Lesbók Morgunblaðsins - 23.06.1974, Side 9

„HANN GLOTTi VIÐ
MÉR ÞEGAR HANN
LEIÐ HJÁ"
II: ÞAU SÁU STAPA-
DRAUGINN í FEBRÚAR SL.:
A Stapanum sótti svo mikil syfja
a8 bílstjóranum. að hann varð
ófær urn a8 aka Og þá birtist allt í
einu maður og bað um far
JR ÞÚ AÐ GAMLA BRÝNIÐ
Eftir Árna Johnsen
annarra bíla alla leiðina, því ég ætl
aði ekki að lenda i sama ástandi og á
suðurleiðinni. Gekk allt snurðulaust
á heimleiðinni.
Við fjogur. sem vorum i bílnum
urðum ofsalega hrædd og strák
urinn, sem var með mér, var ennþá
feykilega myrkfælinn. Þessi saga er
þó aðeins fyrirboði þess, sem átti sér
stað næstu helgi á eftir. Þá var aftur
farið á stað, og strákarnir kunningjar
minir ,,melduðu sig Þaðvarákveð
ið að fara að harka Keyrt var á
feikna miklum bil, Doríunni hans
Sigurðar Ingimarssonar Eg keyrði
hílinn og við vorum að harka í
Reykjavik fram eftir kvoldi, 7 manns
í bilnum: Siggi og Ella (Sigurður
Ingimarsson og Elin Magnúsdóttir),
Svenni og Dúna (Sveinn Ingibergs
son og Guðrún Haraldsdóttir), ég og
Þóra og Gisli Guðnason. Oll skotu-
hjúin eru nú gift, en þegar þetta var,
vorum við á aldrinum 1 6 — 20 ára.
Um miðnæturbil kom upp sú hug-
mynd að brenna suður til Keflavikur
til að kaupa ol og sælgæti. Ég neitaði
algjorlega i fyrstu og sagðist alls
ekki fara þá leið oftar i myrkri, —
var hreinlega óttasleginn, minnugur
þess, sem gerst hafði helgina áður.
En það var jagast og þráttað og gert
stólpa grin að hetjunni við stýrið, —
svo ég lét loksins undann. Eins og
gengur var ærslast i bilnum á suður-
leiðinni og strax varð Stapadraugur-
inn snar þáttur i leiknum, því strák-
arnir létu illum látum, opnuðu glugg-
ann og kolluðu út „Komdu nú Stjáni
blái, ef þú þorir, láttu nú sjá þig
Stapadraugur ef þú getur eitthvað."
En Gisli, sem hefur dulræna hæfi-
leika. impraði á þvi að við skyldum
bara taka þessu rólega, Stapa-
draugurinn myndi hafa samband við
okkur á heimleiðinni. Ekki var mér
sama um öll lætin, en ekkert sér-
stakt átti sér stað á suðurleiðinni.
Eftir stutta viðdvöl i Keflavik var
haldið til baka. Ég var nú heldur
galvaskari úr þvi að ekkert kom fyrir
á suðurleiðinni, og fór að reyna að
hefna harma minna. Meðal annars
skaut ég titt á Sigga Ingimars. Hann
var með tilþrif þarna og mundaði
sjennapott, sem strákarnir voru með
aftur í. Ingimar, pabbi hans, var
gjarn á að fylgjast vel með stráknum
og sjá um að hann gerði ekki alvar
leg glappaskot, sem við vorum þó
alltaf að gera. Svo ég segi við hann:
„Hvað heldur þú að gamla brýnið
segi núna," en þetta var setning.
serti við notuðum nokkuð oft, en ég
vissi ekki til að aðrir notuðu þá.
Þegar ég er rétt kominn upp á
Stapann, tekur mig að syfja ógur
lega Ég varð að leggja mig út af og
sofna á þessari somu mínútu. Gisli
sagði að ég skyldi reyna að harka af
mér, þvi þá myndi Stapadraugurinn
losna mig við syfjuna þegar ég kæmi
til Hafnarfjarðar. En það varð ekki
við neitt ráðið. Eg stoðvaði bílinn,
lagði handlegginn yfir sætisbakið við
hliðina á mér og hallaði mér út af. I
sama mund og ég legg hofuðið út af,
segir Gisli, sem sat einnig frammi
ásamt Þóru: ,,Einar, sérðu manninn,
sem er að koma þarna. " Ég bað hann
að láta ekki svona, fannst komið nóg
af kynlegri atburðarás. En i þvi er
bankað í gluggann á hurðinni mín
megin. Eg lit upp i hvelli og ris upp
um leið, greip um húninn og horfði
beint framan i manninn utan dyra,
þrekinn eldri mann, dokkklæddan og
veðurbarinn. Um leið og ég skrúfa
niður gluggann, segir hann dimmri,
hásri röddu: ,,Eg ætla að sitja i." Það
var allt komið í kerfi i bílnum, fólk-
inu brá svo illþyrmilega. Og Siggi
hrópar upp: ,,Það situr enginn draug
ur i minum bíl!"
Gísli var eini maðurinn, sem ekki
lét bilbug á sér finna og segir við
draugsa: „Komdu bara aftur i vin-
ur". Kempan hoktir þá hringinn í
kringum bilinn og inn i hann hægra
megin að aftan. Stelpurnar voru þá
farnar að snökta og sumar lagstar i
gólfið og þau fjögur sem sátu aftur í
hnipruðu sig svo þétt saman að
ekkert þeirra snerti kauða þeg
ar hann settist inn. En hvað
heldur þú að sé það fyrsta,
sem draugsi segir, þegar hann
er setztur inn? Um leið og hann
er setztur segir hann með sinni hásu
rödd: ,,Hvað ætli gamla brýnið segi
núna". Einmitt það sama og ég hafði
nýlokið við að segja. Þá var mér
öllum lokið og nú varð allt i fári í
bílnum, þvi þetta var einum of mikið
af því góða. Ég ók þó áfram mjög
rólega, en Gísli fór að tala við karlinn
og sá ég þá bezt, að Gisli var ekki
kallaður Gilli töff fyrir ekki neitt.
Ekki þorði ég að lita aftur i og ekki
einu sinni í baksýnisspegilinn.
Gilli spurði nú karlinn hvað hann
gerði og hann svaraði: ,,Ég er í sjó-
mannaskóla hérna fyrir neðan." Ekki
bætti þessi yfirlýsing úr skák, en
Gilli kváði og spurði hvort hann væri
ennþá í sjómannaskóla. Sagðist þá
Framhald á bls. 12.
,,Ertu að tala um það þegar við
sáum Stapadrauginn", svaraði
Ragnar Franzson stýrimaður, þegar
ég spurði hann um atburðina á
Stapanum við Keflavik s.l. vetur.
,,Þetta var þannig", sagði Ragnar,
,,að við vorum á leið suður til Njarð
víkur milli kl. 8 og 9 að kvoldlagi i
febrúar sl Við vorum 4 i bilnum, ég
sat frami ásamt syni minum, Eiriki,
sem ók, en aftur i sat annar sonur
minn ásamt kærustu sinni A leiðinni
var ég að segja þeim frá þvi, sem
ýmsir hefðu séð á Stapanum og
einnig .ryfjaði ég upp sagnir frá
Kerlingarskarði. Krakkarnir hlógu
mikið að þessum sognum, — kom
líka til tals hver viðbrögðin yrðu, ef
maður sæi allt i einu draug fyrir
framan bilinn. Eiríkur sagðist ekki
myndu vikja fet, þvi hann vissi að
það skipti engu máli; hann ætti að
geta ekið í gegn um drauginn. Svo
féll þetta hjal niður og skömmu
seinna komum við að Stapanum.
Þegar við vorum að fara i gegn um
seinni ruðninginn þar sem nýi veg
urinn liggur um Stapann, niðurgraf-
inn, birtist allt i einu maður i bil-
Ijósunum, rétt fyrir framan bilinn.
Eiríkur snarbeygði til vinstri og var
næstum farinn út af, en ég og þau
hin i bilnum sáum manninn liða aftur
með bilnum, um leið og við fóruni
fram hjá Samt ókum við yfir staðinn
þar sem hann hafði staðið og birtzt
Við sáum manninn oll greinilega og
þegar hann leið fram hjá bilnum
glotti hann framan i mig. Hann var
með rauðjarpt alskegg og i vaðmáls
doppum, en slikan sjóklæðnað hafði
ég séð i æsku Hann hafði skarpa
andlitsdrætti og virtist dálitið yfir
miðjan aldur. Krakkarnir voru felmtri
slegin og það kom mikið fát á okkur,
þvi þetta var svo óvænt Við héldum
ferð okkar áfram þá stuttu leið sem
eftir var til Njarðvikur. Við hofðum
þar stutta viðdvol og héldum aftur til
baka. Þá námum við staðar þar sem
þetta hafði gerzt rétt áður og
lituðumst um Aður en við komum
að Stapanum á suðurleiðinni, hafði
snjór fallið nýlega, en ekki hafði
fallið korn siðan. Engin spor sáum
við i snjónum og var þó vel leitað
Við vorum þvi viss um að það sem
við höfðum séð þarna á Stapanum
var ekki af holdi og blóði. Aldrei fyrr
hef ég séð neitt slikt, en ég býst ekki
við að krakkarnir hlæi framar að
slikum sognum"
III SYNIR:
HUN SETTIST MH) LAMPANN
GAMALL oliulampi stóð á borðinu.
Við sátum og robbuðum saman i
fallegri íbúð ungra hjóna við Eyja-
bakka i Breiðholti. Lampinn kom við
þá sogu sem hér fer á eftir.
Atburðurinn átti sér stað norður i
Skagafirði að haustlagi fyrir þremur
árum. Ungu hjónin, Sveinn Fjeldsted
og Ingibjorg Kristjánsdóttir brugðu
sér þá norður i Skagafjorð i heim-
sókn á Gauksstaði, þar sem Sveinn
hafði verið í sveit 4—5 sumur. Þar
býr nú móðursystir Sveins, gift
bóndanum á bænum.
Sveinn og Ingibjorg gistu hjá þeim
hjónum og sváfu uppi á lofti. Daginn
eftir átti að fara í gongur og ætlaði
Sveinn með.
Sveinn: ,,Um morguninn vekur
konan mín mig og segir að Didda
hafi komið upp og vakið mig, — en
Didda var kona á bænum. Ingibjörg
spurði mig hvort ég ætlaði ekki að
fara að drifa mig á fætur, en ég var
ekki alveg samþykkur, því ég hafði
einskis orðið var. Ingibjorg var hins
vegar stíf á þvi að búið væri að vekja
mig og það endaði með þvi, að ég
dreif mig á fætur, hálfsofandi, en
Ingibjörg var glaðvakandi.
Þegar ég kom niður voru allir i
fastasvefni, svo ég hugsa ekkert
meira um þetta og labba út í morg-
unskimunni og niður að gamla torf
bænum sem ég hafði sofið í mörgum
árum áður. Nú er búið að breyta
bænum i hlöðu. Siðan labbaði ég
aftur heim i nýja bæinn og vakti
fólkið, en bóndinn á bænum var
gangnaforinginn. Hann hafði reynd-
Framhald á bls. 10
A RUMSTOKKINN