Lesbók Morgunblaðsins - 17.10.1971, Blaðsíða 11

PEKSNESK ÞJOÐSAGA
Guðrún Jakobsdóttir
þýddi úr persnesku
SEÐ FRA
KENNARA-
PÚLTINU
Skólarnir eru teknir til starfa að ný.ju ogr þarmeð allt sem þeiin fylg-ir. Eitt af því ern prófin.
I>an hafa mjög verið gagnrýnd að nndanförnn og í snmnni skólnm hefnr nijög verið dregið nr
prófnm og þan jafnvel afnnniin með öllu, t. d. próf milli bekkja. Flestir þekkja þá tilfinningu,
að konia ilia lesinn í próf og standa á gati. Haraldur Einarsson, kennari við Gagnfræðaskólann I
Kópavogi, hefur sent Lesbókinni meðfylgjandi tei kningu, sem raunar er myndasaga. Þar sést nein-
andi í prófi, séð frá kennarapiiltinu. Fyrst er hann alveg blankur og ekkert gerist utan það
eitt, að blýanturinn er kyrfilega nagaður. Loks kviknar Ijós; einhver Inigsun hefur fæðzt og
svar er í skyndi sett á blaðið. Nemandanum líður augsýnilega betur; það verður þó ekki núU
i þetta sinn.
Guðmundur Guðmundsson
Vestmannaeyja-
ferð árið 1889
ig komið var fyrir Mehrak og
sagði: „1 þetta sinn ætla ég að
fá þér í hendur hlut, sem getur
orðið þér að liði við að endur-
heimta hænu þina og pott.“
Gaf hann honum grasker og
mælti: „Hyggi einhver á illt
gegn þér, skaltu slá í grasker-
ið og mæla um leið fram þessi
orð:
Fram, kappar, tíu tugir,
takið óvininn.
Munu þá hundrað blámenn
stökkva úr graskerinu. Er hver
um sig hundrað manna maki.
Þeir munu stökkva óvini þin-
um á f'lótta. Að því búnu skaltu
mæla:
Kappar minir og kylfur,
í graskerið inn.
Mun þá allt hverfa aftur inn
I graskerið."
Mehrak tók við þessu af
hrafninum. Hann fór samt ekki
heim til sín, heldur hélt rak-
leiðis á fund oddvitans. Oddvit
inn spurði: „Færir þú mér ný
tiðindi?" Mehrak svarar: „Lít-
ið er um ný tíðindi. Ég er kom-
inn til þess að sækja hænu
mína og pott.“ Oddvitinn
mælti: „Lemjið hann og kastið
honum á dyr.“ Þegar Mehrak
heyrði þetta, sló hann í gras-
kerið og mælti:
„Fram, kappar, tiu tugir,
takið óvininn.“
Stukku þá blámenn úr gras-
kerinu og létu höggin dynja á
oddvita og mönnum hans. Þótti
oddvitanum nú gengið nærri
lífi sínu og hann hrópaði tii.
Mehraks: „Ég sel þér í hendur
hænuna og pottinn.“ Mehrak
svarar: „I snatri þá.“
Þá mælti Mehrak:
„Kappar minir og kylfur,
í graskerið inn.“
Hvarf þá allt liðið inn í gras-
kerið.
Nú tók Mehrak hænu sína og
pott. Múgur og margmenni
hafði safnazt saman úti
fyrir. Var Mehrak gerð-
ur að oddvita. . Kona hans
hafði setið heima. Sá hún
nú, hvar Mehrak kom með
hænu, pott og grasker. Á höfði
bar hann höfuðbúnað oddvita
og oddvitastaf í hendi. Gekk
hann þannig inn i hús sitt og
sagði konu sinni upp alla sögu.
Kona hans varð glöð við
þessi tíðindi og snerist kring-
um hann af aðdáun.
Mættu óskir allra rætast jafn
farsællega og óskir Mehraks og
konu hans!
Þessi stiittii, frásögn er skráð
eftir Guöinundi Giiðiiiunds-
syni, (f. 1867) fyrrum bónda í
Ániundakoti í Fljótshlíð og síð-
ar Ljótarstöðmn í Austur-
Landeyjuin. Ilann fluttist til
Reykjavíkur 1930, þar sein
hann b.jó og starfaði til dauða-
dags. Hann lézt í ársbyrjun
1953.
Séð til Eyja frá Landeyjasandi
Eitt sinn, er ég var vinnu-
maður í Teigi hjá Arn-
þóri bónda Einarssyni, þurfti
hann að iáta sækja 400 pund
af vörum, sem hann átti í Vest-
mannaeyjum, og þurfti hann að
láta tvo menn fara eftir þeim,
þvi á þeim tímum voru aðeins
árabátar í förum tnilli lands og
Eyja, og mátti hver háseti að-
eins hafa 200 pund í farinu, og
þótti nóg. Sendi hann þá mig
og ívar Þórðarson, sem þá var
vinnumaður í Teigi líka.
Lögðum við af stað seinni
hluta júlí, og fórum suður að
Hallgeirsey í Landeyjum. Þeg-
ar við komum þangað, stóð svo
á, að enginn ætlaði til Eyja
en allir ætluðu til Dranga á
fiskveiðar.
Jón Brandsson, sem þá var
formaður i Hallgeirsey tekur
það fyrir, að senda vinnumann
sinn, Sigurð Þóroddsson til
Dranga með okkur á fjórrón-
um báti, en við vorum sjö, sem
á bátnum vorum, en Jón fór
sjálfur á stóru skipi, sem hann
átti. Við rérum nú til Dranga,
og var það seinni hluta dags,
og gekk ferðin vel, þvi veður
var hið bezta.
Fiskur var tregur, en þegar
leið á morguninn, kom Jón til
okkar og sagði sjó vera farinn
að brima og sagðist vilja halda
til lands og að við skyldum
koma á eftir sér þvi hann ætli
að lenda á undan okkur og
taka síðan á móti okkur.
Þegar við komum uppundir
sandinn, er hann að lenda og
fær, að okkur sýnist, heldur
slæma lendingu og veifar okk-
ur frá. Við urðum síðan að
róa á fjórar árar til Eyja.
Þetta mun hafa verið skömmu
eftir hádegi. Við komum til
Eyja rétt fyrir háttumál og
höfðum þá róið í 8 til 9 tima.
Þegai- til Eyja kom urðum við
að lenda á Eiðinu, og tók þar
á móti okkur Gísli Stefánsson
á Tanganum.
í Eyjum vorum við tepptir
einn dag, og gistum við Ivar
hjá Unu Guðmundsdóttur í
húsi sem hét London. Morgun-
inn eftir var iádauður sjór og
fórum við þá af stað til lands
og lentum við í Krosssandi.
Þó að við værum nú komn-
ir til lands var þó hin raun-
verulega Eyjaferð okkar ófar-
in, því ekkert gátum við kom-
ið með af vörunum á þessum
litla báti.
Framh. á bls. 13
Sigurjón Guðjónsson
UM HAUST
Dimmir senn í lautu,
drúpa gulnuð strá.
Ég lék við þau á ljúfu sumri,
lengur ekki má.
Úr fjarska heyrist niður,
á hnjúka fellur snjór,
og þögul synda á tjörninni
svanabömin stór.
Svipir haustsins flykkjast
og flögra um sinnisborg.
Þeir hvíslast á um horfna tíð,
heimsins gleði og sorg.
Vestanvindurinn hraður
veifar rökum klút.
— Á björkinni titrar limið,
en lynginu blæðir út.
17. október 1971
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS 11