Lesbók Morgunblaðsins - 07.07.1973, Blaðsíða 15

% * Ktct- Klif.il *»l' Ht-utM* h?<iur ádUfl f»JD- IN<é £k*t
w —* JL O R F 1 R ■** T 1 L N)
A jr A F A R f°lí N U R 1, M*ti> i « n - h €
u-- ^ °?c KVEK- K A T A Ú R I T L i R
Hl K R |0, T 1 N Nl A M A
««' A l {\ie\£ EINS A5 fi U M N RÍKI- PAM j BffllN
m &oT- UNB V 5 4 [ N N RiK AF þ N N A
1 STM»» e 4 4 lenxxo. VfrtiíiB A N D fi kóí.H! BfUK U s 5
m rtl^QDCilSSB^QQIlB E 02 ÍtTu AJ
T T K L Æ D D S r Ú L iK A
} T U K A L D A- N T WoL R E 1 >a/
- u N 1 ioí~ 8E>\ 5 A U 4 peR- itT M INA T F 4 N >
Ut«.T . J r R 1 ? P 1 tféPi 4*. N A A1 Siö L 1 i> N A
|| L 1 f«Ú* * EFNl N A s?a- \S) N r h N 4 E Ð 1
Ln t' d[ A U K i N N rinT 6 AM N u r T; A N. 4|AI
Lausn á síðustu krossgátu
Krossgáta
Lesbókar
Morgunblaðsins
VflL- MENH- S vcA KVEN- (AFi1 wm uR- VCOM- UWA Cx^\ IéEÐ I ■Hí>1?N- ■ TÖLulBlsfLR
\ 1 1 kL R T
^J S'* 4K'
l k KlEN- NAPN ToVN KVtH- NAF N
L'i K- FlMS- HLUT- A WUM
c " IS Ti V " FL-Vr- in. \ n N OlNO) Pflurr 4RHS
l- 1 M N
fíS' X EIH5 To'ww muíir FÓT- A HH (? kn- u R
TR' 10. KVh®
'w KEVRi A'HALD V Aá- N- ú l
cfig V ✓ FUK£>- FIF 4 u Ð
r UR œ ÚR- £ 1 N* F\ R
5NÍKÍA, t?fiurr
- - ík.sr Trö'll 1?EVK IR
P/KA Ff R i’e r
^fiR L'lVC- RtAS- HLUT| LfidD EuD- <>T/c.P I STNv- AR-
Kveú- HPiFN To'wh geirfl WfN-
£ h1 T)' \ þi (\ R’t K1

5\4' j L Jr U a L
HÉR fer á eftir skemmititeg þraiuit, sem tesendur œttu
að reyna v'.ð áður en þeir lesa 'lausnina. Su'Ciur erj
sagmhafi í 4 grönduim og vestiur lœtur út ispaða 6.
Norður:
* Á-iD-8-5-4'2
V K-G-10
♦ Á-5-4
+ 5
Vestur:
6-3
9-7-5
K-6-3-2
D-10-9-7
Austur:
A G'10-9-7
V ÁiD-8-6-4-3-2
♦ 8-7
* -
Stiður:
* K
V —
♦ D-G-10-9
4» Á-K-G-8-6-4-3-2
»
I
Sagnhafi drepur með spaða kángií, itetiur út itígui
og við skulum hugsa okkur að vestur drepii' mi
kóngj og iþá drepur sagnha'fá1 í borði með ásil Næstj,
tekur sagnha'fi ás og drottningu í spaða og 'lætur síð
an spaða 4. 1 spaðana lætur sagtihafi tSglaina, sem
hamn á heima. Austur drepur spaöa 4 með gosanum
og getur tekið tigul 8, en verður siiðan að láta út|
hjarta og tiil þess að gefa ekki 2 siagi á 'hjarta Jætur'
austur út hjarta 2. Sagnhaí'í drepur með (hjarta 10,
tekur 2 slaigi á spaða og nú á véstur eftilr tíigul 6 og
þrjú lauf og sagnhafi Hætur því næst út tigul, vest-ji
ur drepur og verður a>ð iláta út lautf og sagmhatfi tfær
3 'SiöuS'tu slagiina.
Ef við hugsum okkur, að austur ta'ki ekki' tigul 8i
þegar hanni kem'st inn á spaða gosa, heildur láti' straxj1
út hjai'ta, (þá 'iætur sagnhafi sjálifur út trigul og aust-
ur verður að gefa eiinn slag tli viðbótar á ihjarta. Taki
austuir hjarta ás og ltát.3 Siðan aftur hjarta, þá iléndirlj
vestur í vandræðum með itígulinn og i'aufíð.
Við re'Jkniuðum méð að vestur l'éti tiígul kóng i 2.
sfaig.. Geifii vestur, lætiur sagnhafi næst tíuna og gefi;j
vestur enan, þá llæt.ur sagnhafii' enn tígul, drepur me'
ási, lætiur spaða þrisvar, aiustur drepur með gosan
uim, iætur hjarta, sagnhaíi drepur i 'borðl: og tekur
2 sttagi á spaða. Nú lætur sagnhatfi út latif, drepu:
heima með ási, tlætur út tigui’J, vestur drepur með
kóngl og verður að tátla út iaiutf og saglnhatfi fær 2
síðustu silagi'na.
I
»
31
rA
>i
I
iSkikkjumaðurinn við glugg-
ann hreyfði sig ekki. Giangolini
hélt áfram að blaðra. Það hafði
a'lit gengið að óskum með undir-
skriftirnar og einskis hafði verið
spurt. Hann hefði vegabréfim í
vasanum. Þau gætu lagt af stað
tafarlausf.
Nú setti óstöðvandi hlátur að
'lafði Hurtmore.
— Hvað er að? spurði Giango-
lini og tók undirhláturinn.
— Ég var bara að hugsa um
gam'la fíflið, íþar sem ’hann situr
þarna ií Misericordia, hátíðlegur
eins og uiglla og hlustar á þessar
leiðintegu 'kantötur hams Galuppi
gamta.
— Maðurimn við gtuggann
sneri sér nú við. — Því miður,
frú, þá var hinn ilærði meistari
lasinn, svo að það varð ekkert úr
hijómleikunum. Hann tók ofan
grim'una. Þess vegna gerðist ég
svo djanfur að koma fyrr en ég
er vanur. Og þau stóðu frammi
fyrir broslausu andliti Hurtmore
iávarðar.
— Elskendurnir gláptu á hann
sem snöggvast, alveg klumsa.
Lafði Hurtmore iagði höndina á
'hjartað, sem Ihafði tekið undir sig
stöklk og hún fékk andstyggiieg-
an verk umdir bringspölunum.
Vesfings Giangoiini var orðinn
eirns hvítur og gríman 'hans. Jafn
vel á þessum lauslætistí'mum var
það ekki dæmalaust, að kokkálað
ir herramenn gripu til mannvfga,
Sjáflur var ’hann vopnlaus en
hamingjan mátti vifa, hvað ihinn
kynni að hafa faiið undir svörtu
Skikkjumni. En Hurtmore lávarð-
ur greip ekki til neinna óvirðu-
legra óyndisúrræða. Alvarlegur
og hátíðflegur, sem jafnan endra-
nær, gekk hann yfir að iborðinu,
greip sikartgripaskrínið, lokaði
því varlega og sagði:----Ég ó Víst
þetta skrín. Síðan sta’kk hann því
í vasa sinn og gekk út.' Elskend-
urnir urðu eftir og ihorfðu spyrj-
andi hvort á annað.
Nú varð þögn.
— En hvað gerðist svo? surði
gósseigandinn.
— Nú snerist blaðið við, sagði
hr. Bigger með söknuði. — Gi-
angolini hafði gert ráð fyrir að
strjúka með aillan auðinn, en lafði
Hurtmore fór að hugsa sig betur
um og ihla'kkaði 'þá ekkert til þess
að 'búa í einhverjum kofa með ást
inni sinni. Hún ’komst aðþeirri nið'
urstöðu, að staður 'konunnar væri
heimilið — ásamt ættargripun-
um. En mundi lávarðurinn l’íta
eins á málið? Það var nú eirimitt
vandræðaspurningin. Hún ákvað
að komast eftir því sjálf.
— Hún kom ’heim rétt fyrir
kvöldverðinn. — Hans hágöfig'i
bíður í borðsalnum, tilkynnti
brytinn. Svo voru háu dyrnar
opnaðar og hún sveif inn og bar
höfuðið hátt — en Skelfingunni í
huga hennar þarf emginn að lýsa.
Maðurmn hemnar stóð við arin-
inn. Hann gekk tiil móts við ’hana.
— Ég var að bíða yðar, frú,
sagði hann og leiddi ihana til saet-
is.
— Þetta var eina orðið, sem
hann veik að atburðimum. Dag-
inn eftir sendi hamn þjón eftir
málverkinu í vinnustofu málar-
ans. Og það var í farangri þeirra
mánuði seinna, er þau lögðu af
stað tiH Englands. Og sagan ihef-
ur fylgt málverkinu kynsióð eft-
ir kynslóð. Ég heyrði hana ‘hjá
einum vini ættarinnar, þegar ég
keypti myndina í fyrra.
Hr. Bigger fleygði sígarettu
stubbnum ií eldinn. 'Hann þóttist
’hafa sagt s'öguna vel.
— Mjög eftirte’ktanwert, sagði
gósseigandinn, — sériega eftir-
tekarvert. Þetta er menkileg saga.
Ég efast um, að Nell Gwynn eða
Anna Boleyn hefðu verið betri.
Hr. Bigger setti upp fjarrænt
bros. Hann var að hugsa um Fen-
eyjar — rússnesku greifafrúna,
sem bjó á sama stað og hann, og
sterka ilmvatnið, sem hún notaði
(það ætlaði alveg að kaefa mann,
þegar maður fann af því ilminn í
fyrsta sinnl. Og svo var 'baðið á
Framh. á næstu síðu.