Lesbók Morgunblaðsins - 21.05.1972, Blaðsíða 16

/ HA«£>' UR í , H THM JVRlB BLoD- suú- fí N PlNU- Uti - UM ■' ■ ftMfi rtu. ItíKAN ifmic- I UR. 5AM- H1-3'. UAfK Hik/or UN
1 X)'/ >7 ~ir>
i ei fNfic,- i bJ S 'í Ð i - 1
sií>- r j> i MATuF
MJ í jtms FtR HÆ(x T L > r -, -Tu'/sr^- «ír Pv'-R fCÓfAR
ÓÉRlR- RÐ CiflMftl S'llJU Ft-UTA/- /HÚUR. 'A 1 ÞAK
I?oR<k
RRéJN- S vcoR- J>v' R tfífí&U FöRS.
//fl 11 VRZIF- R R. Mrt AIA/5-
0R£> S>^R- ÚRIP- Uli. Yöky- flBlP. HLUT/R. tNO/íiíi KflRL- PiRlNU KOfJ - UMÚ" Uk
| L-l K - ■ flPS- Ihí-úti Z E!Ui Z 0 61 FU(\L- 1 N t-nanR- Káruft 1 'il'rt- 1 E> £4.6,
yen- tu-T. 0 etr- HKfl
I \]IZTL- |aí>1 fí-TIZCi/J flSuP. HftLL A riT' 11- L eiN- K6NU ' íritfitL SRR. / Aíá ÆTT- KltKAJI fiTVO. V Ó-CMX-
r Lo iTiig M X 1 ÍLITu
NflU{) flFKV- Æmi 5U tíD
Ix^ '/t'5- Æ.L- 1 R FUCi L roTFt FlACL , /
PoKfl 'IL'AT KFTK
Wp. H-U. Holif) ■ SPIL V£RK- FÆK l • T oMtl Uet-r/
6,HÐ ÍNIo'- Konfl
Fuar ruN G.<- Su'r
4 ^ 1
i^íjíxí) MA'LM- U R -, i fU M
M 'Q RO ss< SÁl A
□
MORGUNBLAÐSINS
M
Lausn
r
a
síðustu
krossgátu
■ & fiH Hipij UR uZ
A £> L e l K — Y\ £ $ M H A K A R
m L mTn í O 4 SVFT- E K 1" L KcN- MNNI F R Ö N N 1
b FD- eiKj b R B K 1 N N L U L L A K MJd6 A F
- | þíTKfl X — j® N 0' 4 TíMfl) í. e N ’i A R fTSK- U F J A N N
ÍIHUJ MEim s £ L F y 5 S 1 N 4 h R íií^ E> ö' N \ZEK A 4 N F AL" fíf
o' L A iw s A’ M r»o. A u 4 U N U M ríMi £ N D A N fl S MIH ÍIO.
r- L X Ú 4 A JTSF V K Kr>'K ■R A r A R. A‘ L A R iHO«MA -ríÉt- A R 5Ko?- 1Ð R
•r T* A 4 H KLÚT- T R fl F <é' It'i" MHKlfi KflFK d. HREJl E R N IflFI SKRIFA H F / w£ 'Joti D £ 1
■ ’.t". o R fl- A' R E ( © A M L e 4 U P Hniúkt em\ fí K" K u R l M H
fÚMV/ KlAW 61 1 iFduid V/EUii A M L A 5§S £ r M A R iLrrfíR. ’/lPUfc ú R R fl R HLTÓb L £ ö.
SK-tr. s v< Ý —^ GK. A' L o F T 1 GUÍ> ■fi’M T Ý hr o rrod U s L 1 L
hS ITló) S K o' L 1 i# £ L X> A \ L L A R AHD- Mt? s r u N U T A“
fUkV.' | wm F 'í' L A H H V'oi' iN V o L l— A N Mmnu, S V A (? A Ð 1 ■r b
Þankabrot og
smámyndir
Framhald af bls. 11.
ur eða villidýr — snú'ðtu við!
Hér er jarðneskt va.ld að
vertki, sem þetta tájkn hef'ur
dregið. Það þýðir: Bannað að
ferðast á landi og í lofti, bann-
að að ganga og bannað að
skríða.
Og í leyni skógarins
húka varðlmenn með vélbyssur
og skamrnibyssiur í batóhöndinni.
Þú reikar um þögulan skög-
inn, reikar -um og freistar að
nálgast vatnið án árangurs.
Enginn verðtur spurðiur til veg-
ar. Það er búið að hraeða fóiik-
ið, enginn vill vistast í skóig-
inum. Aðeins með þvi að ganga
á daiufan kúabjöliiuhljióm, tekst
þéir einn regndaginm að þreifa
þiig eftir kúasfóð að vatnitnu.
Og þú hefiur tepast grilSt hið
volduga vatnsborð g'litra milli
trjásbofnanina, er þú veizt,
strax áður en þér tekst
að íQýta þér að því, að alla
ævina muntiu eiska þennan
jarðarblett.
Segdenvaitnið er hringlaga
eins og það væri dregíð með
bogrita. Etf þú hrópar af bafek
amum (en. þú kaiiar ekki, svo
þér verði ekki veitt athyigli)
berst aðeins dauft og titrandi
bergmál yfir um.
Það er lamgt yfir á hinn
bak'kann. Vafnsbaikfcarmir enu
skógivaxnir. Skógurinn er all-
ur jafn háir, stofn við stofn,
ekkert tré öðru minna. Þegar
að vatininiu kemur sést ödl um-
gj'örð vatmsins, ýmist gul sand
ræma, eða gráleitt sef, eða
græn grasrönd. Vatoiið er speg
ilsiétt, ekki iminnista gára. Sums
staðar fiýtur jurtagróður við
strönidina, annars er það
tært og botninn hví'tur.
Lokað vatn. Lokaður skög-
ur. Vatnið horfir mót himni,
sem l'íitur niðiur til vatnsins.
Fiimdst eittiivað m.eira í ver-
old'nni veit maður ek'k'i af þvi,
það sést eklkerit handan slkóg-
arins. Og jafnvel þótt það æt'ti
sér stað, heyrir það hér ekiki
til, hér er það óþarift.
Maöur vildi gjarnan setjasit
hér að fyrir f'ulJt Oig allt. Hér
fengi sáOin flrjáfea útráiS', lítot
og laftið, seim titrar miMi vatns
og himins. Hér mundiu hreinar,
djúpar hugsanir streyma fram.
Otilokað. Grimmur fursti,
rangeygð ófreskja, hefur sölsað
vatnið undir sig. Þarna
sést suimaihhöliini hans og bað-
húsið. Bl.gjörn af'kvæmi hans
róa á bátum út á vaitmiö til að
veiða og skjóta endur. Pyrst
s'ést léttur, ljósblár reykjar-
hnoðri yfir vatninu, svo glym-
ur skotið.
Þaima bak við skóginm þræia
aldiir héraðsbúar boginir í baki.
En alll.ir vegir, sem hing-
að ligigjia eru 'l'ökaðir, svo að
enginn ónáði þá, sem hér búa,
J>vi að fislkuriinm og veiðidýrin
eru aðeins aldn þeim til handa.
— Hægt er að rekast á spor.
Einhver hefur teveikt upp eld.
Hann hefur óðara verið sOlötokt-
ur og maðurinn hrakinn burtu.
— Afske'kkt vatm. Vatm, sem
. stendur m,ér hjarta nær. Heima-
'byiggð.
VÉB DEYJUM AUDK.EI
Vér eruim farnir að óttast
hima daiuðu og dauðiann meira
en nokkuð aninað.
Koimd dauðsfall fyrir í ein-
hverri fjölskyld'U, komum vér
oiss hijá að skrifa eða vitja
hentnar. Vér vitum ekki hvað
vér ei'gu'm 'að segja um þetta,
urn daiu ð am n . . .
Maður sikamimast sin li'ka fiyr
ir að tala um kirkjugarðinn
eins og einhvern alvarleg-
an hlut. Maður segir ekki á
vinnustaðnuim: „Ég get ek'ki
tekið þátt í sjáiifboðavinnu
sunnudag'sins, þvá að ég æitl.a að
hei'isa upp á ástvinii míma í
kirkjugarðinum." Rétt eins og
það væri eiitthviað miíkilisivert að
heimsæikja þá sem ekki framar
biöija urn mait?
Að flytja l'íik á miilii staða!
Hviiík heims'ka! Eniginn gefur
'kost á jánn'braiutarvaigni tii
þeirra nota. Nú á döigum eru
þau 'heidur ekki borin um bæ-
inn í hijómsveitarfylgd, sé um
alimenning að ræðia. Þeim er að-
eins steotið leiðar sinnar
á vörulbil.
Einiu sinini t'iðikaðist (í ver-
öldimmá) að memn genigu á málli
grafa á sunmud'öguim., sumigu
htjöimþýða sálma og brenndu
iimandi reýkeisi. Hjartað öði-
aðiis-t frið og hin ófráví'kjan-
lega ör dauðans nísti það ekki
lengur. Það var enigu likara en
að himir dánu, sem iáig'u undir
lieiðunum hefðu brosað til
manms niæsitum þvi ómer'kjan-
lega oig hvíslað: „Jæjia, jæja!
Það er ekiki svo h(áis'kaleigt!“
Nú á dögium r.ekst maðiu.r við
'kmkjuigarðinn, — ef hann er
þá lemgur til staðar — á þessa
hiótwn: „Eigendur grafarstæða
enu áminn.tir um, að viðllaigðri
refsingu, að fjarlægja allt
skram fi’á fyrra ári!“
En v.iöast hvar enu kirkju-
garðannir jafnaðir við jörðu
með ýtum, og gerðir að ilþrótta-
völíuim eða menminigairliuniöuim,
Þeir eru till, sem látiö hafa
llif sitt fyrir ættjörðina, elins oig
þú og ég gerum einhverm tíma.
Kii-'kjan heligaði þeim fyrTium
einn dag, mánnimgaixlag þeirra,
er féliu á vígve'llinum. Eng-
lendimgar heiðra þá með þeim
hætti (á Vaimúadaginm).
Allar þjóðiiir ha'lda sl.íka
minniingairdaiga um þá, sem fall-
ið hafa vor vegina. En þóitt
fleiri hafi faillið fyrir oss em
nofckra aðra þjóð, höldum vér
erngan siílkan minniinigar’daig.
Ef maður steyldi líta um öxi
og minnast adllra, sem fallið
hafa, hverjium ynnis-t iþá tírnii til
að Leggja steim við stein. Vér
höfiuim mássit ei'ginmenm, syrni oig
unniusta í þrem, styr'jiöttd'uim. Ver
ið etóki að íiþyinigja oss
með ihamigsi yðar, hverfið und-
ir mákxöiu graifarmer'kin!
Himdrið oss etoki í að liifa!
Vér, vér deyjium aldrei!
Þetta er ixápiinktxir lieini-
speki txittiigiistii aldariniiíXr.