Lesbók Morgunblaðsins - 03.01.1971, Blaðsíða 18

iHórr-
luR-
[ K K

,'?l
WiarTua- gaö Kfllt rt R WrBFUU L’i F- FÆR\Ð FlUt sfm- H LJ.
** IKfíifl
K'JÖR
ffrie- fNOmá
'iL'ar- IH

NÆ L
L'l K- f\ MS- HLUTfl Kví-Ðl Kvffi- >vr RRkí- 1N
Vflfiá- VHTfl
IX»TTfl- £FHI íieia >
ein- VSEMUIS- iTflFlR. 1 ÍUDDfl- 1 Fu 6UHH KW- LEIK- UR
rrÆR
iKRúrfl 'oTTfí KvfN; Hfl rd 1
bSv’t F - 0£LTi£>
bF'fíC' PlVQfí
Rfsm KGRfí
1?U<NI SHZÓ - KPNifl
HýOVLI EHOItlá
l ns- LBlVtl SK'/LD- rfZNNI
tnpiR ÍIÐIR
iVfltT
mm- fO K
p'eTTl- BFHI
é*' m l ÓiT- ue.

FCU.H
mvH- I5T 'fí
n KfVR
jöKJJflP
í/on- ORÐ SK. ST. LflHD 1
JM'fl- OH--Ð
K7EK
KLRKfl- wei-Ð- uffHflft
Ffi T/
FFjbJCtfJ- Mf?RK
KLftffí
fw-flSt KvetJ- 1
í?errf) 2E/HS
m SLfíU- BRflflD UfilfiH Sj ■
|í?
■JuRT-
IK
ÞRfl-
0ií)gR
y*
K(fo?-
PflÐ|
Lausn á síðustu krossgátu
ÞÁ eru jól og áramót um garð
gengin og líjið fer senn að komast
í eðlilegt horf. Flestir hafa vænt-
anlega kýlt vel sína vömb, sumir
farið í kirkju, að ógleymdum hin-
um merku og ágætu fjölskylduboð-
um, sem vonandi er að sem flest-
um hafi gefizt kostur á að taka
þátt í. Sennilega geta allir unað
við sæmilega, góð kirkjusókn hefur
glatt sálir prestanna, kaupmenn
eru ánœgðir með verzlunina og nú
fer að líða að því, að hœgt sé að
reka barnungana í rúmið á kristi-
legum tíma, þegar skólar hefjast að
nýju. Húsmœður, sem hafa unnið
baki brotnu allan desember við
undirbúning hátíðarinnar, œttu að
geta dregið andann léttar og auk
þess er svo til ýmislegs að hlakka;
senn koma fasteignagjöld til að
greiða og skattaframtalseyðublöð
til að dunda við.
Fyrir hver jól heyrast alltaf ein-
hverjar raddir, sem tjá okkur þann
sannleika, að við höfum glatað boð-
skap jólanna og drekkt kristileg-
heitunum í áti og eftirsókn eftir
vindi. Það dylst sjálfsagt engum,
að ýmislegt er hæft í þeim fullyrð-
ingum, en hins ber þó að geta, að
sú þörf, sem við finnum til um jól

í þá átt að gleðja aðra með gjöfum
og gómsæti, hlýtur þó að vera
sprottin af náungakœrleika, sem
varla er til að foragta. Mikilvægast
hlýtur að vera að hver og einn
gefi gjafir eftir sinni eigin fjárhags-
getu og það er kannski helzt það,
sem vill verða misbrestur á. Kröf-
urnar verða sífellt meiri og tilœtl-
unarsemin eykst og því gœta menn
sín oft ekki í gjafavali og velja
þœr af takmarkaðri hófsemi og
kannski enn minni hugsun um,
hvað viðtákandanum kemur bezt.
Ekki er fœrt að tala svo um jól,
að bóka sé í engu getið, þar sem
yfir þrjú hundruð bækur koma út
síðustu vikurnar fyrir jól. Þar inn-
an um kennir vísast ýmissa góðra
grasa, en sú bók, sem ég hafði hvað
mesta ánœgju af að lesa nú, var
Góði dátinn Svejk eftir Tékkósló-
vakann Jaroslav Hasek í frábœrri
þýðingu Karls ísfelds. Sú bók er
hvorttveggja mögnuð ádeila og svo
óhemju fyndin, að það má vera
mikið þunglyndur maður, sem ekki
getur rekið upp vœnar hláturrokur
við lestur hennar. Fyndni og
írónía Haseks hlýtur líka að kom-
ast ákaflega vel til skila í meðför-
um Karls Isfelds, sem var bœði
þekktur húmoristi og mikill smekk-
maður á íslenzkt mál. Nú vakti það
og athygli fyrir þessi jól, að óvenju
margir ungir höfundar sendu frá
sér Ijóðabœkur. Mér hefur ekki
gefizt kostur á að kynnast nema
einni þeirra Mytidir og Ijóðbrot
eftir Vilmund Gylfason. Þegar hann
hefur fœrt út sín viðfangsefni og
þroskað þá tilfinningu, sem hann
virðist hafa fyrir Ijóði, þætti mér
ekki fráleitt að hann gœti orðið
lagtækur Ijóðasmiður.
Áð svo mœltu er bezt að stiga á
stokk, strengja nokkur fögur heit
og óska gleðilegs árs.
Jóhanna Kristjánsdóttir.

Smásagan
Framli. al' bls. 13
hans. Hann hungraði eftir
henni. Og eftir brúðkaupið,
samræming og hæglæti líkama
þeirra, og nú, — perlurnar.
Auður. „Það er bezt að þú
finnir þær ekki, Johndel, þvi
ekki get ég aftur orðið brúð
ur þín, og ég vil ekki vera þín
látna.“
Hann kom aftur til veruleik
ans. Hann hafði dreymt. Hann
vaknaði. Þeir sögðu honum tíð-
indin. Hann gaf sér varla tíma
til að binda bátinn. Hann
hljóp heim að húsinu með ostru
pokann í hendinni. Of seint.
Clemmie lá í rúminu, hulin
hvítu laki. Aðeins líkaminn.
Þannig er líka farið með engl-
ana, vafða í hvit lök, þegar
þeir eru leigðir til kirknanna.
Hann lyfti upp lakinu og
horfði á hana. Það var sem
hún svæfi. Djöfullegi svefn,
þjónn dauðans!
Börnin hans litlu flæktust
um húsið eins og hlutar af
brotnum dýrgrip.
Það gæti hafa verið grunur.
Hann tók ostrurnar upp úr
pokanum og byrjaði að opna
þær, ostru eftir ostru, aðeins til
þess að gera eitthvað, til þess
að reyna að eyða tímanum, tím
anum, sem nú var byrjaður að
skilja Clemmie frá honum —
ekki sem tími heldur sem eilífð.
Neglurnar brotnuðu, fingurnir
skárust. Hann gaf ekki frá sér
hljóð, hann lokaði grátinn inni.
En hann gat ekki, gat ekki
varnað tárunum að renna. Perl
an! Perlan, sem hann var bú-
inn að leita að svo lengi.
Enginn sá hann fela hana
milli brjósta Clemmie. Stóra
perlu, sem óx á mánanum.
Hanar árroðans hófu að gala.
Útgefandi: Hjf. Árvakur, Reykjavik.
Framkv.stj.: Haraldur Svcinsson.
Ritstjórar: Matthias Johannessen.
Eyjólfur Konráö Jónsion.
Ritstj.fltr.: Gisli SigurCssón.
Auglýsingar: Árni Garðar Krittinsson.
Ritstjórn: Aðalstræti 6. Simi 10100.
18 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS