Lesbók Morgunblaðsins - 03.01.1971, Blaðsíða 9

Þessi teikning sýuir réMarliiildin, sem iram fóru í júni 1891. Prinsinn er í Yituastúkuniú.
dónauriim fékk að heyra að
StamiLey Wiison. væri iðjulaíus
sp.játrungur. Hann hefði stund-
að nám í Cambridge i eitt ái',
en hætt þar fyrir tveknur ár-
um vegna þess að hann hefði
slegið slöku við og fundizt það
timaeyðsla. Hann hefði byrjað
störf i fyrirtæki föður síns og
„unnið kappsamlega í mánuð“
en siðan lognazt útaf i algeru
iðjuLeysi. Dökk augu Clarkes
voru iiálflukt, hann hafði
þykkt og mikiS. nef. þurrnar,
hvassmæltar varir og munnvik-
in. tevgð hörkulega niður á við
og vangaskegg, sem náði niður
á háls. Andlit hans minnti ögn
á Rannsóknarréttinin. Hannvar
mælskur og hvassyrtur og rödd
Catns gait orðið eLdbeisk. Hantn
kom fram við sakbomingana
af vaxandi hörku og beitti ein
hliða smáatriða návígi við
Stanley WLlson.. Hann kom því
vandlega inn hjá kviðdómend-
um, að Wilson-fjölskyldan og
Green-hjönin væru ekki af
sams konar bergi brotin og Sir
Wllliam Gordon Cumming —
þessi hugmynd vakti mikla sam
úðaröldu efthr málaferlm — og
þvi' skyldi framburður þeirra
minna metinn.
1 lokaræðu smni’, þar sem
honum tókst með mikilli orð-
fimi að fækka þeim tólf tilvik-
um, sem Sir Charles taldi að
svik hefðu átt sér stað, niður i
tvöv reif hann sundur ffamburð
Lycetts Green með takmarka-
lausu háði og kallaði hann
Hundameistara, hvenær sem
færi gafst. „Að liggja á slíikri
ákæru, að standa i vináttusam-
bandi við þann sem maður ætl-
ar að ákæi-a. . . slíkt er ekki
háttur heiövirðra manna — en
herra. Lycett Green er Hunda-
meistari og stundar veiðar fjóra
daga L viku.“ (Hlátur i réttar
salrram.)
Síðan veik hann að fram-
burði Levetts. „Það er undar-
leg hegðun hjá liðsforingja í
skozku lífvarðasveitinni að set j
ast við spilaborð beint á móti
ofursta herdeildarinnaj' velvit-
andi að hann var grunaður um
spilasvrk. Herra Lycett Green
var ekki öfundsverður. Það ber
að harma að hann varð ekki
sömu gæfu aðnjötandi og frú
WiTson, sem tókst að gleyma
öllu saman“. Nú logaði glatt
í kolunum hjá Clarfce og hann
hélt áfram, sakaði WTIIiams og
Goventry um „yfirborðsvin-
áttu“, en tók þau umrnælf aftur
siðar, og réðst loiks á sjálfan
prinsinn með þvi að tala um
„ . . . ærumeitandi verknað,
framinn af æruverðugum mönn
um vegna þess að þeir væru
jafn fúsir að fórna heiðri sín-
um og lífinu í þágu konungsætt
ar, sem komin væri að fótum
fram, eða til að breiða yfir
skapgerðarbresti prinsa".
Þessi athugasemd kom af stað
bollaJeggingum um það hvort
Clarke myndi halda embætti
sinu.
Lokaræða Coleridge lávarðar
stóð I hátfa aðra kiukkustund.
Að síðustu sagðist hann eiga
bágt með að trúa þvi, að mað-
ur gæti lagt í sölurnar allt sem
hann ætti og hætt á að vera
kallaður spilafalsari það sem
eftir væri ævinnar, svo takast
mastti að haldá þvi Ieyndu að
prinsinn af Wáles tæki þátt í
Wutum, sem margt fólk hefði
vanþóknun á.
Eh kviðdómendur voru
ósnortnir af mælskulist nokk-
urra beztu ræðumanna Eng-
lands og sýndu fram á einfald-
leik málsins með þvi að fella
dóm sinn hinum ákærðu í hag
eftir aðeins 13 mínútna rað-
stefnu. Gordon CUmming gekk
rólegur út úr réttarsalnum. Úti
fyrir beið hðpur velklæddra
manna ti‘l aið ráðast að sakboim
ingunum og fussa að kviðdóm-
endum. Þeir leituðu hælis í nær
liggjandi dómsal þar til ólgan
rénaði.
Blöðin belgdu sig upp í sið-
ferðislegri hneykslun. „The
Times“ sem var þeirra vægast,
sagði að Sir WiUiam Gordon
Cumming „yuði að ganga úr
hemum, segja sig úr klúbbum
sínum og, mætti ekki lengur
telja sig tilheyrandi þvi samfé-
lagi, sem hann hefði svo lengi
Hfað og hrærzt í. Hann væri
dæmdur af kviðdömi til þjóðfé-
lagslegrar afmáunar og frægð-
arferill hans að engu ger. SXíkt
væri hið ófrávikjanlega þjðð-
félags'lögjnáL Maður sem prett
ar fé af vinum sinum vfð spila-
borðið hefur fyrirgert heiðri
sínum. Þjóðfélagið getur ekki
við hann kannazt framar".
Og prinsinn fékk jafnvel enn
harðari útreið: „Ef prinsLnn af
WaJes hefur reynzt stundaviss
ar vafasamar skemmtanir í
einikaheirnsáknum sínum, vekur
það hryggð og gremju hinna
hugsandi borgara, sem eru þó
þegar allt kemur til alls, mátt-
arstoðir Englands". The Times
óskaði þess, „vegna þjóðfélags
ins í heild“, að prinsinn hefði
einnig lofað að snerta aldrei
framar við spilum.
The Daily Chronicle sagði:
„Það nægir að taka fram að sú
greiðvikni prinsins af Wales að
koma fram sem verðlaunagest-
ur hjá riku en óhefluðu fóíki
þar sem hægt er að fullnægja
smefcl; hans fyriir a uvirðiileg-
ustu tegund spilamennsku, jafn
vel að viðlögðum heiðri sumra
tignustu nafna landsins, hefúr
vakið skelfingu svo ekki sé
sagt viöbjóð þess fólks, sem ein
hvern tima kann að þurfa að
hlita stjórn hans“. — Bréf
streynidu líka að frá trúarsöfn
uðum víðs vegar til að mótmæla
hegðan prinsins. Þýzkalands-
keisari ski-ifaði -’lktoriu drottn
ingu og kvartaði yfir því að
maður sem bæri heiðurstitilirm
ofursti í prússnesku húsarasveit
inni, skyldi bendlaður við fjár
hættuspiL Skömmu siðar sneri
prinsinn. sér að bridge-.
Strax eftir málaferlin kvænt
ist Sir William Gordon Cumm-
ing ameriskri stúlku, ungfrú
Plorence Garner, dóttur sjó-
Uðsformgja frá New York, sem
hafði 20.000 sterlingspunda árs
tekjur. Á leið til Skotlands með
brúði sina var honum tekið með
Fratnh. á bls. 16
3. janúar 1971
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 9