Lesbók Morgunblaðsins - 11.01.1970, Blaðsíða 15

-r<IKN: HAMUÞKCWOn
Jlcvu-t uncL linu, ^n. lr\ooari nian 5\ökk
b-^'öli oá k^b'bQu, ondlonc^cxn &oI:
"Plni eru öndótt
clucju Frou^u.?
'þy'kcr món ún cunc^ura.
e\du,r oj brqnnoL'-
&at hcn oionotrcx
ambdtt $ynr,
o.r oró of Jo.uri
uió jötuno mólú
" ducx^ uotur Froc^cx
úttcx nóttura
Kvikmyndakossinn: Vestræn
uppfinning, sem ekki þýðir að
bjóða ráðsettum Indverjum.
En það er svo sem ekki allt
hreint í pokahorninu hjá Thai-
lendingum. Siðferðið í því
landi hefur löngum verið dálít-
ið vafasamt. Þar eru nefnilega
rekin hátt á fjórða þúsund
vændishús og í landinu starfa
einar 151,000 vændiskonur.
Auk þess eru hundruð svokall-
aðra „nuddstofa“, — þar sem
sagt er, að jafnvel muni vera
hægt að fá nudd einstöku sinn
um! Algengt er, að kvæntir
thailenzkir karlmenn haldi
nokkrar hjákonur og þykir
þetta alls ekki aðfinnsluvert.
Flestum þessum thailenzku
verzlunarmönnum, kaupmönn-
um og öðrum heimilisfeðrum,
sem sækja ,nuddstofurnar“
reglulega og lialda þrjár eða
fjórar hjákonur, er alls ekki
órótt vegna jafn háfleygs hug-
taks og „siðgæðis“. Og ekki eru
þeir á móti stuttu tízkunni henn
ar sjálfrar vegna. Það, sem
verst kemur við kaun þeirra er
það, að þeim finnst stutta tízk-
an og hið aukna frjálsræði vera
eins konar „menningarinnrás“
frá Vesturlöndum og árás á forn
ar og rótgrónar menningarerfð
ir þjóðar sinnar. Þessa skoðun
eiga þeir sameiginlega með
fjölda fólks í mörgum öðrum
Asíuríkjum. Það hefur oft
komið í ljós og valdið áhyggj-
um, hve óhemju rótgrónar
fomar hefðir eru í Asiu. Þess-
ar hefðir telja fyrmefndir and
mælendur nauðsynlegar og
sjálfsagðar og virðist sem hið
aukna frjálsræði stefni að því
að bylta þeim geirsamlega við.
Þar stendur sem sé hnífurinn í
kúnni.
Asíubúar telja ekkert athuga
vert við frjálslegt ástalíf „á
breiðum grundvelli“ aðeins, ef
farið er með það sem einka-
mál og „alls velsæmis gætt“.
Meinið er hins vegar það, að
ungt Asíufólk er komið vel á
veg melð það að færa ástalíf
sitt út á götuna og yfirleitt
hvert, sem er. Gagnvart þess-
ari ósvífni stendur ráðsettur
almetnnúigur orðlaus.
J apanir eru svo til hinir
einu Asíuþjóða, sem ekki virð-
ast hafa miklar áhyggjur af
þessari „menningarinnrás“. Það
hefur hvað eftir annað komið
í ljós við dvöl Bandaríkja-
maimia þar í landi, að Japan-
ir hafa einstætt lag á því, að
sveigja slíkar „menningarinn-
rásir“ svo að sinni eigin menn-
ingu og siðum, að þegar frá
líður verður ekki hetur séð en
emgin imnrás hafi nokkum tima
átt sér stað. Einnig liggur við
borð, að Japanir séu sjálfum sér
nógir í þessum efnum. Mjög
mikill hluti þeirra kvikmynda
er Japanir framleiða sjálfir,
eru svonefndar „djarfar“
myndir. Einn þekktur japansk
ur kvikmyndaleikstjóri hefur
vægast sagt ýmsar athyglisverð
pr áætlnir á prjónunum. —
Það sem mig vantar, — segir
hann, — er landssvæði, alþak-
ið nöktum konum út að sjón-
deildarhring. Ég ætla að
mynda það úr þyrlu. — Haim
þarf lík,ast til ekki langt að leita
staöarins, því almælt er, að
Palace Plaza í Tókíóborg sé
undirlagt taumlausu kynsvalli
um allar nætur.
Að ofan: Stutta tízkan í Afr-
íku. Ung stúlka frá Zambíu.
Til hægri: Margt Asíufólk hef-
ur illan bifur á klæðnaði sem
þessum.
Indland: Flestar konur á móti stuttum pilsum.
11. janiúair 1970
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 15