Lesbók Morgunblaðsins - 17.10.1971, Side 12

KETIIL T'LFDLTI:"...HEF Ö<?
SVHRK> EK>H H© SKlMRST
FI^l VH) ÞESSI MAL/TYRRCN
YFIR L'TKUH 7TEÐ NoKKBU
SK3KJSSYNIR RH)U TILTlóTS
jMöRK:"...HVERSU HRR®SNOlM
ERT VÍJ Á -þETTA W, EÐA
AÐRIR SKxTUSSYTHH?"
V©HKNN,..'\mR >AR KETILL 'tíR
iT'IÖRK OG LATTBI, BRÓDIR hBHíJ
IÞORKÖLL OÖ7AÖRLUR
StóFUSSYNIR.
TCóTLOiJ LÖðÖdA XÍTÁ
I ii./
".. ERU PEIR SVO MIKIXÖ
hATTAR T'IENIT, AL ÞARTÍW.
TTIKIL ETTIKMÁL VBR-ÐA..."
IMÖRÐUR SSOTJ REI-Ð
|TIL PVNXRR VK> EL0SA,O<í
TXOSI 7TSEXTI:"...Ve|R IWWUM FYRIR TTRRCÍS XTAIVNS KNfi
QANdJl VER-ÐR Oð BI-Ðdfl. OSS XI£>S ..."
iKVALST fíÍEA VHÆL TXÞIWGS
ME-Ð XIONUIVl JME-b ÖXXV LIXI
NtMLS
^ÖGU
Úr
æviminningum
Björns
Krist j ánssonar
Framh. aí bls. 2
Félagið hafi vamarþing á ís-
landi.
2. GR.
Til þess að kaupa hlutabréf
þau, sem um getur í fyrstu gr.
veitist landsstjöminni heimild
til að taka 500,000 króna lán,
sem afborgist með jöfnum af-
borgunum á 20 árum, og mega
vextir af þvi eigi fara fram úr
4 Vz % eða sem því svarar.
Heimildin til að kaupa hluta
bréfin er því skilyrði bundin,
að lán þetta fáist með eigi lak-
ari kjörum.
Þeirn, sem kynni að vilja
fræðast frekiar um þetta mál
vísa ég til umræðnanna í
Neðri deild bls. 1656—1794.
Öllum heimastjórnarmönnum
í deildinni, með aðstoð þriggja
sjálfstæðismanina, tókst að
drepa málið með 12 atkvæðum
gegn 11. Það var sannarlega
kaldhæðni örlaganna þegar al-
þingi Islendinga sá sér hag í
þvi 1917 að kaupa bezta skipið,
sem Thoreféiagið átti 1909,
„Sterling" með áhöldum, þá 8
árum eldra, fyrir kr. 704.202,67.
Alþinigiskostnaðurinn á
þessu þingi var áætlaður !kr.
58,038,96.
Myndlist
Framh. af bls. 5
þess að vera krafs og ofurlítið
kraftaverk. Málverk á söfnum
eru eins og binar innilokuðu
konur Bláskeggs. Að niála er
ekki að lita (peindre n’est pas
teindre). Fjótleiki er ekki til.
Mér geðjast að því sem er
öþroskað. iila gert, visir að ein
Iiverju. Óslípuðum demöntum,
halakörtiun. Listin ætti að vera
eins og sykurnioli, sem aldrei
bráðnar í kaffiboilanum þínum.
Það er ekki til nein afstrakt
list; ekki fremur en hnöttótt
list eða gul list. Ég vU draga
]>að ómerkilega fram í sviðsljós
ið. Sandtir er dýrmætari en
gull. Brauð er betra en kaka.
List er umbyltandi, sköpxm
lilýtur ávallt að deila á viðtek-
in verðmæti, að öðriun kosti
verður hún helgisiður.
Er ein af fyrri sýningum
hans dró að sér fáa gesti, sagði
hann ánægður: „Ég er ekki
Mikkjálshæð, ég dl draga úr
ferðaman nastraumn um. I»að er
með mig eins og lögreglufull-
trúa, þar sem fleiri en fjórar
manneskjur eru saman í hóp,
verð ég tortrygginn.“
Vandi Dubuffets var ekki í
því fólginn að hann hneyksl-
aði fyrirkomulagið með þess-
um yfirlýsingnm sínum, heldur
í þvi að hann varð að berjast
gegn því að verða innbyrtur í
það. Arið 1955 var honum boð
ið að taka þátt í sýningum sem
ríkisstjórnin stæði fyrir utan
Frakklands. „Timdurskeytum
mínum er breytt í blómvendi,"
segir liann sáróánægður, „í
livert skipti sem ég reyni að
detta af baki, festist ég enn
kyrfilegar við hnakkinn."
Diilmffet lieldur sér við efn-
Ið með því að standa í eilífu
stríði við listasöfn og umsjón-
arnienn ríkisrekinna safna. Ár-
ið 1964 sagði liann skilið við
Daniel Cordier, sem verið hafði
einkaumboðsmaður lians í sjö
ár. Listamaðurinn stendur höli
um fæti að því leyti, að hann
getur aðeins selt málverk sitt
einu sinni. Er Dubuffet I;ekk-
aði í verði setti Cordier all-
mörg málverka lians á almenn
uppboð, en slíkt er ámælisvert
í augum fínni listaverkasala
eins og Pierre Matisse í New
York, sem hefur sankað að sér
Dubuffetmyndum eins og ind-
verskur fursti safnar gim-
steinuni. Dubuffet sleit sam-
bandi við Matisse árið 1959, en
ekki fyrr en listaverkasalanum
liafði tekizt að afla sér, að sögn
Dubuffets, rúmlega tvö hundr-
uð verka lians. Vilji áhugasam
ur safnari nú eignast Dubuffet
mynd, setur Matisse í brýnnar
með þjáningarsvip og segist
skuli athuga málið, það verði
ekki auðvelt, prísarnir hafi
liækkað aftur, en hann skuli
lialda áfrain að leita. Sex mán-
uðum síðar er safnaranum sýnd
lítil mynd og honum sagt að
hann megi vel við una. Ýmis-
legt má að vísu segja til máls-
lióta safneigandannm, sem kem
nr anga á liæfileika listamanns
ins löngu á undan almenningi,
keinur verluim lians á framfæri
og fleytir honum yfir mögru
árin. Og nákvæmni og smá-
munasemi Dnbuffets í sam-
bandi við listaverkaskrár, aug-
lýsingaspjöld og því um lilct
kann í atigum listaverkasala að
stappa nærri ofsóknum, en Du-
Iiuffet telur sig engu að síður
hafa verið hlunnfarinn marg-
oft.
Samkvæmur þeirri skoðun
sinni að söfn séu grafreitir list
arinnar, neitaði hann að sýna
á frönsknm söfnum ailt til árs-
ins 1690, er Deeorative Arts
Museum hélt stóra yfirlitssýn-
ingu á verkum lians. Dubuffet
gekk að því vegna þess að safn
ið er einkasafn og unisjónar-
maður Jiess, Francois Matliey,
mikill aðdáandi verka hans.
Á öðrum og ólíkum tímuin
liefði Dubuffet ef til vill verið
fordæmdur sem listamaður og
verk Iians liædd eða fyrirlitin
en nú vegnar Iiomim með af-
brigðum vel, liann er dæmdur
í heiðurssess í öllum heiztu
Iistasöfnum lieimsins og selur
allt, sem frá hendi hans kem-
ur. Dubuffet segist ekld vera
byitingarmaður heldur lifstíðar
andófsmaður. Verk lians liafa
hins vegar orðið til á sania tíma
og tilraunir á ciðriim sviðum að
véfengja viðtekin verðmæti
vestrænnar menningar.
J2 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
17. október 1971