Lesbók Morgunblaðsins - 25.10.1980, Blaðsíða 12

Stjörnuglóparnir
Svo bar viö í janúar 1972, sama
kvöldiö og Varðbræöur fundu stjörn-
una, aö sendimaður frá Ólöfu Sölva-
dóttur kom aö krefja þá sagna um
dóttur hennar sem veriö haföi hjá þeim
í nokkra mánuöi áriö áöur. Hún hét
Jódís Brynjólfsdóttir. Þeim varö tregt
um svar. Hreppstjóri var leiðsögumað-
ur hans og meö návist sinni kom þessi
vinur þeirra og hjálparhella í veg fyrir
að þeir yröu að gjalti. í staö þess gáfu
þeir sig alla viö alþekktum ertnisleik
sem oft haföi hitað sveitungum þeirra í
hamsi og gert þá óvinsæla.
Hinn löglæröi sendiboöi Ólafar
Sölvadóttur sat þegjandi á kistu viö
stofuvegg þar sem húsfreyja haföi
vísaö honum til sætis. Hann hleypti í
brúnir meöan bræöurnir komu hver af
öörum og heilsuöu meö handabandi.
En hreppstjóri var meö baukinn á lofti
og sagöi: þiö kaupiö grimmt.
Sei sei sagöi Þorvaröur, þaö er slatti
úr tveimur bátum sem fer til okkar
þegar frystihúsiö hefur ekki undan.
Hann Einar í Gnoöarnesi sagöi mér
að þiö hefðuö lagt fyrir þyrskling um
daginn.
Að gamni okkar hreppstjóri minn
sagði Þorvarður, viö fundum hálffúna
lóð og gerðum þetta í bríaríi.
Nokkuö að hafa?
Varla í eina soöningu. Við nennum
því ekki oftar.
Hvernig fellur þér aö vinna í verk-
smiðjunni Hallvarður? Hefuröu ekki
talsvert upp úr því?
Jú, talsvert af kvefi.
Þeir raka saman peningum í álinu,
hann Valdi í Noröurvör og strákurinn
hans.
Já, enda taka þeir aldrei á heilum
sér, náfölir og gráskitulegir.
Nokkur halastjarna á leiðinni til
okkar núna, Þorvaröur minn?
Ekki er mér kunnugt um þaö.
Viö þyrftum aö fá eina stóra og
fallega eins og hérna um áriö sagöi
hreppstjóri. Déskoti var gaman aö sjá
hana í kíkinum þínum. Var hún ekki
kennd viö hann Bensa í Lindarkoti,
blessuö sé minning hans?
Þorvaröur hló.
Þaö væri svo sem maklegt aö eitt af
því fréttnæmasta á himinhvolfinu væri
kennt við hann Bensa, annan eins
fréttaþul. Nei, ætli hún hafi ekki verið
kennd viö nafna hans, Bennett, var
þaö ekki Guövaröur?
Jón Bennett sagöi Guövaröur, Suö-
urafríkubúa.
Hvaöa vitleysa sagöi nú sjálfur
fulltrúi Ólafar Sölvadóttur, hún var
kennd viö Halley.
Bræöurna setti hljóöa. Loksins rauf
Hallvaröur þögnina og spurði: ha?
Ég hef þaö beint úr einu blaðinu í
morgun sagöi umboðsmaður Ólafar.
Halastjarna Halleys sögöu þeir.
Þorvaröur ræskti sig.
Lesiö þiö ekki blöðin hérna viö
sjávarsíðuna? spuröi gesturinn.
Þorvaröur hallaöi undir flatt og leit
skáhallt upp á manninn.
Ónei sagöi hann, það vill farast fyrir.
Ef ég man rétt sagði Guövarður og
lyfti vísifingri, þá segir Plútark einhvers
staöar aö aumur sé sá sem seöur
forvitni sína á einskisveröum hlutum í
staö þess aö beina athyglinni aö því
sem er ágætt og göfgandi.
Tjara sagöi sendiboöinn.
Hann Bensi í Lindarkoti var alveg
sammála þér lagsi sagði Hallvarður,
hann las öll blöð og hlustaði á allar
fréttir bæöi í hljóövarpi og sjónvarpi.
Hann var mesti fróöleikssjór sagöi
Þorvarður.
Faröu nú ekki aö þylja sögur af
honum Bensa skríkti Guövarður, hvaö
ætli maöurinn hafi gaman af þeim.
Hallvaröur anzaði ekki bróöur sín-
um.
Um hádegisbilið sagöi Bensi verð-
bólguna svo mikla aö allir atvinnuvegir
væru aö sigla í strand og hann gæti
ekki sofnað í kvöld fyrir áhyggjum. Um
nónbil hélt hann því fram aö gróði
frystihúsa og útgeröarmanna og iön-
fyrirtækja væri svo gegndarlaus aö
þjóöarbúinu stafaöi hætta af. Um
kvöldmatarleytið var komið gott jafn-
vægi á allt kerfiö og Bensi sofnaöi eins
og steinn.
Nú sagöi Guðvaröur, þá var ekki
amalegt aö sækja til hans upplýsingar
um gang þjófnaöarmálsins í Kyljuvík.
Búiö aö handtaka þrjótinn, skápurinn
fundinn niöri í slipp og allir peningarnir
komnir í leitirnar, rúmlega hundraö
þúsund krónur. Eigandinn kvaö hafa
oröiö mjög glaöur, sagði Bensi, því
þegar skápnum var stolið voru einung-
is tíu þúsund krónur í honum. í annan
Brot úr nýrri skáldsögu eftir
Jón Dan. Fjallar um þrjá
bræður suður með sjó —
vitringana þrjá, eða stjörnu-
glópana eins og sumir köll-
uðu þá. Þeir heita Guðvarö-
ur, Þorvarður og Hallvarður
og koma allir fyrir í kaflan-
um. Bókin kemur væntan-
lega út í þessum mánuði hjá
Almenna Bókafélaginu.
staö kom í Ijós aö þjófurinn var ekki
hinn seki heldur sauöheiöarlegur og
grandvar borgari sem ekki mátti vamm
sitt vita. Hann lét víst níutíu þúsund
krónur í skápinn í sárabætur til
eigandans. Viö ættum aö gera meira
aö því aö lesa blöðin, bræöur mínir.
Hreppstjóri kímdi og sagöi þessi
maöur, hann heitir Finnbogi og heldur
aö þiö vitiö eitthvaö um hana Jódísi.
Vitið þiö eitthvaö um hana Jódísi?
Af hverju spyr maðurinn?
Af því móðir hennar sem þiö munuö
kannast viö, hefur þungar áhyggjur af
henni sagöi Finnbogi. Lögum sam-
kvæmt bar ykkur skylda til aö láta rétt
yfirvöld vita um nýjan aöseturstað
stúlkunnar þegar hún fór héöan.
Þeir svöruöu ekki. Þá sagöi hrepp-
stjóri:
Þiö gerðuð þaö, þiö létuð oddvita fá
heimilisfangiö sem hún gaf upp.
Já sagöi Þorvaröur, viö geröum
þaö.
Oddviti var ekki heima og þess
vegna kom Finnbogi til mín sagöi
hreppstjóri.
Og hvaða heimilisfang er þaö?
spurði Finnbogi. Ég þarf aö fá þaö.
Ég held þú hafir ekkert gagn af því.
Láttu mig dæma um þaö.
Hún gaf upp heimilisfang móður
sinnar sagöi Guövaröur.
Þangaö hefur hún ekki komið sagöi
Finnbogi.
Viö vitum þaö.
Nú? Þiö hafiö þá vísvitandi gefið
yfirvöldunum rangar upplýsingar.
Aldeilis ekki sagöi hreppstjóri í flýti,
þeir gáfu upp lögheimiliö sem er hjá
Ólöfu Sölvadóttur. Á hinn bóginn er
þeim ókunnugt um dvalarstaö stúlk-
unnar.
Lofaöu þeim sjálfum aö svara. Ég
held þeir feli eitthvaö, þeir eru svo
kindarlegir á svipinn.
Hreppstjóri hló. Þaö er ekki ný bóla
aö fólki finnist vitringarnir þrír vera
spaugilegir.
Vitringarnir þrír? hrópaði fulltrúinn
háðslega.
Bræöurnir tóku viöbragö. Nú gátu
þeir aftur fariö í leik sem þeir kunnu.
Sumir nefna okkur bjánabræður
sagöi Guövaröur.
Já sagöi Þorvaröur, og er bara von,
Teikning: Hilmar Helgason