Lesbók Morgunblaðsins - 15.03.1964, Blaðsíða 3

Lesbók Morgunblaðsins - 15.03.1964, Blaðsíða 3
15 átur hafði verið dreginn upp á eyrina. Tveir Indiánar stóðu þar ogi biðu. Nick og faðir hans settust í bátinn, og Indíánarnir ýttu frá og annar sett- ist undir árarnar. George frændi var í hinum bátnum, sem þeir áttu sjálfir, læknii-inn og hann. Yngxi Indíáninn reri. Það var dimmt og sá ekki frá sér þegar þeir fóru af stað. Nick heyrði áraglammið frá hinum bátnum sem var Bpólkorn fyrir framan þá í þokunni. Indíánarnir reru knálega með snögg- um áraburði. Nick hallaði sér aftur upp að handleggnum á föður sínum. Það var hrollkalt þarna úti á vatninu. Indíáninn reri af kappi, en hinn bát- urinn var svo langt á undan að þeir sáu hann ekki. — Hvert erum við að fara, pabbi? spurði Nick. — Til Indíánanna. Kona eins þeirra er alvarlegia veik. — Jæja, sagði Nick. Þegar kom yfir vatnið var hinn bát- ' urinn kominn þangað og þeir höfðu dregið hann á land. George frændi stóð þarna í myrkrinu og hafði kveikt sér í vindli. Ungi Indiáninn, sem hafði róið þeim, dró bátinn kirfilega á land. George frændi gaf Indíánunum sinn vindilinn hverjum.. Þeir gengu skáhallt yfir völl sem var rennblautur af áfalli, og eltu yngri Indí- ánann sem gekk á undan þeim með lukt. Þeir fóru uppeftir stíg gegnum skóginn að timburslóðanum sem lá upp í ásana. Það varð stórum bjartara þeg- ar þeir komu upp í geilina þar sem 6kógurinn hafði verið höggvinn báðum megin við stíginn. Ungi Indíáninn nam staðax og slökkti á luktinni, og svo béldu þeir áfram uppeftir. Uppi í beygjunni kom hundur þjót- •r.di á móti þeim og fór að gelta. Nú sást ljós í gluggum frá kofanum sem þeir bjuggu í, Indíánarnir sem unnu að skógarhöggi. Fleiri og fleiri hundar komu ggngandi að fótunum á þeim. Indíánamir sveiuðu þeim frá. Ljós var í kofaglugga rétt við. stíginn. Gömul kerling stóð á dyrahellunni með logandi larnpa í hendinni. 10. tölublað 1964 ----------------- 1. fletinu í kofanum lá ung Indí- ánakona. Hún hafði árangurslaust ver- ið að streða við að ala barnið í tvo sólarhringa. Allt kvenfólkið í grenndinni hafði komið og reynt að hjálpa henni. Nú var langt liðið á kvöld og karl- mennirnir höfðu ranglað út og setzt við stíginn og kveikt sér í pípu til þess að losna við að hlusta á þessi sífelldu ó- hljöð í konunni. Hún veinaði óskap- lega þegar Nick og Indiánamir tveir komu inn í kofann með föður Nicks og George frænda. Hún lá í neðra fletinu, þung og digur undir ábreiðunni. Höfuð- ið var undið út á hlið. Maðurinn henn- ar lá í efra fletinu. Hann hafði höggvið sig illa í fótinn fyrir þrem dögum. Hann lá útaf og tottaði pípuna. Loftið var þungt. Faðir Nicks bað um heitt vatn, og meðan þeir biðu eftir að það syði, ætl- aði hann að útskýra fyrir Nick hvernig í öllu þessu lægi. — Hún ætlar að eiga barn, skilui-ðu, sagði hann. Jú, Nick skildi það. — Ég veit ekki hvort þú skilur hvem ig þetta gerist, sagði hann. — Það sem kvelur hana núna er kallað hríðir. Barnið vill troða sér út, og hún vill líka að það komist út. Hún lætur hvern einasta vöðva í likamanum reyna að koma því út. Þessvegna lætur hún svona. -— Ég skil það, sagði Nick. í sömu andránni fór konan að hljóða aftur. — Geturðu ekki getfið henni eitthvað svo að hún hætti að emja? spurði Nick. — Nei, ég hef ekkert til að deyfa hana með, sagði faðir hans. — En það gerir ekkert til þó hún hljóði. Við skul um lofa henni að hljóða, það er ekki nema eðlilegt. 3arnsfaðirinn í efra fletinu bylti sér til veggjar. Kerlingin í eldhúsinu benti læknin- um að vatnið syði. Faðir Nicks fór fram og hellti helmingnum af vatninu í skál. Hann vafði klút utan af ýmsum verkfærum og lagði þau í pottinn sem stóð á hlóðunum. — Það verður að sjóða þau, sagði hann og fór að þvo sér um hendurnar í vatninu sem hann hafði hellt í skálina. Hann hafði sápustykki með sér. Nick hafði ekki af honum augun á meðan. Faðir hans hélt áfram að tala meðan hann þvældi á sér hendurnar. — Bömin faaðast venjulega með höf- uðið á undan. Ef þau liggja hinseg- in getur fæðingin orðið erfið. Hver veit • nema ég þurfí. að skera, Við Sjá- um nú til. Þegar hann hafði lokið við að þvo sér fór hann inn. — Viltu taka ábreiðuna ofan af henni, George, saglði hann. — Ég vil helzt ekki snerta á henni. Svo fór hann að skera, en George og þrir Indíánar héldu konunni á meðan. Hún hjó tönnunum í handlegginn á George frænda og George frændi sagði: — Farðu bölvuð drit-kerlingin! og ungi Indíáninn sem hafði róið George frænda, skotraði til hans augunum og glotti. Nick hélt á skálinni fyrir föður sinn. Þetta ætlaði engan enda að taka. F aðir hans lyfti baminu á löpp- unum og -skellti lófanum á bakið á því svo að það fæiri að anda og rétti það svo gömlu konunni, | — Það var strákur, Nick, sagði hann. — Hvernig líkar þér að vera aðstoðar ljósmóðir? " .— Vel, svaraði Nick. Hann leit und- an til þess að þurfa ekki að horfa á þessar aðfarir. — Jæja. Þetta ætti að duga, sagði faðir hans og sletti einhverju í þvotta- skálina. Nick leit í hina áttina. — Nú er ekki annað eftir en að setja nofckur saumspor í sárið, sagði faðir hans. — Þakka þér fyrir hjálp- ina; ef þú vilt það síður þarftu ekki að vera hérna lengur. Ég á bara eftir að sauma sárið saman. Nick fór frá fletinu. Honum leið tals- vert betur. Faðir hans lauk við aðgerðina og rétti úr sér. George frændi og Indián- arnir þrír stóðu upp. Nick fór fram í eldhús með þvottaskálina. Georgie frændi leit á handlegginn á sér. Ungi Indíáninn tók eftir því og brosti. — Bíddu við, ég skal bexa sótthreins- andi á þetta, sagði læknirinn. Hann beygði sig niður að ungu Indí- ánakonunni. Hún var orðin róleg; og lá með augun aftur. Hún var náföl. Hún hafði enga hugmynd um barnið eða neitt annað. — Ég lít inn á morgun, sagði læknir- inn og rétti úr sér. — Hjúkrunarkonan frá St. Ignace verður líklega komin hmgað klukkan tólf til eitt, og hún hef- ur allt sem með þarf. Hann lég á als oddi og var skraf- hieifur einsog knattspyrnumaður í fata- klefa eftir leik. — Þetta væri mátur handa Lækna- tímaritinu, sagði George frændi. — Keisaraskurður með sjálfskeiðimgi og sárið saumað saman með öngultaumum. George frændi hallaði sér upp að þil- inu og horfði á handlegginn á sér. — Já, það verður ekki á þig logið, sagði hann. —Við verðum að líta á pabbann. Það eru alltaf pabbarnir sem þetta reynir mest á, sagði læknirinn. — Þessi þarna hefur reyndar verið þægur og rólegur. Hann lyfti ábreiðunni sem Indií- ár.inn hafði dregið upp yfir höfuð. Hann fann eitthvað vott. Svo tók hann lamp- ann og brölti upp á rúmstokkinn og leit yfir efra fletið. Indíáninn sneri til veggj ar. Vinstri handleggurinn undir höfð- inu. Rakhnífurinn opinn á ábreiðunni. — Farðu út með hann Nick, sagði læknirinn. Það var gagnslaust. Nick stóð við eldhúsdyrnar og gat séð upp í efra flet- ið þegar faðir hans lét höfuðið á Indi- áranum detta niður á koddann aftur og ljósið frá lampanum féll á það. Það fór að birta af degi þegar þeir gengu niður timburstíginn. Margrét Jónsdóttir: DAVIÐ ER DÁINN Nú er hann Davíð dáinnl í dögun í æðra heim hann flaug á mjallhvítum fjöðrum. Fagna nú gesti þeirn vinir, sem „bíða í varpa“. Við sitjum eftir hljóð, syrgj um hann sárt — en þökkum og syngjum hans göfgu ljóð. LESBÖK MORGUNBLAÐSINS 3

x

Lesbók Morgunblaðsins

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.