Lesbók Morgunblaðsins - 29.05.1977, Síða 2

KÆRI
Kafli
úr
sögu
eftir
Hrafn
Gunnlaugsson
Við létum úr höfn rétt eftir fimm og héldum
eitthvað vestur fyrir land, held ég. Karlinn blind-
fullur og sagði öllum að þamba drullu ef yrt var á
hann. Hann einn vissi hvert var haldið. Áhöfninni
kom það ekki við.
— Þið eruð fallbyssufóður helvítis fíflin ykkar.
Ef Friðrik mikli hefði haft svona ónytjunga í sinu
liði, hefði hann látið skjóta þá á staðnum. . . ef
hann hefði þá talið ykkur þess virði að spandera á
ykkur byssukúlum. Reynið svo að vera ekki eins
og aumingjar og fara að splæsa eins og skot.
Niðri ( messa stóð litil súpuskál full af pillum,
sem menn gátu gengið í að vild. Ég fékk mér
lófafylli og var sama hvort ég væiaað hakka í mig
C-vitamín, spýt eða downer, bara ef ég gæti
flippað burt úr prísundinni. Ég varð að lifa þetta
af. Drepa timanum á dreif.
Nonni kom niður og röflaði eitthvað um að hann
hefði ekki kjaftað neinu, allt væri Bibba að kenna.
Sagði að Bibbi hefði sloppið strax út og færi
ábyggilega í ieynimakki við lögguna, en ég var
svo dópaður og langt I burtu, að mér var aiveg
sama um kerlingarausið i honum, sá fiflið fyrir mér
með tíkarspena og málaðar varir, á svörtu net-
nælonsokkum og hló alveg ofsalega.
Stímið á miðin og vaktirnar byrjuðu. Jonni
krókur handjárnaður á meðan var að renna af
honum. Neitaði að éta downer. Fastir liðir eins og
venjulega. Nonni var með tvo plastpoka af klám-
ritum og nokkur glös af kogara. Fyrsta kvöldið
stálumst við i apótekið og náðum i dálitið af
morfini. Ég fraus fram á armana í borðsalnum eftir
snapið og hefði legið ifla ( því ef bátsmaðurinn
hefði ekki borið mig niður.
Nonni lenti á simavak} daginn eftir og þóttist
geta reiknað út að við héldum suður fyrir. Hann
var sæmilega að sér i siglingafræði svo ég tók
niðurstöðu hans góða og gilda.
Um nóttina hvessti með frosti. Dallurinn fleytti
kerlingar á öldutoppunum og ég vaknaði hland-
blautur og kaldur. Klósettsetan sveiflaðist fram og
aftur og ég slengdist flatur á daunillt klefagólfið
með æluna í hálsinum.
— Allir á sinn stað, var öskrað eldsnemma um
morguninn í kapp við vélardrunur og veðurofsa.
Ég lenti með Nonna á litla spilinu. Við áttum fullt í
fangi með að hifa og slaka þannig að trollið tæki
ekki með sér hálfa áhöfnina fyrir borð. En mér var
alveg sama með logandi bylgjuhreyfingu í
höfðinu, horfði á virana slakna og strekkjast eins
og linar teygjur og titra eins og gitarstrengi þegar
minnst varði, svo hvein og brakaði ( spilinu sem
svinaði á nokkrum snúningum. Allt söng og
nötraði og skalf og hristist.
Ég var ekki þarna. Það var einhver allt annar en
ég sem stóð við spilið uppljómaður og dofinn eins
og kirkja, undir rifnum sjóstakknum, með tak i
öxlunum. Kannski dreymdi mig eða var einhver
að dreyma mig, og ef hann vaknaði? Myndi ég þá
hverfa? Ég og skipið?
— Ef við siglum til Englands þá ætla ég að
kaupa mér kabojstigvél, hvæsti Nonni með
samanbitnar tennur og tók af öllum kröftum í
vlrinn: Ekta kabojstigvél með háum hælum.
— Ég segi tuttugu tonn, spáði Helgi. Aldrei
minna kannski 40. Ef við verðum heppnir gæti
þetta orðið 1 20 þúsund kall á kjaft.
Trollið kom upp, rifið og tætt. Ég reyndi fyrst að
handleika nálina með vettlingum, en það var
vonlaust. Frostið beit t saltstorkna húðina og
fingurnir byrjuðu strax að stirðna. Ég reyndi að
kreppa hnefana aftur og aftur til að koma blóðinu
á hreyfingu en logsveið I liðamótin og fannst
neglurnar brenna I norðanbálinu. Loks voru
hendurnar orðnar svo dofnar og kaldar að ég tók