Lesbók Morgunblaðsins - 29.05.1977, Qupperneq 9

Raunsæi án fvafs af öðrum toga. Lónakotsbærinn f Vatnsíitamynd oftir Gunnlaug
Stefán Gfslason. — Frá sýningu hans f Norræna Húsinu.
Nokkrar góðar sýningar hafa verið haldnar síðan um
áramót. Þar hefur kennt margra grasa og ólíkra og
áhugi almennings er lofsverður. En listamatið er laust
í reipunum og byrjendur, sem sýna í húsgagnabúðum
og félagsheimilum vilja fá sama verð og sömu
fréttaumfjöllun og væru þar á ferðinni gamal-
reyndir listamenn
fyrsta sýning einhvers frístundamál-
ara í gróðurhúsinu Eden í Hveragerði.
Kjarvalsstaðir og Norræna húsið opna
okkur dýrmætt útsýni með sýningum
að utan; nú síðast með sýningu 12
Breta að Kjarvalsstöðum. Þessi sam-
skipti eru nauðsynleg og hjálpa til að
hér komi ekki upp einhverskonar
nesjamennska i listáhuganum. En
blöðunum hefur sannarlega verið
annað betur gefið en rétt mat á því
sem máli skiptir. Endalausar fréttir
með myndum af viðvanmgum, sem
efna til sýninga í Iðnaðarmannahús-
mu i Hafnarfirði, félagsheimilinu á
Seltjarnarnesi, skátaheimilum og
jafnvel í verzlunum, hafa orðið til
þess eins að slæva áhugann á mynd-
list og beina athyglinni frá þeim stöð-
um, þar sem reynt er að halda merk-
inu hátt og gera einhverjar kröfur.
Sjónvarpið er hinn ákjósanlegi fjöl-
miðill til að kynna myndlist, en þegar
á heildina er litið má segja, að
umfjöllun sjónvarpsins um einstaka
listamenn og sýningar sé mjög
handahófskennd. Tveir menn, sem
sýna samtimis að Kjarvalsstöðum og í
Norræna húsipu hljóta að eiga rétt á
svipaðri umfjöllun og það hlýtur að
teljast ósanngjarnt að nefna annan
tæpast á nafn, en helga hinum langt
prógram. En sjónvarpið hefur hins-
vegar ekki verið að eltast við smásýn-
ingará háaloftum og i gróðurhúsum.
Gagnrýnendum dagblaðanna er
einnig nokkur vandi á höndum í
þessu sambandi. Þær raddir heyrast,
að háaloftin og gróðurhúsin eigi að fá
sömu meðferð og hinir virðulegri sýn-
ingarsalir; annað sé ekki i samræmi
við jafnréttishugsjónir okkar. Ég
hygg, að þar sé mikill misskilningur á
ferðinni og að þar sé verið að reyna
að koma jafnréttinu á vafasaman
grundvöll. Þeir sem sýna í hinum og
þessum húsum, þar sem enginn
..þröskuldur" er í veginum, setja
stundum pressu á blöðin og gagnrýn-
endurna og vilja fá umfjöllun og
auglýsingu. Oft hafa þeir sitt fram. Ég
er þó fremur á þeirri skoðun að
gagnrýnendur ættu að hafa þá reglu
að fjalla vel og timanlega um sýning-
ar að Kjarvalsstöðum, í Norræna hús-
inu og ef til vill Bogasalnum — en
láta annað eiga sig, nema eitthvað
óvenju athyglisvert sé á ferðinni. Þeir
sem eru að sýna myndir sinar í ein-
hverjum skátaheimilum, mnari um
húsgögn eða á viðkomustöðum túr-
ista, verða vonandi með tímanum svo
góðir, að þeir komist yfir „þröskuld-
ana" í Norræna Húsinu eða á Kjar-
valsstöðum og fá þá væntanlega sina
réttlátu gagnrýni.
Að þessum formála afloknum er
freistandi að gera örlitla útekt á af-
rakstri þeirrar myndlistarvertiðar, sem
nú er senn á enda. Sú ánægjulega
þróun hefur átt sér stað, að breiddin
fer vaxandi. Hvorttveggja er, að
myndlistarmenn eru ekki eins rig-
bundnir við oliumálverkið og verið
hefur og ólikar stefnur virðast eiga
aðdáendur og fylgismenn. Við höfum
séð í vetur sýnmgar á myndvefnaði,
skúlptúr, vatnslitamyndum,
conceptúal-list, oliumálverki, teikn-
ingum og grafik. Framundir þetta
hafa menn haft einskonar minni-
máttarkennd af því að vinna „bara" i
svörtu og hvítu; teikningar hafa ein-
dregið flokkast undir einskonar ann-
ars flokks list og löngum hefur þótt

Heimur ævintýris, skáldskapar og ádeilu I senn. Ein af myndum Þorbjargar Höskuldsdóttur
frá sýningu hennaraS KjarvalsstöSum.
Frá sýningu Baltasar aS KjarvalsstöSum.
stefnu sem list Baltasar hefur tekiS.
Módelstúdfan getur talirt einkennandi fyrir þá
Sjá nœstu
síöu