Lesbók Morgunblaðsins - 02.06.1979, Qupperneq 3

meiníngar um hann og hann hugs-
aði sér fremur að ráöast einhvern
tíma í aö byggja sitt eigið hús en aö
leigja dýrt húsnæði. Honum fannst
hann vera sterkur þegar hann talaði
um þetta og þá hafði hann hugsaö
sér að hann lángaði aö verða sannur
maður. Hann þráöi aö reyna á sig og
gera Gullu stolta af sér.
Nei, hún er aö vísu ekki mjög
æsandi. Augnhárin eru hvít eins og
hár á kind; en náttúrlega ætti aö slá
örlitlu af rökkri í háriö. Undarlegt að
hún skuli ekki sjá hve hún er
sviplaus til augnanna; þau hverfa
næstum í bleika ásjónuna.
í þessu gekk stúlkan frá borði og
hélt út um salardyrnar, og hann sá að
hún brosti um leið og hún gekk framhjá
borði hans. Hún skildi eftir kápu sína,
en veskið hafði hún meö sér og
hann hugsaöi henni nafnið Ölvun.
Fram aö snyrta sig? hugsaði hann og
horföi á mynd sína í kaffinu.
Hún var nokkra stund í burtu, en
hún brosti aftur þegar hún kom inn
og gekk framhjá borði hans. Hún
brosir af því henni finnst gaman að
leika! Af því hún er ein og veit að ég
horfi á hana! Eða hvað? Hún glottir af
því að hún er úng!
Honum var skemmt. Er ég
kannski dáldið skotinn í henni eftir
ekki lengri tíma! Getur annaö eins
gerst? Nú kannski... á sinn hátt.
Hann sat kyrr í nokkra stund, en
hann fann að hann var oröinn rauöur
í framan og hann hugsaði sér að hann
skyldi einnig fara fram. Ég finn að ég
verð að yfirgefa hana um stund
meöan ég vík fram til að kasta af mér
vatni, og þaö er rétt af mér aö kalla
hana fröken Ölvun af því aö hún er
ölvuð og með glampa í augum.
Þegar hann kom fram á salerniö
og leit niður á vatnið í toilettskálinni
hugsaði hann sem svo: Þaö stendur ílla
á fyrir henni í dag. Þess vegna er
einhver ýfíngur í sálarlífi hennar,
þess vegna eru glampar í augum
hennar; einhverjar óstýrilátar tilfinníng-
ar?
Honum leiö vel og hann fann til
þess hve úngur hann var. Hann leit í
spegilinn og hló nú hljóöum hlátri af
styrk sínum og horföi á blóðug bréf
velkjast í skálinni. Hann hugsaöi án
tepruskapar og vissi aö bréfin voru
ötuð blóði úr skauti hennar. Mann
hefur svo oft lángaö að vera djarfur
við kvenfólk, helst aö geta hlegið án
allrar feimni eins og sumir gera, svo
að Ijómanum slær um þá.
Hvað tekur við af hverri stund?
Hver veit um slíkt?
Það er gott aö enginn veit neitt
um annaö eins og að lífiö verður ekki
mælt með neinum kvöröum; og hvern-
ig er það ekki í ótal myndum sínum!
Sumir eru allt sitt líf eins og
drukknir af þeim ævintýrum sem alls
staðar bíða þeirra; og hvað getur ekki
gerst!
Þegar hann gekk í salinn var
hann heilt uppljómaöur af aö hugsa
til þess hversu úngur hann væri. Lífið,
ölvunin, tilfinníngarnar, stórfljótin,
ævintýrin, ferðalögin, hugrenníng-
arnar sem eru óviöjafnanlegir flugeld-
ar hins innra heims mannsins á
ægiferö sinni út í hinn endalausa
alheim. . .
En Ölvun var ekki ein við borð
sitt. Við borð hennar sat nú önnur
stúlka á svipuðum aldri og tveir menn
klæddir einkennisbúníngi sjóliöa. Allt
í einu spurði hún þá erlendu að
einhverju og síöan hlógu þau öll.
Guðjón horföi tómlega á kaffiö í
bolla sínum því það var bæði staönaö
og kalt. Ekkert þeirra við borö Ölvunar
Framhald á bls. 14.
Aö leggja fjölmiölana aö fötum sér
Einatt gledur pad hjörtu vor,
þegar landinn er aö vinna stóra
sigra; slá í gegn og veröa heims-
trægur heima hjá sér, — eöa aö
minnsta kosti vel metinn í sinni
sveit. Til aö svo megi veröa, parf
maöur annaöhvort aö sparka
bolta betur en aðrir menn, eða að
vinna stórfenglega Ustraéna sigra
aö viðlögðum Nobelsverölaunum.
Þriðji kosturinn og sá langbezti er
að raula dulítiö meö gítar sér viö
hlið, eöa yfirhöfuð vera oröaður
við poppmúsík og umfram allt: Að
gefa út plötu með sjálfum sér.
Þá et aöeins eftir aö sigra
pressuna; slá í gegn svo um
munar á síöum blaöanna, komast
í alla hugsanlega pætti í útvarpinu
og gjarnan aö sjást í sjónvarpinu.
En paö er auövelt og kemur af
sjálfu sér. Sá sem raular eitthvaö
inná plötu, veröur næstum sjálf-
krafa ástmögur pressunnar og
útvarpsins. Dagblööin viröast
hafa komizt að peirri niöurstööu
nýverið, að enginn nenni nú leng-
ur aö lesa pau hvunndags. Þess-
vegna er allt kappiö lagt á bólgin
sunnudagsblöö, par sem poppur-
um og öðrum ástmögum presa-
unnar er ekki boöiö uppá minna
en svo sem opnu viðtöl. Eins og
við er aö búast, segja peir
nokkurnveginn pað sama í peim
öllum. Myndirnar sem peir fá af
sér eru stærri en landsfeöurnir fá
af sér með áramótaboðskapnum
og nægir hór og nú að minna 6
Megas eða Jakob Magnússon og
nú nýveriö Magnús Eiríksr >n.
Fyrir utan poppara og raulara
sjást aftur og aftur á síðum
sunnudagsblaöanna, svokallaðir
„pekktir borgarar“, lesendum til
ósegjanlegrar gleöi. Sumir peirra
hafa áreiöanlega tíu
sinnum leyst frá skjóöunni á
síöasta áratugi og eru orönir svo
heimsfrægir á íslandi aö lengra
verður ekki komizt. Nú bíö ég
með ópreyju ettir næsta
segulbandsviötali í helgarblaði
Vísis og vona aö paö verði langt.
Tíunda viötalið viö Friöfinn í
Háskólabíói var dásamlegt og nú
vona óg aö maður verði ekki
dreginn alltof lengi á löngu viötali
við Guðrúnu Á. Símonar. Svo er
tæplega vanzalaust hvaö langt er
síöan hefur heyrzt af heimilishög-
um hjá Ragga Bjarna og Gunnari
Þóröar, ellegar Flosa Ólafs,
Róbert og Rúrik og öllum bless-
uöum elsku leikurunum.
Maður fer að verða órólegur og
getur ekki á heilum sér tekiö,
pegar hvorki koma vikum saman
viötöl né myndir af fólki í blööun-
um, sem á aö vera par, allt frá
Gunnlaugi Þórðar, Örlygi málara
og Indriða til peirra í Mannakorn-
um og yngstu poppflokkunum. Þó
er bót í máli og mun lengi veröa
minnst með fögnuöi, pegar einum
af oss, Helga Péturssyni á Dag-
blaöinu, tókst aö vinna fjölmiöla-
sigur áratugarins snemma í maí.
Helgi er ágætur drengur og alls
góðs maklegur og raular ósköp
pokkalega lagiö hans Þórarins,
sem sumir læröir og svokallaöir
alvöru söngvarar hafa veriö aö
spreyta sig á. Reyndar man ég
ekki eftir ööru á pessari plötu
nema einhverju í sambandi við
„kinn viö kinn“, en paö er mér aö
kenna og alls ekki útvarpinu, sem
hefur ekki legiö á liöi sínu að
fylgja sigrinum eftir. Helgi var auk
pess spuröur spjörunum úr í
pætti, sem heitir í víkulokin eða
eitthvaö svoleiöis, en sigurinn í
pressunni opinberaöist sömu
helgi meö heillrar opnu viötali í
helgarblaöi Vísis og heilsíðu i
Helgarpóstinum.
Ánægjulegt var paö líka, aö geta
fylgt pessu eftir með myndum í
Vikunni, par sem okkar ástkæri
Helgi var snyrtur dálítiö.
Sem sagt; framfarirnar í peirri
grein að leggja fjölmiöla aö fótum
sér eru stórstígar síöustu tvö eöa
prjú árin síöan annar blaöamaður,
Árni Johnsen, raulaöi nokkur
ágæt lög viö frábæra texta Hall-
dórs Laxness inná plötu. Helgar-
pósturinn og Sunnudagsblaö Vís-
is voru ekki einusinni til pá,
platan heyröist yfirhöfuö ekki
leikin í útvarpi og Vikunni láöist
aö bjóöa Árna snyrtingu, enda var
hann og er enn skegglaus.
Vor ástkæri Helgi segir í téöum
viötölum aö flest sem hann geri,
tengist á einhvern hátt tónlist. Og
um leiö sendir hann kveöju peim,
sem reyna að hafa atvinnu af pví
aö miöla okkur sígildri tónlist hér
á skerinu: „Og svo er haldiö uppi
stórri og rándýrri sinfóníu-
hljómsveit fyrir örfáar hræöur ...
Af hverju ekki bara aö láta kosta
25 púsund kall inná pessa hljóm-
leika?“ Góð og drengileg hug-
mynd hjá kollega vorum, — pað
mætti pá kannski fjölga eitthvað
Ríó-tríóum, pegar peir eru orðnir
atvinnulausir í sinfóníunni.
Skeleggar yfirlýsingar af pessu
tagi eru náttúrulega sjálfsagöar,
pegar menn taka pressuna meö
áhlaupi. Reyndar get ég ekki séö
fyrir mér, hverskonar listræn
uppákoma paö pyrfti aö vera til
pess aö hrinda pessu Islandsmeti.
Til samanburöar kíkti ég í dag-
blöðin frá 1955, pegar Halldór
kom heim meö Nóbelinn sællar
minningar. En allt var pað hégómi
á móti pessu. Allt sem beztu
Ijóðskáld okkar hafa fengiö um
sig í blööum, pegar peir voru aö
koma út bókum, veröur bara
hlægilegt, enda er poppiö paö
sem máli skiptir og bezt aö átta
sig á pví fyrr en síöar. Nú er
fyrirhuguö listahátíö 1980 og meö-
al ýmissa góöra gesta veröur
væntanlega stórsöngvarinn Pav-
arotti, sem ku vera bezti tenór í
heiminum um pessar mundir.
Ekki er pó líklegt aö framlag hans
veki neina athygli til jafns viö
plötu vors ástkæra Helga, sem
líklegt má telja að haldi metinu
enn um sinn, — eöa par til hann
sendir frá sér næstu plötu.
Gísli Sigurðsson.