Lesbók Morgunblaðsins - 02.06.1979, Blaðsíða 5
m
Ingólfur Sveinsson
í EYVINDARKOFA
VERI
A kolli Hofsjökuls þykkir skýjabólstrar
noröan af Sprengisandi komu haustvindar
eins og óvígar fylkingar
aö tilkynna komu sína
á bláum septemberdegi —
í Þjórsárverum blakti bleik störin
og skuggi Arnarfells hins mikla
teygðist fram eins og risafingur
gæsahópur flaug í suður
hvarf inn í rökkurheim öræfanna--------
í hvítri auðn og logni þagnar
slokknar á dagblysum
og í nauðvörn líðandi stundar
þreyja þau ein með ást sína og hatur
grimmd og hörku
í köldu hreysi dauöans
og veturinn líður í ægiveldi öræfa og jökla
„Fæðingarhríðar vorsins eru hafnar
en ég orðin mjó á ný
blítt er austriö
og sólargeislinn hefir brotið gat
á litlu lindina mína
í suðri heyrist gæsagarg —
vor — ó vor--------Eyvindur"
(September 1978)
-V'
HBUiWP^' ' • -
mmm.
í bókmenntum nútímans er
sauökindum sýnd lítil viröing og
vart minnst skepnunnar nema
ósæmilega. Málfríður Einarsdóttir
lætur ekki sitja við holdlegt mat á
sauðkindum í Sálarkirnunni, held-
ur gefur hún sýkkóanalýsu af
dýrinu, einkum kindum af Vest-
fjörðum. Er sauðkindin ókind,
kjetið af henni ókjet, ullin óull og
svo frv. Þó er henni ekki alls
varnað og með nærveru sinni
einni fær hún jafnvel skáldum
hríðir, á dularfullan hátt. Tilvitnun
í Sálarkirnuna: „Nú komu kind-
urnar um höfin svo breið og voru
fríðari en sést haföi og mikil var
tilhlökkun bændanna aö geta nú
loksins boðið frúm sínum skinn-
kápur svo fagrar sem þeim hæfði.
baö fór ööruvísi. Engin frú fékk
neina fallega kápu. Engin íslenzk
kind fékk haldist heilbrigð á geöi
við að horfa á sauðkind miklu
fríðari sér, pað næddi um sálir
peirra helgustur öfundsýkinnar."
Og síöar á sama stað: „Svo voru
allar útlendu rollurnar drepnar, en
sjúka fóö bændanna sett í sauð-
heldar girðingar, enginn veit
hvers vegna og ekki linaðist
öfundargeðsýkin. Ekki fyrr en
búiö var aö drepa pær allar. Síðan
var fengiö ófagurt og óhöndulegt
fé af Vestfjörðum í staöinn, fé sem
er eins á svipinn og galdramenn
hafi aliö pað upp. Enginn nennir
að éta af pví ketiö, pví Þaö er svo
vont, hvergi í pví sambreyskingur,
fitan bráöfeit og illfeit, liggur utan
á í kleprum, fer öll út í tunnur, og
rottur vilja hana ekki heldur. Það
er eitthvað svo draugalegt viö
Þetta fé. Liggur við að maður
verði myrkfælinn við aö sjá Það.
Eitt var samt gott sem hafðist af
Þessu brutli. Flestöll hin yngri
skáld sem ekki höfðu náö að
komast í prestembætti, eöa ekki
viljað Þaö, Þau sultu. Varla mun
Jóhannes úr Kötlum vera einn af
Þessum, pví hann kenndi Steini
Steinari að lesa og fékk fyrir Það
peninga. En sumaratvínna hans
var að gæta öfundsjúkra áa, sem
enginn hrútur vildi líta við, eftir aö
hafa séð spænskar karakúlær. Til
Þess var hann látinn sitja árlangt
á heiðum fjarri mannabyggðum
hafandi ekki félagsskap nema af
ánum, en af Því er að segja, að
Þetta Þótti honum heföarfullt
stand og spruttu upp hjá honum
gnóttir góðs kveðskapar handa
Þjóð hans að una viö um aldir."
Tilv. lýkur. Gagnvart hinni lýrisku
innrætingu sauðkindarinnar erum
vér orölausir og kunnum engin
svör. Hins vegar skyldu menn að
hyggja að hnignun menningar-
innar hvaö bóklistina áhrærir fer
saman við afneitun Þjóðarinnar á
sauðkindinni.
Dýrafiröi 7. maí.
©