Lesbók Morgunblaðsins - 23.01.1977, Blaðsíða 15

qjr
hugskofti
Woody
c&Uen
5/íé>} ALUBNS-
ÆTTAZINNAR ER
FR'ABÆN
6ÖK ■ ■ ■
/VII6 LAH6MZ
T/L AÐ RBM\
AÞ GfiNóA 'A
i ^ JÖRPiNHL
H/t,
,GLB RAU6M
<?L'AMUR«
þÚ'ATT Af>
/£FA HBF
UPFU
„ HfiHN VAH
ALLTAF'A
UNPAN
ÖPRUM,
06 þAP
KOSTAÐ!
MIKIL
'ATÖK
/NNAN
FJÖL-
skjld-,,
unnar/
‘7/ Allensætt-
/NN/BF ALLT
r/L FJRSTcJ
T/'/HA
þpóUNAR -
/NNAR. SATT
A£> SB6JA
VAR FURST/
MAÐUR-
/NN
Allbns-
ættar."
/e/ppi
.p'KA T/L-
þ&ss AP
HANN
VflPP AE>
ÚB6JA
OKILIP V/E>
KÆR-
USTUNA
SÍNA " (
'ö'34
V/OOIVf
Víðir Kristjánsson
(12 ára)
HLAUP
Ég er að hlaupa.
Ég sé fólk kaupa
vín
til að staupa.
Svo segir það við börnin
sín
að þau megi ekki drekka
vin
bara mjólk,
svo þau verði almennilegt
fólk.
Böm
og blóm
Framhald af bls 11
jarðaráhyggjum og taugaspennu.
Ein telpnanna var kropin niður
að skoða steina á leiðinni heim
niður gilið fyrir ofan túnið.
Steinarnir voru f ÖUum regnbog-
ans litum, sumir voru rauðir, aðr-
ir hvítir og glampandi, eins og
gimsteinar, og enn fleiri ljósrauð-
ir. Þarna glampaði lfka á kol-
svarta tinnu.
Krummi flaug lágt yfir konunni
með börnin á eftir litlum smá-
fugli, sem sjálfsagt hefur verið að
berjast við að fá að halda ungun-
um sfnum fyrir hrafninum, a.m.k.
tásti litli fuglinn ægilega og þeytt-
ist áfram f loftinu og var kominn
á eftir krumma, sem hlunkaðist
áfram áþungu flugi.
Seinna sama dag komu börnin á
harðahlaupum niður hólinn fyrir
ofan túnið hinum megin við gilið
og hrópuðu að þau hefðu séð tvo
hrafna ráðast á stóran fugl. Kon-
an fór þegar á stúfana með krökk-
unum og komust þau í samein-
ingu að þvf, að þarna væri fálka-
eða arnarungi, sem hrafninn
hefði sært. Hrafnarnir, þeir voru
tveir, flýðu af hólminum, þegar
þeir urðu varir mannaferða. En
krakkarnir og konan héldu f hum-
átt eftir fálkanum, sem þau köll-
uðu svo. Þegar komið var upp á
melinn uppi á hólnum staðnæmd-
ist fuglinn og beið hinn prúnkn-
asti eftir því að myndavél væri
sótt og hann myndaður f bak og
fyrir þarna uppi á blámelnum.
Þetta þóttu mikil undur. En
skyndilega hóf fuglinn sig til
flugs, að vfsu lágs flugs, og hvarf
bak við slakkanna hinum megin
við melinn. Krakkarnir héldu í
humátt á eftir en fuglinn var
horfinn. Þá uppgötvuðu þau
gamla kindahússtóft f slakkanum
hinum megin f hólnum og ákváðu
að byrja búskap með drullukök-
um skreyttum með sóleyjarblöð-
um. En ekki var búskapurinn
kominri langt á veg, þegar stóri
fuglinn birtist rétt handan við
kindahússtóftina.
„Þetta er ugla, þetta er ugla“,
hrópaði ein telpan, „ég sé það á
því að þegar hún blikkar auganu
verður það hvftt."
„Gera uglur svoleiðis?" spurði
önnur telpa.
„Við gáum f fuglabókina, þegar
við komum til Reykjavíkur",
sagði konan sem hafði fylgt börn-
unum og hóf nú myndatöku f grfð
og erg af barnahópnum hringinn í
kringum það, sem nú var álitið
vera ugla. Hvort sem þetta var
ugla, fálki eða eitthvað annað sat
fuglinn mjög spekingslegur eins
og fyrirmyndar myndafyrirsæta
og virti hópinn fyrir sér af mikilli
athygli að þvf er virtist. Sfðan
skokkaði fuglinn f burtu, dritaði
og hóf að elta maríuerlupar, sem
sjálfsagt hefur verið að baksa við
að koma sér upp hreiðri og af-
kvæmum. Móðir náttúra var söm
við sig, eins dauði er annars
brauð. Þarna höfðu þau haldið sig
vera að bjarga arnarunga úr klón-
um á hröfnum en þá hafði þetta
líklegast verið ránfugl f leit að
einhverjum minni máttar en
hann sjálfur. En samt var það nú
furðulegt, hvernig þessir litlu
fuglar gátu alltaf þraukað, þrátt
fyrir smæðina og umkomuleysið.
Næsta morgunn var haldið upp
f gil til að vaða f hylnum, því sólin
hellti miskunnsöm geislum sfnum
yfir láð og lög á Islandi þessa
dagana.
Margt var skrafað og skeggrætt,
ekki svo ýkja margt framkvæmt
en það sem framkvæmt var var
gert af heilum hug og aldrei leið
sá dagur að kveldi að öll áhyggju-
mál lfðandi dags væru ekki rædd
áður en lagst var til hvfldar og
bænir lesnar.
„Guð hlýtur að ætla öllum jafnt,
réttlátum sem ranglátum, fyrst
hann leyfar öllum að horfa á him-
ininn sinn og virða fyrir sér und-
ur jarðarinnar", sagði konan sfð-
asta kvöldið við vinkonu sína, þar
sem þær sátu við stofugluggann
og virtu fyrir sér útsýnið í kvöld-
kyrrðinni.
„Þess vegna er alltaf einhvers
staðar skjól fyrir okkur öll,
hversu lítilmótleg og aumkunar-
leg sem skjólhýsin virðast á
stundum", sagði vinkonan.
„Ég átti einu sinni hjólhýsi sem
gerði sér lftið fyrir og fauk. Séðan
Ifður mér illa í flestum húsum og
ég hefi enga trú á að hús geti gert
nokkurn mann varanlega ham-
ingjusaman." „Lifa eins og liljur
vallarins og hafa ekki áhyggjur af
morgundeginum", sagði vinkon-
an; „en allt nútfmalíf hrindir
manni frá þessari lífsskoðun ef
maður er ekki nógu ægilega
stefnufastur, þessi hlaup eftir
hégóma, eftirsókn eftir vindi.“
„Sem skapast af klukkum, bílum,
skrifstofum, gíróseðlum frá raf-
magnsveitu, bönkum og fyrir-
tækjum. Þetta ástand verður eins
og mosi á heilanum á manni þar
til maður getur ekki sofið." „Samt
þrjóskast maður við að stöðva
sjálfan sig á hlaupunum. Og telur
sér jafnvel trú um að þetta hafi
allt tilgang vegna sinnar eigan vel-
ferðar eða sinna nánustu." „Ann-
ars skulum við hætta að tala og
horfa á sólarlagið og hlusta á klið-
inn i ánni. Það er varanlegt."