Lesbók Morgunblaðsins - 23.06.1974, Blaðsíða 10

IDULRfEn
EFnt
Hún
settist
meö lampann .
MES ALFMl
GILLA, GALLA
OGFllLA
Framhald af bls. 9
ar sofiS yfir sig. Ekki var ég alveg
sáttur við það, hvernig ég var vakinn
og fór því upp og spurði Ingibjörgu
um það. Hún áréttaði að Didda hefði
komið upp og vakið mig. Ekki töluð-
um við meira um það, en skömmu
seinna héldum við í göngurnar."
Ingibjörg: „Seinna, þegar ég var
komin á fætur, spurði ég Diddu,
hvort hún hefði ekki komið upp og
vakið Svein, en ég var þá glaðvak-
andi, nennti bara ekki fram úr. Hún
neitaði þvi. Eg lýsti því þegar hún
hafði komið inn í herbergið til okkar
með oliulampa i hendinni, en ekkert
rafmagn var á bænum. Hún kom að
rúminu, settist á rúmstokkinn og
klappaði á kinnina á Svenna um leið
og hún sagði: „Svenni minn, ætlar
þú ekki að fara að vakna, nú eru
göngurnar að hefjast". Eg ætlaði þá
að fara að tala við hana, því ég var
glaðvakandi eins og ég sagði áðan,
en hún fór þá fram og lokaði á eftir
sér. Didda spurði mig nánar um
þetta og m.a. spurði hún hvernig
göngulagið hefði verið hjá konunni.
Þá gerði ég mér grein fyrir þvi að
konan hafði dregið á eftir sér fæt-
urna. Þá vissi Didda strax hver hefði
verið á ferðinni. Það var þá Stefania,
sem Svenni hafði verið hjá i sveitinni
i gamla bænum, en þegar þetta skeði
var Stefania dáin fyrir mörgum árum
og er hún grafin þarna i túninu við
bæinn. Ég hafði aldrei séð Stefaniu,
en fólkið á bænum sagði að hún og
Didda hefðu verið svipaðar að
likamsbyggingu, svo það var ekki
einkennilegt, þótt ég hafi haldið
Diddu vera á ferðinni með oliulamp-
ann."
Sveinn: „Um kvöldið kom ég
þremur timum seinna en aðrir af
fjalli vegna þess að ég hafði villzt í
svarta þoku þótt ég þekkti fjallið
eins vel og fingurna á mér. Þegar ég
kom heim á bæinn spurði ég Ingi-
björgu einmitt lika um það hvernig
göngulag konan hefði haft, en ég
hafði hugsað nokkuð um þetta á
fjallinu."
Ingibjörg: „Ég sá manneskjuna vel
í Ijósinu frá lampanum, en þetta var
um kl. 5 um morguninn. Ég var
vakandi þegar hún opnaði og kom
inn með Ijósið, klædd kjól og með
svuntu."
Sveinn: „Var hún þá ekki með
hlýrum, svuntan?"
Ingibjörg: „Jú, hlýrum, en þegar
ég kom niður fór ég einmitt að velta
því fyrir mér að Didda var öðruvisi
klædd"
Ingibjörg bjó á sínum tíma að
Klapparstig 12 í Reykjavik, en þar
átti sitthvað að vera á sveimi. „Mað-
ur heyrði labbað þar um", sagði hún,
„farið í skápa, bankað og fleira og
fleira, en aldrei sá ég neitt þar,
heyrði bara". Ég held að þar hafi allt
verið gott."
Einu sinni var einn ibúinn þar, sem
Ragnar hét, á leið upp stigann ásamt
vini sínum. Ragnar kippir allt í einu
vini sínum til hliðar í stiganum segir:
„Ætlarðu að ganga í gegn um hann
pabba, helvítið þitt", Ragnar var
skyggn. I turnherbergi hússins var
sjaldan sofið vegna þess að þar var
allt á ferð og flugi. Einu sinni tók
kona úr Hafnarfirði á sig rögg og
sagðist ekki vera mikið bangin vi?
að sofa þar ein. Svaf hún af nóttina,
en um morguninn fann hún hvergi
lifsstykkið sitt. Við nánari leit fannst
það undir miðju gólfteppinu, en þó
var rúmið á teppinu, stólar og borð.
HJÁLMAR Guðnason loftskeyta-
maður i Vestmannaeyjum lék sér
lengi vel við þrjá álfa. sem hétu Gilli,
Galli og Fuli. Fuli var vondi peyinn i
hópnum og skapaði ávallt vandræði.
Ég rabbaði við Hjálmar og eldri bróð-
ur hans, Eirík, um þessa reynslu, og
fer sagan hér á eftir:
„Eftir því sem mig minnir sagði
Hjalli, „var ég smápatti þegar þetta
byrjaði. Ég átti þá heima á Vega-
mótum og það voru þar i grennd-
inni þrír gaurar, sem koma
við sögu. Tveir þeira, Gilli
og Galli, voru vinir minir, en Fuli
var vondi peyinn. Hann var
alltaf að striða okkur og hrekkja.
Ég man að hann var litill
patti með einkennilega mjósleginn
haus. Hann var allur Ijós yfirlitum.
Gilli og Galli voru svolitið minni, en
andlitum þeirra kem ég ekki fyrir
mig. Þegar ég lék mér við þessa
félaga mina voru strákarnir úr næstu
húsum aldrei með.
Við lékum okkur oft í gömlum
blómagarði sem mamma átti, en ut-
an um hann var girðingarnefna. Við
fórum í ýmsa leiki, töluðum mikið
saman, en Fuli truflaði okkur jafnan
og okkur stóð stuggur af honum. Ég
geri mér ekki grein fyrir því hvert
þeir fóru, en ég man bara að á
þessum stað lékum við okkur alltaf
og mér hefur allt af liðið vel þar, en
nú er hannfarinnundir hraun eins og
húsið okkar Vegamót og svo margt
fleira. Ekki man ég eftir neinum
sérstökum leikföngum, sem við not-
uðum, en þetta minnkaði smám
saman eftir því sem ég varð eldri. Þó
virtist Fuli hafa lagt mikla fæð á mig,
því ég hafði ímugust á honum og
hann sat lengi I rriér.
Mig minnir að þeir félagarnir hafí
verið klæddir í nokkurs konar
stakka. Ég sagði mömmu og öðru
heimilisfólki frá þessum félögum
mínum og það tók þessu vist svona
og svona í upphafi, en vandist þvi.
Þú spurðir mig hvort ég hefði orð-
ið var við eitthvað á annan hátt.
Ég verð stundum var við
eitthvað þegar sumir menn koma.
Það var til dæmis maður við
innheimtustörf hér í Eyjum
og ég vissi alltaf þegar hann
kom, þvi rétt áður fékk ég undan-
tekningarlaust mikinn hiksta. Ann-
ars fékk ég aldrei hiksta.
Stundum hefur mig einnig dreymt
fyrir atburðum og til dæmis dreymdi
mig fyrir eldgosinu. Mig dreymdi þá
geysilegan eld einmitt upp úr austur-
hlið Helgafells. Og svo varð ég vitni
að þvi þegar jörðin opnaðist þar, þvi
ég var þá á gönguferð austur á Urð-
um með vini minum Óla Gránz. Þessi
draumur um eldgosið hrelldi mig
lengi á eftir, en svo gleymdist hann
eins og allt annað, sem er óþægi-
legt. Oft dreymir mig lika fólk
sem ég hitti þá daginn eft-
ir og þannig kemur svona eitt
og annað kynlegt fyrir annað
kastið, en yfirleitt hefur mig ekki
dreymt fyrir neinum vátíðindum ef
eldgosið er undanskilið.
Annars er ég viss um að þessi
hraði og tækni, sem við búum við,
kemur oft i veg fyrir að næmni fyrir
sliku fái að njóta sín. Það er alveg
öruggt. Ljósið hefur svo margar
bylgjulengdir og það er svo margt
sem við ekki sjáum".
Eiríkur bróðir Hjálmars sagði að
þau hefðu fyrst heyrt Hjalla tala um
þessa félaga sína þegar hann var 4
ára gamall og hefðu þeir verið nokk-
ur snar þáttur i lífi hans alveg í
2—3 ár, eða þangað til
hann fór í skóla, en þá fór
sambandið að minnka, „Fuli, hins
vegar", sagði Eiríkur, „var
alltaf að elta hann og jafnvel
vekja hann fram eftir öllum aldri.
Fram á 13 ára aldur fékk Hjalli oft
martröð rétt fyrir miðnættið og
vaknaði þá með látum. Varð ég
oft að ganga um gólf með
hann til þess að róa hann og var
hann orðinn skrambi þungur í
lokin á þessu tímabili. Fuli var
þá að skemma fyrir honum og
jafnvei kveikja i. Oft leituðu þeir
félagar inn til Hjalla ef hann var
veikur. Fyrst hlógumvið að þessu, en
við hættum því. Þegar Hjalli fór í
skóla, hurfu þessir góðu, en sá illi
vildi ekki láta hann í friði".
Jakob V. Hafstein
mmm
Hermannakirkjugarðnr
í Washington
Gröf við gröf, það sem augað eygir.
Örlagaþögnin fórnirnar segir.
Hvitir steinar i stuðluðum röðum
stara til himins frá grónum tröðum
geymandi nöfnin með grafar letri.
Gjöf til þjóðar var engin betri.
Hér hvílir í friði hver þjóðar þegn,
sem þrúgandi ranglæti barðist gegn
og varði sitt fengna frelsi.
Hans vegur lá burtu um höfin breið,
á bylgjuföldum vogskorna leið,
að mola harðstjórans helsi.
Hermenn frelsis, með hreinan skjöld
hafa numið hér eilif völd.
Árin hverfa i aldanna haf,
en aldrei það lif, sem fórnirnar gaf.
Hver einasti þegn, sem þjóð sinni ann,
þreytti sitt strið og dauðan vann,
i Arlington garði gröf sina fann.
Gakk þú hljóður, þvi heilög er jörð,
en hlustaðu á andvarans bænagjörð.
Bræður liggja hér hlið við hlið,
og hundruð þúsunda fallið lið
sefur hér svefninum djúpa.
Menn, sem féllu fyrir sitt land,
að fótskör Arlington krjúpa.
Hér brennur eilífðar eldur á hlóðum
yfir forsetans dimmu gröf,
er boðskap sinn flutti í lifandi Ijóðum,
sem landi og þjóð varð heilög gjöf:
„Spurðu ei þess, hvers þú getir krafist
af þjóðinni, slikt er ei vert,
en láttu hug þinn og hjarta svara:
Hvað get ég þjóð minni gert?"
Eldurinn brennur alla tíð,
órækt vitni um baráttu og stríð.
Þögnin er mælsk og minnir á
að menn i Arlington hljóðir segja:
„Þeir, sem guðirnir elska
ungir deyja. "
Inga Þorgeirs
SEM TÓM -
SEM BLIK
Á fleygri stund ég fann þig vor
— eitt fagurt blóm við gengið spor,
einn litinn fugl á laufgri grein
og Ijósa dögg á mosastein.
Og endurvakin ung og há
skein örskotsstund hin glaða þrá
sem tónn, sem blik, er berst of lönd
frá bernskudagsins heiðu strönd.