Lesbók Morgunblaðsins - 29.05.1977, Blaðsíða 3

Lesbók Morgunblaðsins - 29.05.1977, Blaðsíða 3
STÍMIÐÁ MIÐINOG VAKTIRNAR BYRJUÐU. JONNIKRÓKUR HANDJÁRNAÐURÁ MEÐAN VARAÐ RENNA AFHONUM. NEITAÐIAD ÉTA DO WNER. FASTIR LIÐIR EINS OG VENJULEGA. NONNIVARMEÐ TVOPLASTPOKA AFKLÁMRITUM OGNOKKUR GLÖSAFKOGARA...... ekki eftir þvi að ég hafði skorið mig í grópina fyrr en blóðið litaði trolltvinnann. Ég rölti niður og hakkaði í mig allar pillur sem ég fann. Á eftir hamaðist ég með nálina, fleygði henni frá mér hoppaði, stappaði og barði mér, en ég fann að kuldinn læsti sig úr einum líkamsparti í annan þótt mér væri ekkert kalt. Fæturnir breytt- ust í fislétta drumba. Tíminn sé áfram í kekkjótt- um mauk. Ég fann aftur að ég var ekki ég. Flaug út úr líkamanum eins og gullinn engill, burt, burt, burt. Örfáir fiskar í næsta hali. Frostið herti. Skipið hlóð ís. ,,Takið ykkur barefli" var öskrað og ég var viss um að ég yrði aldrei framar ég. Aldrei hiti eða kuldi. Þegar ég ætlaði að fara úr pollabuxunum i þurrkklefanum var öskrað í kallkerfinu: Fast! Ég dróst aftur upp. Dallurinn sé aftur á bak þar til við vorum beint yfir staðnum. Þá var sett á fullt stim og upp komu stjórnborðsbobbingar og nokkr- ar tægjur af vængjum. Nálarnar fóru aftur á loft eins og litlar frosnar eldingar sem brotna og hrynja ofan úr himninum og við komum nýju undir. Ég var ekki lengur einhver annar. Ég var engill. Illa smurður engill sem gat ekki baðað út vængjunum. Ryðgaður. Nóttina eftir leituðum við i var. Einhver fullyrti að fjörðurinn héti Dýrafjörður. Við vorum þá fyrir Vestan þrátt fyrir alla útreikninga. Um kvöldið sofnaði ég vært í fyrsta skipti í marga daga. í birtingu lægði rosann. Við sigldum beint út aftur. Nonni benti á nokkra múkka sem hringsóluðu i grámanum: Það er bjart yfir, þetta þýðir gott i sjóinn næstu daga. Ég nennti ekki að blanda geði við áhöfnina lá inn í koju, treindi pillurnar með því að mylja þær út í vatni og sprauta þeim beint í æð, svaf eða fróaði mér. Vaktirnar sex timar á dekki, sex í koju. Ræst í hvert skipti sem klukkan sló sex. Ég varð smám saman svo ruglaður að nótt og dagur runnu i eitt. Hvort klukkan var tólf á hádegi eða tólf á miðnætti breytti engu. — Ég hef aldrei vitað að hann snjóaði svona í lok mai, sagði Nonni eins og óveðrið væri hans sök. En snjókoman minnkaði ekki við það. Við reyndum að loka hliðinu aftaná en það þýddi lítið skaflarnir æddu upp rennuna og gusuðust um dekkið svo ég fann ekki þurran þráð á mér. Loks gafst karlinn upp og við sigldum aftur í var og nú inn á Patreksfjörð. Ég lenti á símavakt, en var svo illt í maganum að Nonni varð að leysa mig af. Hann reyndi að hringja I Jóka og Ævar en þeir voru ekki heima. Ég ældi blóði og plataði fyrsta stýrimann til að gefa mér smá morfín. Skipstjórar á nokkrum togurum sem höfðu leitað vars ræddu saman í talstöðinni, bölvuðu veðrinu, og ákváðu að sigla eins innarlega og kostur væri til að ná sjónvarpinu. Við vörpuðum akkerum inn við bryggju. Helgi kokkur horfði löngunaraugum í land, hann var ættaður frá Patró. En það fær enginn að fara í land fyrr en túrnum er lokið. Ég náði útvarp Reykjavik, en slökkti strax aftur á gaulinu í Guðmundi Jónssyni. Hvorki Lux né Kaninn komu inn á. Rétt eftir tíu kom Helgi upp og bað um fréttirnar. Þeim innlendu var að Ijúka þegar ég svissaði á, en sagt að þær raddir f Washington sem krefðust afsagnar Nixons forseta gerðust nú æ háværari, og síðustu uppljóstranir í Watergatemálinu hefðu orðið til þess að enn fleiri í hópi almennings teldu forsetann sekan. Að lokum var eitthvað röfl um að Listahátið væri hafin, en ekki var minnst einu orði á Emerson, Lake & Palmer. Helgi hlustaði þegjandi, hristi svo hausinn og fór niður. Karlinn lét mig bagsa hjá sér klefann og bauð mér í glas á eftir. Hann var fullur allan túrinn og dauðleiddist að hafa engann til að drekka með. í hádeginu fékk hann stundum æði og skipaði messanum að dansa við sig, ef leiknir voru vínarvalsar í útvarpinu. En hann var alls ekkert hinsegin, bara hálf geggjaður. Hann blandaði sterkt handa mér en drakk sjálfur staup. Við sulluðum úr tveim vodka og ég fór á frivakt á milli. — Það versta sem hægt er að fá um borð er kunturígur, sagði hann og kreisti ofan i sig dræ vodka með tilheyrandi grettum: Einu sinni var hér nýr þriðji vélstjóri, Lárus Pálsson, sem kom með konuna sína í siglingu. Kvöldið sem við lögðum í hann fóru menn á smá kendiri niðri hjá fyrsta vélstjóra og sá nýi með kerlinguna sína. Greyið átti vakt eftir miðnætti og var sendur niður. Hvað heldurðu að gerist þá? Þá neglir Grani kerlinguna. Og neglir hana svona heiftarlega að hún verður alveg óð og heimtar meira og meira og meira. Grana greyið gat náttúrulega ekki neitt nema setja Lalla á aukavaktir. Hann réð því hvaða vaktir hver stóð, vegna þess að hann var fyrsti vélstjóri, bölvaður skarfurinn. En hvað heldurðu að gerist? Þessi Lárus skilur ekki neitt og er himinlifandi yfir að fá svona mikla aukatíð, þar til einhver segir honum bókstaflega, að Grani sé alltaf að taka í kerlinguna hans og setji hann þess vegna á vakt. Lárus var samt ekki meiri maður en svo, að hann fór upp, barði klefa Grana að utan og byrjaði svo að skæla. Grani svaraði honum ekki, en kerlingin hneggjaði fyrir innan eins og stóðmeri. Svona gekk þetta í tvo daga. Maðurinn gekk vælandi um allt skip. Það var nú Ijóta djöfulsins ógeðið . . . að hafa hágrenjanda mann yfir sér í tíma og ótíma. Jafnvel í matnum grenjaði hann svo mikið að tárin láku ofan í súpuna. Ég var búinn að fá slíkan viðbjóð, þegar við komum til Antverpen að ég lét senda hann beint heim með flugvél. — En kerlingin, spurði ég. — Kerlingin! Henni var alveg sama. Hún lá bara í kojunni hjá Grana og lét hoppa á sér. Mér kom það ekkert við. Menn mega riða eins og þeir vilja fyrir mér. Hvað var það aftur sem Viktoría sagði þegar Flotinn ósigrandi með Nelson í broddi fylkingar kom í höfn: Ég skora á allar sómakærar enskar konur að taka vel á móti sjóurunum, leggjast á bakið og loka augunum. Hann röflaði einhver ósköp um ensku konungs- fjölskylduna og sofnaði fram á borðið með hendur spenntar aftur fyrir haus. Ég notaði færið og drakk mig dauðan. Næsta morgun var haldið aftur á miðin. Hljóðið dauft í liðinu. Ekki bein úr sjó. Út séð um að ekki yrði siglt, aðeins þrjátíu tonn í lestinni. Við sól- uðum suður á bóginn. Karlinn timbraður og orðinn leiður. Brennivínið að verða búið. En svo snérist honum hugur I einu æðiskastinu og aftur var kastað, stímt, dregið, dólað, kastað. — Hvert erum við að fara spurði Nonni, en enginn svaraði. Einn daginn upp úr hádegi gerði blindbyl. Hann var svo svartur að sá ekki í sjó. Nokkrir múkkar nauðlentu á þilfarinu og gátu með engu móti hafið sig á loft. Við eltum þá um dekkið í æðisgengnum veltingi. Þeir böðuðu út vængjumum eins og dúfur og runnu á undan okkur, en að síðustu höfðum við náð þeim öllum og slengt þeim upp í loftið, þar sem þeir gripu flugið og hurfu út I sortann. Hvað ætli Jóki og Bibbi séu að gera núna, hugsaði ég um leið og múkkarnir hurfu: í Klúbbn- um eða Þórskaffi? Eða í Stapanum. Og brúsarnir með spíranum? Samböndin hans Bibba? Ég vaknaði um nóttina við ofsalegan dynk og flaug fram á gólf. En það var bara hnútur: brúin dældaðist og karlinn brjálaðist. Rak alla niður í lest að þrífa. Ég hefði getað drepið hann, þrátt fyrir vodkafylliríið. Jafnvel þeir bjartsýnustu byrjuðu að örvænta að siglt yrði úr þessu. — Þetta er hundalíf, sagði Nonni með heim- spekilegri ró eins og hann væri að skýra frá nýrri uppgötvun: Veiztu hvað mig langar í? Eina litla og þrönga. — Þú ættir að gifta þig. Þá fengirðu það reglulega. Það róar taugarnar, sagði Helgi. — Veiztu að stundum gæti ég vel hugsað mér að eiga lítil börn, sagði Nonni og klóraði hugsandi ofan af bólú á hökunni: Þau eru svo lítil og svo er svo góð lykt af þeim. — Það er pissulykt af börnum, sagði Helgi. — En finnst þér hún ekki góð? — Góð! Mér finnst gott að fá það. Þú ert með nefið ofan í öllu. — Ég á fimm ára frænku sem getur staðið á höndunum. Hún er mjög sniðug. — Djöfull er að hafa ekkert til að klípa í . . . Reykjanesviti! hrópaði Helgi. Þreifandi Ijóskeila í sortanum. Ég byrjaði aftur að lifna eins og kjöt sem þiðnar og blæðir úr, en við slóuðum strax i aftureldingu og svo var kastað. — Geturðu ekki farið og spurt hann, hvort við förum ekki bráðum inn, spurði ég Nonna. — Ertu vitlaus. Hann væri vís með að halda okkur úti alla helgina, ef hann firindi að við vildum inn. Ljósin í Keflavík blikkuðu glaðlega. Allt sat við sama. Mér var óglatt af eftirvænting; hann hlyti að halda í land, til hvers að bíða? Ég sat einn aftur i skut um kvöldið og glápti í land, þegar Nonni tróð sér upp á mig og settist á trossuna. Netabátur sigldi fram hjá í lítilli fjarlægð. — Sérðu þetta, sagði Nonni og kippti í öxlina á mér, en ég vildi ekki gera honum til geðs að lita þangað sem hann benti og vatt upp á mig. — Sjáðu, hvilsaði Nonni aftur í mikilli geðs- hræringu. Þaðer Bibbi! Ég leit við og rétt náði að sjá einhvern hverfa ofan i lúkarinn á bátnum, sem beygði fyrir stefnið á dallinum og hvarf. — Bibbi? ertu vitlaus. — Jú, það var hann. Sem ég er lifandi. — Ertu brjálaður? —- Nei. — Hann fer aldrei á sjó — er sjóveikur. — En það var samt hann. — Æ þegiðu. — Ég er alveg. viss. — Ertu viss um að það hafi ekki verið amma? — Nei, ég sver. . . — Láttu mig í friði með þessu rausi, sagði ég og hrinti honum frá mér. Nonni rrióðgaðist og fór fram í. Ég fór upp í brú og fylgdist með bátnum síðustu mínúturnar inn í Keflavíkurhöfn. Hann hvarf fyrir bryggjurnar og hefur líklega tekið land neðan við Dráttarbrautina. Nóttin leið og ekkert gerðist. Loks stóðst ég ekki mátið og bankaði upp á. — Já, svaraði karlinn önugur og ætlaði að blta af mér hausinn. — Er nokkur sjens að verði kikt inn fyrir helgina ef veðrið heldur áfram að vera brjálað? — Nei, góði minn. — Af hverju? — Við förum í land þegar túrnum er lokið. — Hvenær? — Það kemur í Ijós. Nokkuð fleara? Framhald á bls. 16.

x

Lesbók Morgunblaðsins

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.