Lesbók Morgunblaðsins - 15.03.1964, Qupperneq 3
15 átur hafði verið dreginn upp á
eyrina. Tveir Indiánar stóðu þar ogi
biðu.
Nick og faðir hans settust í bátinn,
og Indíánarnir ýttu frá og annar sett-
ist undir árarnar. George frændi var
í hinum bátnum, sem þeir áttu sjálfir,
læknii-inn og hann. Yngxi Indíáninn
reri.
Það var dimmt og sá ekki frá sér
þegar þeir fóru af stað. Nick heyrði
áraglammið frá hinum bátnum sem var
Bpólkorn fyrir framan þá í þokunni.
Indíánarnir reru knálega með snögg-
um áraburði. Nick hallaði sér aftur
upp að handleggnum á föður sínum.
Það var hrollkalt þarna úti á vatninu.
Indíáninn reri af kappi, en hinn bát-
urinn var svo langt á undan að þeir
sáu hann ekki.
— Hvert erum við að fara, pabbi?
spurði Nick.
— Til Indíánanna. Kona eins þeirra
er alvarlegia veik.
— Jæja, sagði Nick.
Þegar kom yfir vatnið var hinn bát- '
urinn kominn þangað og þeir höfðu
dregið hann á land. George frændi
stóð þarna í myrkrinu og hafði kveikt
sér í vindli. Ungi Indiáninn, sem hafði
róið þeim, dró bátinn kirfilega á land.
George frændi gaf Indíánunum sinn
vindilinn hverjum..
Þeir gengu skáhallt yfir völl sem var
rennblautur af áfalli, og eltu yngri Indí-
ánann sem gekk á undan þeim með
lukt. Þeir fóru uppeftir stíg gegnum
skóginn að timburslóðanum sem lá upp
í ásana. Það varð stórum bjartara þeg-
ar þeir komu upp í geilina þar sem
6kógurinn hafði verið höggvinn báðum
megin við stíginn. Ungi Indíáninn nam
staðax og slökkti á luktinni, og svo
béldu þeir áfram uppeftir.
Uppi í beygjunni kom hundur þjót-
•r.di á móti þeim og fór að gelta. Nú
sást ljós í gluggum frá kofanum sem
þeir bjuggu í, Indíánarnir sem unnu að
skógarhöggi. Fleiri og fleiri hundar
komu ggngandi að fótunum á þeim.
Indíánamir sveiuðu þeim frá. Ljós var
í kofaglugga rétt við. stíginn. Gömul
kerling stóð á dyrahellunni með logandi
larnpa í hendinni.
10. tölublað 1964 -----------------
1. fletinu í kofanum lá ung Indí-
ánakona. Hún hafði árangurslaust ver-
ið að streða við að ala barnið í tvo
sólarhringa. Allt kvenfólkið í grenndinni
hafði komið og reynt að hjálpa henni.
Nú var langt liðið á kvöld og karl-
mennirnir höfðu ranglað út og setzt við
stíginn og kveikt sér í pípu til þess að
losna við að hlusta á þessi sífelldu ó-
hljöð í konunni. Hún veinaði óskap-
lega þegar Nick og Indiánamir tveir
komu inn í kofann með föður Nicks og
George frænda. Hún lá í neðra fletinu,
þung og digur undir ábreiðunni. Höfuð-
ið var undið út á hlið. Maðurinn henn-
ar lá í efra fletinu. Hann hafði höggvið
sig illa í fótinn fyrir þrem dögum. Hann
lá útaf og tottaði pípuna. Loftið var
þungt.
Faðir Nicks bað um heitt vatn, og
meðan þeir biðu eftir að það syði, ætl-
aði hann að útskýra fyrir Nick hvernig
í öllu þessu lægi.
— Hún ætlar að eiga barn, skilui-ðu,
sagði hann.
Jú, Nick skildi það.
— Ég veit ekki hvort þú skilur hvem
ig þetta gerist, sagði hann. — Það
sem kvelur hana núna er kallað hríðir.
Barnið vill troða sér út, og hún vill líka
að það komist út. Hún lætur hvern
einasta vöðva í likamanum reyna að
koma því út. Þessvegna lætur hún
svona.
-— Ég skil það, sagði Nick.
í sömu andránni fór konan að hljóða
aftur.
— Geturðu ekki getfið henni eitthvað
svo að hún hætti að emja? spurði Nick.
— Nei, ég hef ekkert til að deyfa
hana með, sagði faðir hans. — En það
gerir ekkert til þó hún hljóði. Við skul
um lofa henni að hljóða, það er ekki
nema eðlilegt.
3arnsfaðirinn í efra fletinu bylti sér
til veggjar.
Kerlingin í eldhúsinu benti læknin-
um að vatnið syði. Faðir Nicks fór
fram og hellti helmingnum af vatninu
í skál. Hann vafði klút utan af ýmsum
verkfærum og lagði þau í pottinn sem
stóð á hlóðunum.
— Það verður að sjóða þau, sagði
hann og fór að þvo sér um hendurnar
í vatninu sem hann hafði hellt í skálina.
Hann hafði sápustykki með sér. Nick
hafði ekki af honum augun á meðan.
Faðir hans hélt áfram að tala meðan
hann þvældi á sér hendurnar.
— Bömin faaðast venjulega með höf-
uðið á undan. Ef þau liggja hinseg-
in getur fæðingin orðið erfið. Hver
veit • nema ég þurfí. að skera, Við Sjá-
um nú til.
Þegar hann hafði lokið við að þvo
sér fór hann inn.
— Viltu taka ábreiðuna ofan af henni,
George, saglði hann. — Ég vil helzt ekki
snerta á henni.
Svo fór hann að skera, en George og
þrir Indíánar héldu konunni á meðan.
Hún hjó tönnunum í handlegginn á
George frænda og George frændi sagði:
— Farðu bölvuð drit-kerlingin! og
ungi Indíáninn sem hafði róið George
frænda, skotraði til hans augunum og
glotti. Nick hélt á skálinni fyrir föður
sinn. Þetta ætlaði engan enda að taka.
F aðir hans lyfti baminu á löpp-
unum og -skellti lófanum á bakið á því
svo að það fæiri að anda og rétti það
svo gömlu konunni,
| — Það var strákur, Nick, sagði hann.
— Hvernig líkar þér að vera aðstoðar
ljósmóðir?
" .— Vel, svaraði Nick. Hann leit und-
an til þess að þurfa ekki að horfa á
þessar aðfarir.
— Jæja. Þetta ætti að duga, sagði
faðir hans og sletti einhverju í þvotta-
skálina. Nick leit í hina áttina.
— Nú er ekki annað eftir en að
setja nofckur saumspor í sárið, sagði
faðir hans. — Þakka þér fyrir hjálp-
ina; ef þú vilt það síður þarftu ekki
að vera hérna lengur. Ég á bara eftir
að sauma sárið saman.
Nick fór frá fletinu. Honum leið tals-
vert betur.
Faðir hans lauk við aðgerðina og
rétti úr sér. George frændi og Indián-
arnir þrír stóðu upp. Nick fór fram í
eldhús með þvottaskálina.
Georgie frændi leit á handlegginn á
sér. Ungi Indíáninn tók eftir því og
brosti.
— Bíddu við, ég skal bexa sótthreins-
andi á þetta, sagði læknirinn.
Hann beygði sig niður að ungu Indí-
ánakonunni. Hún var orðin róleg; og
lá með augun aftur. Hún var náföl. Hún
hafði enga hugmynd um barnið eða
neitt annað.
— Ég lít inn á morgun, sagði læknir-
inn og rétti úr sér. — Hjúkrunarkonan
frá St. Ignace verður líklega komin
hmgað klukkan tólf til eitt, og hún hef-
ur allt sem með þarf.
Hann lég á als oddi og var skraf-
hieifur einsog knattspyrnumaður í fata-
klefa eftir leik.
— Þetta væri mátur handa Lækna-
tímaritinu, sagði George frændi. —
Keisaraskurður með sjálfskeiðimgi og
sárið saumað saman með öngultaumum.
George frændi hallaði sér upp að þil-
inu og horfði á handlegginn á sér.
— Já, það verður ekki á þig logið,
sagði hann.
—Við verðum að líta á pabbann. Það
eru alltaf pabbarnir sem þetta reynir
mest á, sagði læknirinn. — Þessi þarna
hefur reyndar verið þægur og rólegur.
Hann lyfti ábreiðunni sem Indií-
ár.inn hafði dregið upp yfir höfuð. Hann
fann eitthvað vott. Svo tók hann lamp-
ann og brölti upp á rúmstokkinn og leit
yfir efra fletið. Indíáninn sneri til veggj
ar. Vinstri handleggurinn undir höfð-
inu. Rakhnífurinn opinn á ábreiðunni.
— Farðu út með hann Nick, sagði
læknirinn.
Það var gagnslaust. Nick stóð við
eldhúsdyrnar og gat séð upp í efra flet-
ið þegar faðir hans lét höfuðið á Indi-
áranum detta niður á koddann aftur
og ljósið frá lampanum féll á það.
Það fór að birta af degi þegar þeir
gengu niður timburstíginn.
Margrét Jónsdóttir:
DAVIÐ ER DÁINN
Nú er hann Davíð dáinnl
í dögun í æðra heim
hann flaug á mjallhvítum fjöðrum.
Fagna nú gesti þeirn
vinir, sem „bíða í varpa“.
Við sitjum eftir hljóð,
syrgj um hann sárt — en þökkum
og syngjum hans göfgu ljóð.
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS 3