Lesbók Morgunblaðsins - 02.06.1979, Blaðsíða 3

meiníngar um hann og hann hugs-
aði sér fremur ao ráöast einhvern •
tíma t aö byggja sitt eigiö hús en aö
leigja dýrt húsnæði. Honum fannst
hann vera sterkur þegar hann talaði
um þetta og þá haföi hann hugsaö
sér aö hann lángaöi aö veröa sannur
maöur. Hann þráöi aö reyna á sig og
gera Gullu stolta af sér.
Nei, hún er aö vísu ekki mjög
æsandi. Augnhárin eru hvít eins og
hár á kind; en náttúrlega ætti aö slá
örlitlu af rökkri í háriö. Undarlegt aö
hún skuli ekki sjá hve hún er
sviplaus til augnanna; þau hverfa
næstum í bleika ásjónuna.
í þessu gekk stúlkan frá boröi og
hélt út um salardyrnar, og hann sá aö
hún brosti um leiö og hún gekk framhjá
borði hans. Hún skildi eftir kápu sína,
en veskið hafði hún með sér og
hann hugsaöi henni nafniö Ölvun.
Fram að snyrta sig? hugsaði hann og
horfði á mynd sína í kaffinu.
Hún var nokkra stund í burtu, en
hún brosti aftur þegar hún kom inn
og gekk framhjá borði hans. Hún
brosir af því henni finnst gaman aö
leika! Af því hún er ein og veit aö ég
horfi á hana! Eða hvað? Hún glottir af
því að hún er úng!
Honum var skemmt. Er ég
kannski dáldiö skotinn í henni eftir
ekki lengri tíma! Getur annaö eins
gerst? Nú kannski... á sinn hátt.
Hann sat kyrr í nokkra stund, en
hann fann aö hann var orðinn rauður
í framan og hann hugsaði sér aö hann
skyldi einnig fara fram. Ég finn aö ég
verð að yfirgefa hana um stund
meöan ég vík fram til aö kasta af mér
vatni, og það er rétt af mér að kalla
hana fröken Ölvun af því aö hún er
ölvuð og með glampa í augum.
Þegar hann kom fram á salernið
og leit niöur á vatniö í toilettskálinni
hugsaði hann sem svo: Það stendur ílla
á fyrir henni í dag. Þess vegna er
einhver ýfíngur í sálarlífi hennar,
þess vegna eru glampar í augum
hennar; einhverjar óstýrilátar tilfinníng-
ar?
Honum leiö vel og hann fann til
þess hve úngur hann var. Hann leit í
spegilinn og hló nú hljóðum hlátri af
styrk sínum og horfði á blóöug bréf
velkjast í skálinni. Hann hugsaöi án
tepruskapar og vissi að bréfin voru
ötuð blóði úr skauti hennar. Mann
hefur svo oft lángað að vera djarfur
við kvenfólk, helst aö geta hlegið án
allrar feimni eins og sumir gera, svo
aö Ijómanum slær um þá.
Hvað tekur við af hverri stund?
Hver veit um slíkt?
Það er gott að enginn veit neitt
um annað eins og að lífiö verður ekki
mælt með neinum kvöröum; og hvern-
ig er það ekki í ótal myndum sínum!
Sumir eru allt sitt líf eins og
drukknir af þeim ævintýrum sem alls
staöar bíöa þeirra; og hvaö getur ekki
gerst!
Þegar hann gekk í salinn var
hann heilt uppljómaöur af aö hugsa
til þess hversu úngur hann væri. Lífið,
ölvunin, tilfinníngarnar, stórfljótin,
ævintýrin, feröalögin, hugrenníng-
arnar sem eru óviöjafnanlegir flugeld-
ar hins innra heims mannsins á
ægiferö sinni út í hinn endalausa
alheim. . .
En Ölvun var ekki ein við borð
sitt. Við borð hennar sat nú önnur
stúlka á svipuðum aldri og tveir menn
klæddir einkennisbúníngi sjóliöa. Allt
í einu spuröi hún þá erlendu aö
einhverju og síöan hlógu þau öll.
Guðjón horfði tómlega á kaffiö í
bolla sínum því það var bæöi staönaö
og kalt. Ekkert þeirra viö borö Ölvunar
Framhald á bls. 14.
sW
fctioi
mtíSSm^
^ÁSSS
>lW»»
w»v

Aö leggja fjölmiölana aö.fötum sér
Einatt gleöur það hjðrtu vor,
Þegar landinn er að vinna stóra
sigra; slá í gegn og verða heims-
frægur heima hjá sór, — eða að
mínnsfa kosti vel metinn í s/nni
sveit. Til að avo megi verða, þarf
maður annaöhvort að sparka
bolta betur en aðrir menn, eða að
vinna stórfenglega listræna aigra
að viölögðum Nobelsverðlaunum.
Þriðji kosturinn og sé langbezti er
að raula dulítið með gítar sér við
hlið, eða yfírhöfuð vera orðaður
við poppmúsík og umfram allt: Að
gefa út plötu með sjálfum sér.
Þá er aðeins eftir að sigra
pressuna; slá í gegn svo um
munar á síðum blaöanna, komast
íalla hugsanlega þætti í útvarpinu
og gjarnan að sjást í sjónvarpinu.
En það er auðvelt og kemur af
sjálfu sér. Sá sem raular eitthvað
inná plötu, verður næstum sjálf-
krafa ástmögur pressunnar og
útvarpsins. Dagblöðin virðast
hafa komizt að þeirri niðurstððu
nýverið, að enginn nenni nú leng-
ur að lesa þau hvunndags. Þess-
vegna er allt kappið lagt á bólgin
sunnudagsblöð, þar sem poppur-
um og ððrum ástmögum press-
unnar er ekki boðið uppá minna
en svo sem opnu viðtöl. Eins og
við er að búast, segja þeir
nokkurnveginn það sama í þeim
öllum. Myndirnar sem þeir fá af
sér eru stærri en landsfeðurnir fá
af sér með áramótaboðskapnum
og nægir hér og nú að minna á
Megas eða Jakob Magnússon og
nú nýverið Magnús Eiríksr jn.
Fyrir utan poppara og raulara
sjást aftur og aftur á síðum
sunnudagsblaðanna, svokallaðir
„þekktir borgarar", lesendum til
ósegjanlegrar gleði. Sumir þeirra
hafa áreiðanlega tíu
sinnum leyst frá skjóöunni é
síðasta áratugi og eru orðnir svo
heimsfrægir á íslandi að lengra
verður ekki komizt. Nú bíð ég
með óþreyju eftir næsta
segulbandsviðtali í helgarblaði
Vísis og vona að það verði langt.
Tiunda viðtalið við Friðfinn i
Háskólabíói var dásamlegt og nú
vona óg að maður verði ekki
dreginn alltot lengi á löngu viðtali
við Guðrúnu Á. Símonar. Svo er
tæplega vanzalaust hvað langt er
síðan hefur heyrzt af heimilishög-
um hjá Ragga Bjarna og Gunnari
Þórðar, ellegar Flosa Ólafs,
Róbert og Rúrik og ðllum bless-
uðum elsku leikurunum.
Maður fer að verða órólegur og
getur ekki á heilum sér tekið,
þegar hvorki koma vikum saman
viðtöl né myndir af fólki í blöðun-
um, sem á að vera þar, allt frá
Gunnlaugi Þórðar, Örlygi málara
og Indriða til peirra í Mannakorn-
um og yngstu poppflokkunum. Þó
er bót í máli og mun lengi verða
minnst með fögnuði, þegar einum
af oss, Helga Péturssyni á Dag-
blaðinu, tókst að vinna fjölmiðla-
sigur áratugarins snemma í maí.
Helgi er ágætur drengur og alls
góðs maklegur og raular ósköp
þokkalega lagið hans Þórarins,
sem sumir lærðir og svokallaðir
alvöru söngvarar hafa verið að
apreyta sig á. Reyndar man ég
ekki ettir öðru á þessari plötu
nema einhverju í sambandi við
„kinn við kinn", en það er mér að
kenna og alls ekki útvarpinu, sem
hefur ekki legið á liði sínu að
fylgja sigrinum eftir. Helgi var auk
þess spurður spjörunum úr í
þætti, sem heitir í vikulokin eða
eitthvað svoleiðis, en sigurinn í
pressunni opinberaðist sömu
helgi með heillrar opnu viðtali í
helgarblaði Vísis og heilsíðu i
Helgarpóstinum.
Ánægjulegt var það lika, að geta
fylgt Þessu eftir með myndum í
Vikunni, par sem okkar éstkæri
Helgi var snyrtur dálítið.
Sem sagt; framfarirnar í Þeirri
grein að leggja fjölmiðla að fótum
sér eru stórstígar síðustu tvö eða
þrjú árin síðan annar blaðamaður,
Árni Johnsen, raulaði nokkur
ágæt lög við frábæra texta Hall-
dórs Laxness inná plötu. Helgar-
pósturinn og Sunnudagsblaö Vís-
is voru ekki einusinni til þá,
platan heyrðist ytirhötuð ekki
leikin í útvarpi og Vikunni láðist
að bjóða Árna snyrtingu, enda var
hann og er enn skegglaus.
Vor ástkæri Helgi segir í téðum
viðtölum aö flest sem hann geri,
tengist á einhvern hátt tónlist. Og
um leið sendir hann kveðju Þeim,
sem reyna að hafa atvinnu af Því
að miðla okkur sígildri tónlist hér
á skerinu: „Og svo er haldið uppi
stórri og rándýrri sinfóníu-
hljómsveit fyrir örfáar hræður ...
Af hverju ekki bara að láta kosta
25 þúsund kall inná Þessa hljóm-
leika?" Góð og drengileg hug-
mynd hjá kollega vorum, — pað
mætti Þá kannski tjölga eitthvað
Ríó-tríóum, Þegar þeir eru orðnir
atvinnulausir í sinfóníunni.
Skeleggar yfirlýsingar af þessu
tagi eru náttúrulega sjálfsagðar,
þegar menn taka pressuna með
áhlaupi. Reyndar get ég ekki séð
fyrir mér, hverskonar listræn
uppákoma það þyrfti að vera til
þess að hrinda þessu tslandsmeti.
Til samanburðar kíkti ég í dag-
blöðin frá 1955, þegar Halldór
kom heim með Nóbelinn sællar
minningar. En ailt var það hógómi
á móti þessu. Allt sem bezfu
Ijóðskáld okkar hafa fengið um
sig í blöðum, þegar Þeir voru að
koma út bókum, verður bara
hlægilegt, enda er poppið það
sem máli skiptir og bezt að átta
sig á því fyrr en síðar. Nú er
tyrirhuguð listahitíð 1980 og með-
al ýmissa góöra gesta verður
væntanlega stðrsðngvarinn Pav-
arotti, sem ku vera bezti tenór í
heiminum um þessar mundir.
Ekki er þó líklegt að framlag hana
veki neina athygli til jafns við
plötu vors ástkæra Helga, sem
líklegt má telja að haldi metinu
enn um sinn, — eða þar til hann
sendir frá sér næstu plötu.
Gísli Sigurðsson.