Lesbók Morgunblaðsins - 23.01.1977, Blaðsíða 3

hér og þar í skóginum. Svo sem
sjö mínútna flug í 315 gráóa
stefnu frá Cócónacó (við vorum
þá búnir að snúa við) benti flug-
maðurinn okkur allt í einu á dá-
lítinn hól til hægri handar. Hóll-
inn var sléttur ofan, og ljós á lit,
skar sig úr græna litnum og
skuggaskiptunum í kring. Þyrlan
færðist nær, og við sáum staðinn
betur. Það var ekki um að villast,
að þarna höfðu Aukarnir verið að
verki. En vel voru þessi ummerki
falinj í þykkninu. Sáust ekki
nemá'flogið væri svo til beint yfir
þau. Og við höfðum ekki farið
nema nokkra tugi metra enn, þeg-
ar rjððrið hvarf okkur aftur. Við
flugum nú í 50 metra hæð og
skimuðum í allar áttir eftir geil-
um í skóginn, ef þar skyldu leyn-
ast kofar eða ræktarskikar.
Skyndilega hrópaði flugstjór-
inn upp yfir sig og benti til
jarðar. Hann hafði komið auga á
eitthvað kvikt. Og viti menn:
þarna gat að líta nokkra smá-
vaxna, gulbrúna náunga, átta eða
tfu saman; þeim virtist hafa skot-
ið upp úr jörðinni. Við hrósuðum
happi. Við vorum bersýnilega
komnir á slóðina. Og enn lék
lánið við okkur. Handan við dá-
litla hæð varð rjóður í brekku og
kofi kom í ljós fram undan. Við
lækkuðum flugið enn, sáum
nokkrar litskrúðugar skepnur á
ferli, en enga menn.
Við litum aftur niður til mann-
anna sem við höfðum rekið aug-
un í rétt áður, og vissum ekki
hvers við ættum af þeim að
vænta. Viö vorum búnir að hafa
uppi á þeim, en framhaldið var
allt óvíst. Þessir menn voru úr
„Villtasta þjóðflokki veraldar“,
svo notað sé orðalag trúboða. Þeir
bjuggu svo fjærri öðrum, að við
vorum líkast til fyrstu menn
ókunnugir, sem þeir höfðu séð.
Okkur gafst þarna frábært færi
að fylgjast með steinaldarmönn-
um í eðlilegu umhverfi þeirra.
Okkur var þó fullljóst, að við yrð-
um að fara að öllu með gát.
Aukarnir voru langhvekktir og
mundu ekki góðir viðskiptis. Þeir
voru hræddir við aðra menn og
vildu ekkert af þeim vita. Þeir
vildu einungis fá að vera í friði.
Þess vegna fóru þeir huldu höfði i
skóginum.
Okkur hafði verið margsagt, að
það væri óðs manns æði að leita
kynna við Aukana. En við þótt-
umst nú vera við ýmsu búnir;
höfðum við útspekúleraó aðferð
til þess að afla okkur vinsælda
skógarmanna þessara. Þyrlan
hnitaði hringi yfir Aukunum, en
við settum álkassa út í dyr og
bjuggumst til að fleygja þeim út;
kassarnir voru í fallhlífum. Höfð-
um við látið í þá ýmislegt, sem við
héldum að komið gæti Aukum að
gagni, og væntum þess, að gjafir
þessar friðuðu nokkuð hina
óárcnnilegu stríðsmenn þarna
niðri. Við fleygðum nú út kössun-
um, fallhlífarnar lentu í loftið-
unni frá skrúfunum og slógust til
og frá í loftinu nokkur andartök
en opnuðust svo og kassarnir
svifu hægt til jarðar og komu
niður spölkorn frá Aukunum.
Fjórir úr hópnum hlupu þegar
til, þrífa kassana og hverfa óðara
inn í skóginn.
Vinsamleg
kynni takast
Nú leið og beið. Við köstuðum
enn niður kössum. Og þegar
komnir voru fimm varð okkur
loks að von okkar. Aukar gáfu til
kynna, að þá fýsti að vita, hverjir
það væru, sem stráðu yfir þá gjöf-
um af himnum ofan. Þrír menn
komu út í mitt rjóður. Einn
þeirra rétti út hendurnar og
klappaði því næst lófunum á jörð-
ina, annar veifaði löngum hárauð-
iitn fjarðaskúf til okkar, en sá
þriðji lyfti báðum höndum móti
okkur og vildi sýna okkur eitt-
hvað blátt og skært. Ekki var um
það að villast, að þeir vildu ná tali
af okkur. Nú var að hrökkva cða
stökkva. Við höfðum þegar
hugsað ráð okkar. Flugmennirnir
reyndu að telja sér trú um það, að
allt færi vel á endanum, og við
sigum hægt til jarðar.
Við lentum í rjóðrinu miðju.
Mennirnir þrír i móttökunefnd-
inni ríghéldu sér í trjástofna
meðan við lentum, svo að rokið
frá skrúfunum feykti þeim ekki
um koll. En þeir fóru hvergi,
hurfu ekki inn í skóginn eins og
áður. Nú stóðu þeir kyrrir, virtu
fyrir sér „fluguna" og gáfu okkur
til kynna með svipbrigðum, að
þeim væri gott eitt í hug.
Þeir biðu þess jafnvel ekki, að
skrúfur þyrlunnar stöðvuðust
alveg. Þeir komu hálfbognir í átt-
ina til okkar, vopnlausir, og þótti
okkur þeir furðu djarfir að nálg-
ast þyrluna, þetta skrýmsli, er
þeir höfðu séð svcigja tré og
runna með vængjasúgnum ein-
um. Þeir komu nú alveg tii okkar.
Þeir fóri að hlæja og tala án
afláts. Þeir voru nefmæltir og
tungan var okkur auðvitað fram-
andi. Þcir voru nærri alis naktir,
báru Ktið utan á sér nema stóra,
fjöðrum prýdda tréspæni í eyrna-
sneplunum; eyrnasncplarnir
höfðu verið teygðir með einhverj-
um ráðum og voru afar stórir.
Mennirnir virtust okkur mjög vel
á sig komnir, stæltir og liðlegir.
Aftur á móti voru þcir lágir vexti,
ekki nema svo scm hálfur annar
metri á hæð. Þeir voru svarthærð-
ir og nam hárið við herðar að
aftan, en stýfður ennistoppurinn.
Virtist hárið vel hirt svo sem það
væri klippt og kembt reglulega.
Mennirnir báru mittislinda einan
„klæða“.
Það varð ekki annað sagt. en
kynni okkar hæfust með fullum
friði og vinsamlega. Einn Aukinn
sýndi okkur örvamæli sinn fullan
af örvum smurðum cúrareeitri.
Annar rétti okkur hárautt fjaðra-
skraut sitt. Hinn þriðji færði
fram dauðhræddan hláan fugl,
vafinn þurrkuðum laufblöðum;
fuglinn var tjóðraður fjað-
urskreyttum leðurskildi svo, að
hann flygi ekki upp.
Áhugi á
tækninni
Fyrirliði Aukanna hermdi nú
eftir hljóðið í skrúfum þyrl-
unnar. „Túkk-túkk-túkk“, sagði
hann hvað eftir annað og sveiflaði
handleggjunum í hringi; það átti
að lýsa flugi vélarinnar. Hann
líkti einnig eftir svifi fallhlíf-
anna. Okkur þótti allmerkilegt,
að Aukarnir stóðu ekki gapandi
og orðvana yfir þessum tækni-
undrum siðmenningarinnar en
fóru strax að reyna að gera sér
grein fyrir þeim. Fleira vakti
þeim og forvitni. Real flugstjóri
varð að láta sér það lynda, að einn
Aukinn smeygði fingri niður í
sokk hans og tróð siðan hendi
niður í skóinn unz hann náði um
fót flugstjórans og fann, að ekk-
ert fleira var þarna niðri. Fengu
Aukarnir nú mikinn áhuga á fót-
um okkar og tóku til að bretta
sokkum niður en buxnaskálmar
upp og þreifa á okkur.
I Quító höfðum við komizt í
kynni við Sam nokkurn Padilla.
llann var blendingur af ættum
Auka og Ketsjúa. Móðir hans var
Auki, hafði farið til byggða og
„siðmenntazt". Við höfðum
Sjá nœstu I
síðu /A
Matthías Johannessen
Hávallagata 49,
eða: „gulur prestur
í grasi svörtu”
K.K.
í þessu húsi áttum við aldrei neinn frið
en aðeins þá byrði sem er þessi grunur
og spurn,
líkt og ungi sem brýtur af egginu
kalkaða skurn
og eignast með trjánum fögnuð vorsins
og klið
— þannig kom lífið til okkar þó enginn
vekti
athygli manns á því hvernig gleðin
blekkti
„og kyrrstæðar myndir, sem minna á
eilífan frið"
En ósvöruð spurn var áleitið verkefni
drengs
sem átti i brjósti sér tóna þess gamla
strengs
sem niðuðu undir og enginn til fullnustu
þekkti.
— Heimsstyrjöld kom og dauðinn var
daglegur gestur.
Þeir drápu hver annan og sá þótti
vitaskuld mestur
sem úthellti blóði síns bróður af mestri
snilld.
Og drengurinn sér að þeir drepa hver
annan að vild.
Að hjarta hans er grunur sársaukans
ókunna setztur,
þessi svartklædda vitund skálds, þessi
guli prestur.