu.
Skyndilega kemur Gvendur á
sjótrjánum upp í loftsgatið, býður
okkur góðan dag og segiT: „Hér er
fallegur hópur“. Ekki kom hann
upp á loftið, heldur stóð í stigan-
um og hafði handleggina á loft-
skörinni. Var nú farið að tala um
sjóferðir og sjómennsku og hrósaði
Guðmundur hásetum sínum, enda
mátti hann það vel, því að allir
voru góðir og þrír þeirra afburða
sjómenn. Eg vissi að eg átti ekkert
af þessum hrósyrðum og hnipraði
mig út í horni þar sem minnst bar
á. En þegar Guðmundur hefir farið
sem mestum lofsyrðum um menn
sína, segir hann allt í einu:
, „Þó hefir enginn ykkar ótil-
kvaddur unnið jafn þarft handtak
og strákurinn þarna í horninu“.
Hinir vildu þá fá að vita hvaða
afreksverk eg hefði unnið, en þá
sagði Guðmundur að það hef ði ver-
ið þegar eg ruddi útbyrðis skelja-
pokunum og tæmdi skeljaskrín-
urnar, er við vorum í lífsháska á
leiðinni ofan úr Hvalfirði. Þá
sögðu þeir að þetta hefði verið
frumhlaup hjá mér og eg hefði
ekki átt neitt með það, nema eg
hefði fengið skipun um það frá
honum. Út af þessu hófst þræta og
mikill hávaði, og beztu menn hans
sögðu honum að þeir ætluðu sér
ekki að róa framar hjá manni, sem
ekki hefði alla stjórn á skipi sínu.
„Þið ráðið því“, sagði hann, „mér
er alveg sama, því að eg fæ nóga
menn“.
Hávaðinn var nú orðinn svo
mikill að hann hefir heyrzt heim
á hlað. Að minnsta kosti hefir hús-
freya heyrt hann, og hefir víst
haldið að Gvendur væri að drekka
með okkur. Hún snaraðist út í
hjallinn og kippti stiganum undan
Gvendi, svo að hann skall í gólfið
með miklum dynk. Fljótlega spratt
hann þó á fætur og lenti nú í
handalögmáli með þeim hjónun-
um. Við vorum króaðir uppi á loft-
inu og það var ekki álitlegt að
stökkva þar niður, eins og hæðin
var mikil. Það var þó nauðsynlegt
og niður stukku menn og skildu
hjónin. Við fórum tveir með hús-
freyu inn í bæ. Okkur tókst að
sannfæra hana um, að Gvendur
hefði ekki fengið neitt áfengi hjá
okkur, og þá varð hún hin bezta.
Þetta var afbragðs kona, en nokk-
uð skapbráð og gustmikil þegar því
var að skifta.
Tveir piltarnir hlupu á brott og
kváðust aldrei skyldu koma hér
framar, en tveir tóku Gvend á milli
sín og leiddu hann niður að sjó.
Þar voru þeir yfir honum þangað
til hann sofnaði. Þá vöfðu þeir
hann innan í segl og lögðu hann
upp í skip sitt.
Um kvöldið tókum við það ráð
að róa með Gvend sofandi, til þess
að firra vandræðum. Við öfluðum
vel og Gvendur svaf alltaf þar til
við vorum á heimleið og vorum
komnir inn undir Gróttu. Þá var
hann vakinn og settur undir stýri.
Þegar við lentum í vörinni kom
húsfreya þangað með brauð og
kaffikönnuna til þess að hressa
okkur eins og hún var vön, þegar
við komum af sjó. Hún var þá hin
kátasta, en Gvendi var svo þungt
í skapi, að hann vildi ekki þiggja
kaffið, þótt við hinir drykkjum það
með góðri lyst. Þó rættist brátt úr
honum og þau hjónin sættust heil-
um sættum. —
Við rerum nokkra daga enn og
fiskuðum vel. Svo komu hestarnir
okkar og eg kvaddi þau hjónin og
helt heim á leið. Hafði eg þá verið
37 vikur í útveri og var með rúm-
lega 90 krónur í vasanum. Vertíð-
arkaupið fekk eg með skilum hjá
Magnúsi í Balakoti árið eftir. Hafði
eg því alls fengið 160 krónur fyrir
alla útivistina, og það þóttu pen-
ingar á þeim dögum.
Guðmundur á sjótrjánum fór
skömmu eftir þetta til Ameríku
með fjölskyldu sína, og hefi eg
ekkert frétt af honum síðan.
Á. Ó. skráði
í^e®®OG>^
Útigangshross
Svellbunkar og sílaður gróður,
og silfurgrá hnottabörð,
eru akur útigangshrossa
á íslenzkri framdalajörð.
Þótt tímarnir telji ei nauðsyn
að troðir þú mönnunum Ieið,
þá sæmir ei sultarganga,
og sjálfsagt ei hungursneyð.
Og hófurinn klofinn af krafsi,
kannski er erfinginn þinn
að nálgast það náðarljósið,
sem nirfillinn boðar um sinn.
Þar flokkar um fannirnar ganga,
fyrning er rammlega girt,
og hundarnir hafa þann starfa,
að hrossin sé ei um kyrrt.
Þú arftaki þarfasta þjónsins,
þin laun eru smánarboð.
Eru afleiðing andlegs hroka,
sem eflist um menningargoð.
Er gæðingur bóndi þér gleymdur?
Gleðin á hestbaki hrat?
Er folinn tók fallegu sporin,
og fannstu hvað Jarpur þinn gat?
Já, svona er maðurinn mikill,
megnar að sýna sinn þrótt,
en gleymir, að Gáski var ratvís,
á götu í hríðsvartri nótt.
En vonandi batnar um bjargir,
börðin þín grænka á ný,
og lægðirnar sunnan úr löndum
lækki hin norðlægu ský.
Veturinn 1958.
BJÖRGVIN O. GESTSSON